Semua Bab His Hidden Wife: Bab 131 - Bab 140

"YOU STAY HERE. MAY SAKIT KA PA."Huminto si Leylah dahil sa sinabi ni Xeno. Nakita ko pa siyang nagkibit balikat bago siya pumalatak."Wala na akong lagnat at hindi rin ako tanga para iwan ang sarili kong pamamahay."Pagkatapos niyang sabihin iyon ay lumingon siya sa'min na bahagyang nakaarko ang isang kilay. "The one who should leave here is you, Xeno. Kaya dapat pagbalik ko dito ay wala ka na."Pagkatapos ay umalis na si Leylah papuntang kuwarto niya, naiwan kaming dalawa dito ni Xeno sa may sala. While I subtly smile sending her with my gaze to her room. Hearing Leylah rejecting Xeno's presence inside her house made me happy, kahit pa na banas ako kanina kasi nalaman kong nandito si Xeno kagabi pa. Damn! I shouldn't have avoided her calls kung alam ko lang na maiiwan silang mag-sulo sa isang gabi dahil sa lagnat niya. God knows what dirt went through my mind when I saw Xeno's presence inside her unit. I could barely control

Tumango na lamang ako sa kanya saka ko siya sinunod. Tumayo na ako at inayos ang sarili saka ako naglakad patungong working station ni Brian. Pero habang palapit na ako doon ay nagsisimula na namang maglakbay ang aking isipan, partikular na sa naging reaksyon ni Cayster kahapon.Matapos niya akong tanungin kahapon ay nahalataan ko agad na naging malumbay siya. Kaya hindi ko maiwasang sisihin ang sarili dahil naging matabil naman ang dila ko. Kung anu-ano kasi ang sinasabi, e."Leylah, nakikinig ka ba?"Saka palang ako naabamik sa realidad nang marinig kong lumakas ang boses ni Brian. Halos lumaki na ang butas ng ilong niya nang dumako ang paningin ko sa kanya."Kung saan saan kasi naglalakbay yang utak mo," palatak pa niya. "Did you understand what I've just told you?""Na adventurous po ang utak ko?"Nakita kong naningkit ang mga mata niya. "Kita mo na. Hindi katalaga nakinig sa'kin. Ang sabi ko, since gusto naman ni Xeno na wal

"You know what Ley?" Rinig kong ani Maricar. Naka pangalumbaba na siya ngayon at bahagya ng pumupungay ang kanyang mga mata. "Loving someone is always followed by pain. Kasi hindi ka naman masasaktan kapag hindi mo siya minahal. Kapag nasasaktan ka dahil sa kanya, it's just a proof that you still loves him," seryosong aniya habang nasa harap nakatingin.Hinayaan ko lang siyang sabihin ang gusto niyang sabihin."Pero kasi, hanggang kailan mo ba kayang tiisin iyong sakit na nararamdaman mo, dahil lang sa mahal mo siya?" Pumiyok na iyong boses niya. "Ano ba ang basihan para masasabi mo ng enough na iyong pain na natamo mo dahil sa kanya?"I shrugged her queries inside my thoughts. "Hindi ko rin alam." Gusto ko sana siyang sagutin ng ganoon but I choose to listed to her."Naging kami ng boyfriend ko, almost six years na. I met him when I was a college student that time." Marahan siyang lumingon sa akin pagkatapos ay ngumiti. "Isa siya sa mga kilalang

I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam

"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo.  Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii