บททั้งหมดของ The Billionaire's Annoying Assistant : บทที่ 51 - บทที่ 60

"I'm sorry," sambit ni Kai nang makapasok kami sa private villa kung saan kami mag-stay. Humihingi siya nang dispensa dahil sa mga fans niya na hindi talaga tumigil hanggang sa hindi kami nakikipag-picture sa kanila. Nag-request din ang mga ito na sumali ako sa picture. "Ayos lang. Wala naman na tayong magagawa. Hindi din naman puwedeng hindi matuloy ang bakasyon natin dahil may mga nakaabang na fans."Tipid siyang ngumiti at muling nag-sorry. Kapansin-pansin ang pananahimik ng mga kasama namin habang nakatingin sa amin. Nang mapagtanto ko kung bakit, bumaba ang tingin ko sa kamay ko na hanggang ngayon ay hawak pa din pala ni Kai. Naging komportable ako masyado at hindi ko na ito napansin. Binitawan naman ni Kai ang kamay ko at napakamot ng batok. Ngumisi si Elias pero wala naman itong sinabi. "Magpahinga na muna kayo," sabi nito. Mainit pa naman kaya hindi pa magandang lumabas para mag-swimming.Nagpa-deliver sila ng mga pagkain. We had a boodle fight for lunch. Nabusog ako. Ng

"Meeting?" kunot noo kong tanong sa aking sekretarya. Katatapos ko lang mag-lunch at plano ko na ding umalis ng kompanya upang mabisita ang manufacturing."Opo, Ma'am," sagot nito habang nanatiling nakatayo sa aking harapan. Tinignan ko ang kopya ng aking schedule. At wala naman akong makita na ngayon ang schedule kasama sina Justin, Jetro at mga Harper. Bakit naman biglaan? "Okay." Inayos ko ang mga gamit ko at ch-in-eck ko na din muna ang laman ng aking bag bago ako lumabas ng aking opisina. Maaga akong nakarating sa kompanya ng mga De Gracia. Sinalubong ako ng kanilang assistant at hinatid hanggang sa opisina ng CEO. Tumikhim ang mga lalake nang makita nila ako. Tumayo si Jetro at lumapit siya sa couch kung saan nakaupo sina Justin at Joshua. Titig na titig naman sa akin si Joshua. Hindi ako naiilang sa ginagawa niyang lantaran na paninitig. Sa halip ay naiirita ako. Kung noon, nakakaya ko pa siyang ngitian at nagagawa ko pang makitungo sa kaniya nang maayos, ngayon hindi na

"Ba't parang kinikilig ako?" natatawang sabi ni Mady. "Ewan ko sa'yo!" sabi ko naman. Pinatay ko na ang tv saka inayos ang mga kalat para makatulog na. "Dito ka ba matutulog?" tanong ko sa kaniya dahil hindi pa din siya gumagalaw mula sa kaniyang kinauupuan. "Oo. Unless you don't want me here."Ngumisi siya. "Kung ayaw mo akong patulugin dito, ayos lang naman. Baka hinihintay mo si neighbor." Tumawa siya nang batuhin ko siya sa ng magazine. "Tss! Usapan natin, di ba, na hindi na natin siya pag-uusapan.""Oo, pero isa din sa usapan natin na lagi tayong updated sa buhay ng isa't isa," sagot naman niya. "May mga ganap na pala pero hindi mo man lang sinasabi.""It's not important, that's why I prefer not to talk about it.""Bahala ka nga sa buhay mo! It's not important. Kapag ikaw rumupok!"Ngumiwi ako. KINAUMAGAHAN maaga akong gumising, para makapag-take out pa ako ng almusal ko. Sa office na lang ako kakain. Hindi ko alam kung pumasok na si Mady. Bagong bili niya ang kaniyang sa

Tanghali na ng magising ako. Wala na akong lagnat, ngunit mayroon pa akong kaunting sipon at ubo. Wala na si Mady sa sofa. Baka bumaba siya sa kaniyang unit o di kaya ay pumasok siya. Naghilamos muna ako at nag-toothbrush bago ako lumabas ng aking silid. Saktong paglabas ko naman ay nagkabulagaan kami ni Joshua, na mukhang planong pumasok sa aking silid upang silipin ako. "Ah," he stuttered a bit. "Are you okay now?" he asked. Medyo nag-aalinlangan. "Nagpunta si Mady sa opisina. She'll just fax some papers." Tumango ako. Tipid na tipid. Nilagpasan ko siya. Naglakad ako patungong kusina. Nakasunod siya sa akin. Sa pagkakaalam ko hindi siya welcome dito sa penthouse. At sa pagkakaalala ko, hindi ko pa siya pinayagan na magpunta dito. Kaso masyadong mabigat ang aking katawan upang makipagtalo. "Nagugutom ka na ba? Nagluto ako ng pagkain. You want to eat now?" Ayaw kong magpaasikaso sa kaniya. And why is he here anyway? Hindi ba't dapat nasa opisina siya at nagtatrabaho? Kumuh

Nagising ako na nakayakap kay Joshua. "Mukhang hindi ko na kailangang manligaw," sabi niya nang maramdaman na gising na ako. Tumawa naman ako. "Hanggat hindi ko sinasabi ang magic word, manliligaw ka pa din," sagot ko naman pero nanatili pa din ang aking kamay na nakayakap sa kaniyang katawan. Umayos siya ng higa at yumakap din sa akin pabalik. Ramdam ko ang mainit niyang hininga na tumatama sa aking pisngi. Nakangiti kong pinikit ang aking mga mata, habang sinasamyo ang kaniyang natural scent. Na-miss ko 'to. "I missed this," bulong niya. "Iyong mga yakap mo. Mga paglalambing mo." "Masakit ba ang talampakan mo?" magiliw niyang tanong. Tumango ako. Tumitibok-tibok ang sugat kaya nagising din ako. Para akong hinehele sa yakap ni Joshua kaya muli akong nakatulog. Nang magising ako, tirik na tirik na ang araw. Mausok at nalalanghap ko ang mabangong amoy ng pagkain na niluluto ni Joshua. Bumaba ako ng duyan at tinignan ang kaniyang ginagawa. "Hinuli mo?" mangha kong tanong nang