All Chapters of Nefarious Love : Chapter 21 - Chapter 30

The couple never failed to amaze me. During my stay, they both kept me entertained with their talents. Kung gaano ako kananginig sa awra ni Kuya Nebuchadnezzar, ay bawing-bawi naman noong tinuruan niya ako ng mga bagay na may kaugnayan sa sining.Sa pangalawang araw ko roon ay tinuruan akong magpinta ni Kuya at Ate. Tuwang-tuwa nga sila dahil mabilis lang daw ako maka gets ng mga tricks sa pagp-pinta. Ngunit sino ba namang tao ang mag aaksaya ng oras sa kanila kung isang Tsunami De Guzman Ignacio at Nebuchadnezzar Ignacio ang magtuturo sa’yo?Ngunit sabi nga nila, lahat ng bagay ay may hangganan.I stepped closer to the gate of Ignacio's mansion. Bitbit ko ang aking bag, kagaya noong nakaraan. Ngunit ang kaibahan lang ngayon ay may dala na akong painting na ako mismo ang gumawa. Dalawang maliliit na canvas iyon; isang painting naming lima, nandoon ang aking mga magulang, ako, si kuya at kaniyang asawa. Sa pangalawa naman ay ipininta ko si Master Heins. Half face lang iyon, hina-highl

Hindi ko magawang umiyak. Kung kanina ay nagmamakaawa ako sa taong iyon na huwag patayin ang ama ko, hinihiling ko nalang na sana binaril ko siya sa ulo at hindi sa braso. He's a monster, he deserves it. Shortly after, I called Kuya Ash, but Ate Miranda answered the call. Nasa ospital na kami matapos ang ilang minuto, laking pasasalamat namin ni Mommy Lexie dahil mabilis rumesponde ang rescue team. Kalmado lang si Ate Miranda habang inaalo si Mommy at kami naman ni Kuya ay nautusang bumili ng kakainin.Kuya and I decided to have burgers for breakfast. Busog pa naman kami dahil kakakain lang namin kaninang madaling araw. Of course, I received lots of sermon because of what happened, especially the call I made.“So, what happened?”Blangko akong nakatingin sa aking kapatid na ngayon ay dinaluhan ako sa pag-upo sa counter ng burger place na ito. Abala pa kasi ang staffs sa paghahanda ng order namin, lalo na't binili namin ang mga masasarap sa menu.I sighed. “I was out, went to grab s

When I woke up, I was inside my tent.Madilim pa ang paligid at narinig ko na may nag zip ng aking tent mula sa labas. Ang anino nito ay dahan-dahang nawala matapos ang iilang yapak. Doon ko lang napagtanto na kakalapag lang nila sa akin dito mismo sa aking tent. Sa sobrang sakit ng tyan ko ay halos masuka ko sa aking nararamdaman. Napakapit ako sa aking unan at doon ko inibaon ang aking ulo upang isigaw lahat ng nararamdaman ko. Nasaan si Francesca? Is she okay? Lalabas na sana ako ng tent nang makarinig ako ng boses kalapit ng aking tent. Mabilis akong nagpanggap na tulog at walang kamalay-malay.“Nagawa ko na, Ma'am Lette. Ang bilis naman paiyakin no’ng babae, sabi niya hindi niya raw lalayuan. Kung hindi lang dumating mga facilitators, baka napatay ko na siya.”Lette? Ilang sandaling katahimikan ang bumalot sa paligid. Muli itong nagsalita at nakarinig ako ng taong naglalakad papalayo sa kinahihigaan ko. Buti nalang at hindi niya napansin na gising ako o may malay na ako, baka

Tahimik ako habang nagmamaneho si Harrison pauwi sa mansyon.Iniisip ko tuloy. Ano ang madadatnan ko pagdating ko roon? Nandoon pa ba sila Madam Clarita kasama ang mga malditang maids na palaging nang bu-bully sa’kin noon? Nandoon ba sila Lady Cesca? O alam ba niya ang mga pangyayaring ito?Umayos ako ng upo noong mamataan ko ang pamilyar na liko. Ito ang direksyon papasok sa lupa ng mga Xenia, isang beses lang ako nakalabas sa mansyon ngunit alalang-alala ko pa ito. Sino bang makakalimot e bigyan ka ba naman ng fifteen minutes mamalengke tapos ilang putahe ang bibilhin sa merkado?Ini-parking ni Harrison ang kaniyang gamit na kotse sa harap mismo ng mansyon. Napansin ko na walang maid na nagbukas ng kanilang matayog na gates at naging automatic na ito. Ganoon na ba talaga katagal noong umalis ako? Dalawang buwan lang naman akong wala pero ang dami nang nagbago. Pinagbuksan niya ako ng pintuan. “Tara na?” anyaya pa niya at lumabas na ako. “For sure maninibago ka, same here, wala na k

“Tita Ashe!”Napangiti ako nang makita ang aking pamangkin na si Hannah Nira na kinakaway ang kaniyang maliliit na daliri sa akin. I smiled and waved back too, kahit na sa malayo ay nasisilayan ko pa rin siya kasama sila Ate Miranda.It was the launching day of my company. My parent's company. Ilang taon ang ginugol ko para maibalik ito sa dating ayos. Nag-aral ako nang mabuti para lang matutuhan paano ang pamamalakad nito. Of course, hindi ko ito magagawa kung wala ang tulong ni Heins. Hindi niya ipinull out ang kaniyang shares dito sa nagdaang taon, dahil alam niyang balang araw ay magagamit din iyon sa larangang ito. Wearing the only gown my parents left me, I held my head high and gracefully made my way to the stage. May iilang palakpakan pa akong narinig mula sa madla, may hiyawan at syempre, hindi mawawala ang mga photographers. “Ano po ang suot niyo?” Tanong ng isang reporter.Napangiwi ako sa kaniyang tanong. “Damit.”Nagtawanan ang ibang reporters sa aking sagot, hindi nagt