บททั้งหมดของ The Billionaire's Annoying Assistant : บทที่ 31 - บทที่ 40

Two weeks bago ang alis namin papunta ng Spain, nagpunta kami sa Baguio. Sa lumang ancestral house ng pamilya. Dito muna namin iiwan ang mga bata. Sa mga katiwala na tinuring na din daw na pamilya ng lolo at lola ko. "Esmeralda!" Nagulat ako nang makita ko ang matandang babae. Bakas din ang gulat sa kaniyang mukha. Gulat, pag-aalala at pagkasabik na makita ako. Nakilala ko siya. Siya ang matanda noon sa restroom na tumawag sa akin ng Esmeralda. Si Manang Shon at ang kaniyang dalagang anak na si Melanie. Nag-uulyanin na daw si Manang Shon, sabi ni Lola. Tama ang naisip ko noon, pero nakakatuwa na kahit nag-uulyanin na. Hindi pa din niya nakakalimutan ang mukha ng aking ina. Tumayo daw itong pangalawang magulang ni Mommy noon. At sa kanilang mag-anak pansamantalang iiwan ang mga bata. Pinalakad na nina Lolo ang mga birth certificates ng mga bata. I-ho-homeschool din muna sila ng ilang mga buwan bago sila papasok sa isang eskuwelahan. Madaming kuwento si Manang Shon tungkol sa ak

"Shit!" mura ko nang hindi ko agad maapakan ang brake ng sasakyan. Bumangga ako sa likuran ng sports car na nasa aking harapan. Nagpasya ako na mag-drive ngayon, mag-isa lang ako sa sasakyan pero may bodyguard pa din naman ako na naka-convoy sa akin gamit ang dalawang sasakyan. Lumabas ang driver ng nabangga ko. At mas nadagdagan pa ang mga mura na lumabas sa aking bibig nang makilala ko kung sino ito. Ang liit talaga ng mundo at dito pa ulit kami magkikita pagkatapos nang birthday ni Tita Eliza. Nameywang siya habang tila problemado na nakatingin sa likod ng kaniyang sasakyan na nabangga ko. Hindi naman ako makapagpasya kung bababa ako o hindi. Ngayon ay tumingin na siya sa harap ng aking sasakyan. Tinted kaya hindi niya ako kita mula dito sa loob. I know he will not let me go away this easy, lalo at malaki ang gasgas at yupi ng sasakyan dahil sa pagkabangga ko. Well, as if naman na hindi ko kayang magbayad. Lumabas ako ng sasakyan pagkatapos ng ilang sandali. Nakalabas na d

Hindi ko alam kung kailan pa siya naroon, pero mas makakabuti kung hindi ko na lang alam. Wala din naman akong pakialam. Pumasok na ako sa loob ng bahay at umakyat sa aking silid. Nagpalit ako ng pajama bago tinignan ang mga mensahe sa aking celphone. Inaantok na ako pero hihintayin ko muna ang text ni Xavier na nakarating na siya sa kanila. While waiting, naisip kong i-text si Marko upang sabihin na nandito na naman ang kaibigan niya. "Okay, tatawagan ko at paaalisin," ito ang kaniyang reply. Sandali lang ay tumawag na si Xavier. "I'm home," sambit niya. "Hindi na ako makapaghintay na umuwi sa bahay kasama ka." Nakangiti kong tinanaw ang chandelier dito sa aking kuwarto. "Puwede naman tayong magsama na muna," natatawa kong suhestyon kahit na alam kong hindi siya papayag sa idea na ito. May pagka-conservative ang kaniyang mommy at lola kaya tiyak na hindi ito papayag sa aking sinasabi. Sasabihin ng mga iyon na kasal muna. Sa magdadalawang taon na relasyon namin ni Xavier, n

"I wish you are here.""Me too, babe. Mag-enjoy ka diyan and don't think too much about me."Ngumiti ako. "Okay, bye. I love you." Pagkatapos patayin ang tawag nagbihis na ako. It's four in the afternoon. Perfect time to make a dip. Nandito na kami sa Boracay kasama ang ilang mga kaibigan ko. Naiwan sina Lolo at Lola sa Manila. Ayaw nilang sumama dahil may mga inaasikaso sila. Plano nilang bumalik next year sa abroad at maiiwan naman ako dito sa Pinas upang pamahalaan ang negosyo na maiiwan nila. May mga mapagkakatiwalaan naman silang mga tao pero maganda pa din kung matutukan ko ito. "Ready?" tanong ko sa mga kasama ko. Nasa sala sila at nakasuot na ng mga bikini. "Yeah. Akala namin hindi ka na lalabas." Tumawa naman ako. Kanina pa ako nakabihis. Hinintay ko lang talaga na sumagot si Xavier sa videocall ko. Sabay na kaming lumabas at naglakad hanggang sa may dalampasigan. Madami ang turista na nagpapaaraw kaya pinili naming pumunta sa gawi na manipis lang ang mga tao. Sabay-sa

Tuluyan na akong pumasok sa loob ng sasakyan. Patay malisya sa kaniyang sinabi. Habang nasa biyahe ako pauwi, napapaisip ako. Hindi ko naman sinasadya na magkita o magkrus ang landas namin ni Joshua, pero hindi ba't parang pangit tignan? Nasa isang relasyon na ako. I love my boyfriend. . . Finance I should say. At wala akong planong lokohin ito, or bigyan ito ng dahilan para pagdudahan ako. I moved on. And Joshua is still in the process of moving on. Or wala pa talaga sa kukote niya ang pag-mu-move on. Well, I'm clean. My conscience is clean. Walang malisya. Nagpadala ako ng mensahe para kay Xavier. Just some sweet message para mawala ang guilt na nararamdaman ko. Okay, Izabella. It's not like you're cheating on him. Dapat talaga hindi na magkrus ang landas namin ng Joshua na iyon. Sumunod na araw, dinalaw ako ni Marko. Wala naman siyang sinasabi. Nakarami na siya ng kain pero hindi pa din ito nagsasalita. "Did you just came here to eat?"Ngumunguya siyang tumango. "Wala na