When Yanah returned, Marian's room was covered in smoke bombs. Nasa pasilyo pa lang siya patungong silid nito ngunit tanaw niya na ang usok sa labas.Kinabahan siya dahil sa takot, "Emerald! Marian!" Sigaw niya. Hindi niya makita ang loob nito dahil sa usok. Nagkakagulo na sa loob ng hospital, maraming nagsisigawan na mga pasyente. May mga yabag na paparoo't-parito, may mga tumatakbo. Mga putok ng baril sa di kalayuan ng silid.May humihiyaw sa sakit, umiiyak na pamilya ng mga pasyente na nasa lapag na iyon.Kinapa niya ang kanyang phone sa pocket ng pants niya ngunit wala ito. Na isip niyang baka nahulog ito ng nakikipaglaban siya kanina sa comfort room.Nasaan ang mga kasama niya?"Shit!" Malutong na mura niya, "Emerald," Sigaw niya ng malakas. Sinubukan niyang maglakad, alam niya kung saan ang pintuan ng silid ni Marian. "God, guide me, please! Ngayon pa talaga nangyari ito na wala si Kylle." Ramdam niya na may paparating na yabag kaya hinanda niya ang sarili. "Bilisan ninyo!

The sea breeze keeps her calm and relaxed. Ito na ang naging routine niya mula ng naging trahedya sa pagitan ng mga kaibigan niya. Until now, hirap na hirap pa rin siyang maka-move on deep inside. Dala-dala pa rin niya sa kaibuturan ng puso niya ang bigat at pagsisisi na wala siyang nagawa sa mga nangyari.Alas nuebe na ng gabi, malamig na ang simoy ng hangin na yumayakap sa katawan niya. Nakahiga siya sa may dalampasigan habang nakaunan sa mga braso niya habang nakapikit at ninanamnam ang lamig na dala ng hangin.Alam niyang naghihintay na ngayon ang asawa niya sa bahay nila pero kailangan niyang mag-isa muna dahil umataki na naman ang loneliness feeling niya. Ayaw niyang makita nito ang pagiging miserable niya sa tuwing maalala ang mga kaibigan na hanggang ngayon hindi pa rin niya makita. Si Marian, hindi na nila na hanap pa mula ng makidnap ito pero na bigyan na ng hustisya ang pagkamatay ng mommy nito. Si Emerald naman, mula ng iwanan niya sa hospital wala na siyang naging balita