SERAFINA AREVALO Isang buwan na ang nakalipas mula nang mamatay si Mama ngunit parang kahapon lang nangyari. Hindi ko maiwasang sisihin ang sarili ko kung hindi ko sana iniwan si mama mag-isa baka sakaling natulungan ko pa siya at nadala agad sa ospital. “Ginabi na naman po kayo, papa. Kumain na po ba kayo? Ipaghahanda ko po kayo ng makakain niyo,” “Tapos na ako. Magpapahinga na ako,” Matabang sabi nito saka dire-diretsong umakyat at pumasok sa kwarto nina ni mama. Simula nang mamatay si Mama lagi na lang gabi kung umuuwi si papa at napapansin kong umiiwas siya sa akin. Kahit hindi sabihin ni papa ramdam kong ako sinisisi niya sa pagkawala ni mama. Mapait akong napangiti habang pinagmamasdan ang madilim at puno ng mga bituin na kalangitan mula sa maliit na balkonahe ng aking kwarto. “Ma, kumusta na kayo r’yan? Marahil ay masaya ka na kung nasa’n ka man at walang iniindang sakit. ‘Wag po kayong mag-alala sa amin dito ni papa malalampasan din namin ‘to,” ‘Yon talaga ang lagi kong