Semua Bab Diego De Luna, Over My Dead Body: Bab 261 - Bab 270

Morris.Signal. Check.Loading.Connected.Fucking shit and biscuits. I'm back in the line."Yo, boss, welcome back to the underground. What's up?" Renzo's crappy face greeted me on the screen. He looks like shit. He is probably stressed because of me."You look like shit, Renz. Did you even shower?"He chuckled. "Five days ago, boss. Avevamo terminato la missione ieri sera. We had finished the mission last night. It's all good.""Grande, Renz. Good job. Be on standby now. I will be back soon. The dragon is calming down.""Okay, boss.""How's the business? You can open the two south branches next week if you want. Get the boys to work. It's not good for them to stay dormant for so long.""I will, boss. The boys will have fun again. They all miss you. . . And I miss you, of course.""Fuck. Don't be a gay, Renz. You're a Beta. Find your Luna, dickhead." Napailing ako. Nakakadiri minsan mag salita si Renz sa mga pa-miss miss niya sa akin.He laughed hard. "What about finding your luna,

Brielle.Hindi ba siya magpaparamdam sa akin ngayong araw na 'to?Humalukipkip ako habang nakatingin ang mga mata sa malayo.Ano ba ang meron sa araw na ito at mukhang wala akong gana sa lahat. Ang tamad ko, at magtatanghali na lang ay wala pa akong natatapos na trabaho."Hoy, Brielle! Kumilos ka na! Anong oras ka ba pupunta sa baba? May usapan kayo ni Sammy 'di ba?"Tinalikuran ko si tiya at isa-isa kong kinuha ang mga supot at ipinasok ang mga ito sa loob ng tindahan. Bukas ko na lang tatapusin ito dahil magkikita pa kami ni Sammy. Baka naghintay na iyon sa akin."Huwag mong kalimutan ang kalahating sako ng kamote, Breille! Ibigay mo 'yan kay Kapitana.""Opo." Bahagya ko itong binuhat at napangiwi ako. Ang bigat."Ilalagay ko na lang kaya ito sa trolley, tiya? Ang bigat eh." Ismid ko at humakbang na ako papasok ulit sa tindahan para makuha ang trolley sa gilid, pero nahinto ako nang bumungad ang hindi inaasahang customer."Hello, Brielle baby. Hello, tiya!" Kaway ni Ismael kay tiya

Brielle.Tumaas na naman ang leeg ko habang nakatingin sa daan. Nagbabasakali na si Morris ang makikita ko ngayon, pero hindi, dahil ang nakangising mukha ni Diezel ito.I pouted in dismay as I looked at Diezel seriously. I raised my brow as I surveyed his body. He did not notice me. He was serious, too, talking with someone using his mobile. He paused a few meters from our sari-sari store with grumpiness. I pouted as I observed him, and instantly, my eyes widened a fraction after realizing that even Diezel himself was not a typical person to begin with.Ngayon ko lang ba napansin ito? Ba't hindi ko nakita ito noon sa kanya?Diezel has the same height as Morris. Body build? Morris is hot and wholesome, of course, but there's something different from Diezel... it's the way he stands in a precise manner that is inevitable.Kung tattoo lang ang pag-uusapan ay marami si Morris kumpara sa kanya. Malinis pa nga ang mukha at leeg ni Diezel at konti lang ang tattoo sa braso at kamay niya. Ma

Brielle.Mahihiya pa ba ako? Hindi na. Sanay na ako sa tuksuan at galawan dahil sa trabaho ko noon. Pero hindi ko kailanman naramdaman ang ganito.This is the first time I've felt so weird inside. I know myself. I like Morris, but I don't know how much I like him now.Alam kong magagalit lang si tiya, pero ayaw kong pagsisihan ito. Matanda na ako. Bente syete na. Malala pa yata ang ginagawa ko noon sa mga lalaking nasa loob ng misyon ko. Kailangan ko silang akitin, para makapasok sila sa kampo.I never kill them, but I use myself as bait. That was me. That was my way of living.I thought I could divert my likes to Ismael, but I was wrong. I just realized that I was really into Morris without protecting my heart."Don't fucking joke, Bree. You don't know what you are asking, baby." He chuckled. He shook his head and moved back to our table.Parang sampal sa mukha ko ang sagot niya at napalunok na ako.Noon, sa tuwing hinihindian ako nga mga lalaki na nasa misyon ko ay hindi naman ako

Brielle.Kahihiyan? Wala ako n'yan. Mas gustohin ko pa na sabihin ang totoong nararamdaman ko sa isang tao kaysa naman pagsisihan ko ito.Life is too short. You either do it or you don't. And I want the opposite because I prefer not to have regrets.Lumabas si Morris at pinunasan ko agad ang luha sa mga mata ko. Inayos kong mabilisan ang sarili at saka natawa akong bahagya.Ang baliw ko talaga. Hindi naman siguro siya natakot ako? Ako pa nga ang natakot dahil kakaiba siya sa nakasanayan ko.I like how he is now, rather than the dormant, timid Morris that I know. I've noticed that his personality has changed, and I don't mind it."Let's go out for a walk." Inilahad niya ang kamay nang makalabas ako, at napatingin ako rito."Are you feeling okay?" Napaigting siya at seryoso pa rin ang mga mata sa akin."Oo naman. . ." Hinawakan ko na ang kamay niya at sabay kaming bumaba.Imbes na elevator ay sa fire exit part kami dumaan ni Morris.Tahimik kaming pareho na parang pinapakiramdaman lang