THE HEROINELara's phone rang. A message had arrived about Corazon and Tyrone's successful execution. Agad niyang tinawagan si Abbie para gawin ang susunod nilang hakbang and that is to fully ruin Corazon's image in public. Matapos niyang maibigay ang instruction sa uto-utong si Abbie ay ibinaling niya ang atensyon sa kanyang ama. Crisanto was now staring at the unconscious Crisostomo. Hindi na siya nakatiis at nilapitan na ito para kausapin."Are you sad about what happened to him, Dad?" Malumanay niyang tanong.Crisanto took a quick glance at her bago ibinalik ang tingin sa kapatid. "Who wouldn't get sad? Nag-iisa kong kapatid si Crisostomo, Lara. Natural lang na makungkot ako sa sinapit niya."Lara's lips formed a small smirk. "Tama po kayo Dad. It's very saddening pero sa kabilang banda, you can see this as a better opportunity."Marahas na napalingon si Crisanto sa gawi niya. "Did you hear yourself Lara? What do you take me for-""A sibling who was jealous of his brother's succes

REGRET IIMarahas na napalingon si Abbie sa kanyang Nanay Ester na ngayon ay puno ng galit habang nakatitig sa kanya. Walang buhay siyang natawa. "Bakit ba galit na galit kayo Nay? Ayaw niyo ba sa ibinalita kong mayaman na tayo?"Mas lalo lang nanlisik ang mga mata nito. "Mayaman? At saan galing yang perang ipinagmamalaki mo? Sa pagsira ng relasyon ng ibang tao?"Bahagya siyang nagulat. Paano nito nalaman ang bagay na iyon? "H-hindi ko po alam ang pinagsasabi ninyo, Nay...""Wag ka ng mag-maang maangan pa Abbie. Alam ko na ang lahat ng ginawa mong kasamaan kay Corazon." Napahilamos ito ng mukha gamit ang sariling mga kamay. "Nakita ka sa CCTV na ikaw ang nagnakaw ng namestamp ni Señorito Terrence, Abbie!"Mariin siyang napapikit. Corazon na naman! Wala na bang iba? "Eh ano naman ngayon? Dati ng sira ang relasyon nila kaya wag mong isisi sakin kung bakit sila nagkakagulo ngayon-" Hindi na niya natapos pa ang iba pa niyang sasabihin nang muling dumapo ang magaspang nitong kamay sa kanya

RETRIBUTION"What the fuck Rain! Why did you do that?!" Gulat na bulalas ni Isaac habang nagpalipat lipat ng tingin sa kanilang dalawa ni Rain."I promise to snap him out if he will lose his mind." Kibit balikat nitong sagot."But why the fuck did you shoot Terrence!""To snap him out..." Rain casually shrugged his shoulders.Nasapo na lang ni Isaac ang kanyang noo. He will go crazy if these two will continue. "That's a very idiotic idea, you dumbass—oh fuck did he shoot you too!" Isaac exclaimed.Terrence chuckled upon realizing their situation. He shot Louie on his shoulder because of his anger for he won't stop talking, but his idiot friend Rain shot him on his right arm and his reflexes quickly reacted that he shot him on his left arm too.Kita niyang napangiwi si Louie sa sakit at nag-angat ng tingin sa kanya. "H-hindi ko po ginusto ang nangyari. Napilitan lang po akong gawin iyon para sa buhay ng Nanay ko. Maniwala po kayo na wala po akong ginawang masama kay Ma'am Corazon."Ba

CAROLINA5 Months LATER (PRESENT TIME)"Carolina..."Mula sa tinatanaw na dagat ay napalingon siya sa nagsalita. Hindi kalayuan sa kanya ay nakatayo ang isang bulto ng lalaking nakikita niya sa loob ng limang buwan niyang pananatili sa isla—si Pierre. Lumapit ito sa kanya at ibinalabal sa kanyang balikat at likod ang dala nitong maliit na kumot."Why are you here? The wind is very cold for your belly." Pierre's voice was full of concern as he was staring at her with tenderness in his eyes.Napangiti siya. "I like looking at the calm sea. Gumagaan ang pakiramdam ko." Malumanay niyang tugon.She was living her life for five months without memories. Nagising na lang siya isang araw na nasa isla na siya. At dahil wala siyang maalala kahit katiting mula sa nakaraan niya, kinupkop siya ni Pierre pansamantala. Marahil ay ang malaking sugat sa kanyang noo ang naging dahilan niyon. Pierre temporarily called her Carolina and she likes the name too."Are you still bothered with your dreams?"Mar

REVENGE Mabagal na sumapit ang gabi. Ang tanging ginawa lang ni Corazon buong araw ay magkulong sa kanyang silid. Nawalan na siya ng ganang lumabas. Hindi na siya natutuwa habang pinagmamasdan ang karagatan dahil namimiss na niya ang kanilang tubuhan. Ngayong nakakaalala na siya, pakiramdam niya'y hindi siya parte ng lugar na ito. Bumukas ang pintuan ng kanyang silid. Kahit na hindi siya mag-angat ng tingin, alam na niya kung sino ang pumasok. Pero kahit na ganun, nanatili siyang walang kibo. Lumundo ang gilid ng kama at saka niya naamoy ang mabangong aroma ng pagkain. Naglalaway siya habang nanunuot sa kanyang ilong ang mabangong aroma ng tempura na siyang paborito niya pero tinikis niya ang kanyang sarili. "Sabi ni Manang Salve hindi ka pa raw kumakain kaya dinalhan na kita ng hapunan dito sa silid mo," anunsyo nito. Dinig niyang inaayos ni Pierre ang mga kubyertos sa bedside table pero nagsawalang kibo pa rin siya. Nagpakawala ito ng malalim na buntong hininga. "I know you're a