My Professor's Contract Agreement のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

SavannahDahil kakaunti lang naman ang imbitadong bisita ngayon sa kasal namin ay sa isang fine dining restaurant na lang ginanap ang reception ng aming kasal. Masaya kaming nagsalo-salo. May kwentuhan at tawanan. Nang matapos sa pagkain ay saglit silang nanatili at di naglaon ay isa-isa na rin silang nagpaalam."Sir Albrey, Ma'am Sav. Kailangan na pong bumalik ni Chairman Ford sa ospital," sabi ng isa sa mga personal nurs ni Grandpa. Saglit lang kasing pinayagan ng doctor na makalabas si Grandpa. Kasama niya ang tatlong personal nurs na nakaalalay sa kanya.Kaagad naman kaming lumapit kay Grandpa para magpaalam."Congratulations sa inyo. I'm so happy for the both of you," masayang ani ni Grandpa ng makalapit kami sa kan'ya. Halata naman sa kan'ya na halos wala ng paglagyan ang kaligayaha niya, nag nining ang kanyang mga mata."Salamat, Grandpa," masaya kong tugon sa kan'ya. Si Albrey naman ay nakangiti lang din kay Grandpa. Alam kong masaya siya dahil sa sayang nakikita niya ngayon s

Savannah Gabi na nang makauwi kami ni Albrey. Pagod na pagod ako dahil sa maghapong pag-iikot namin sa mall. Ang sakit din ng mga binti at paa ko. Pagkatapos kasi naming kumain ng napakarami ay sunod naming pinuntahan ang tindahan ng mga sapatos at ibinili niya ako ng ilang pares. Siya ang namimili ng lahat at sinasang-ayunan ko lang din ito lahat dahil siya naman ang masusunod. Nagpunta rin kami sa tindahan ng mga gamit pang lalaki at bumili siya ng ilang mga gamit niya. Dumaan din kami ng grocery dahil wala na kaming stock na mga pagkain. Ako naman ay nakasunod lang sa kan'ya. Lahat naman ng hinahawakan ko na produkto ay kinukuha niya at nilalay sa cart kahit pa sabihin ko na hindi ko iyon bibilhin dahil tinitingnan ko lang. Ang dami tuloy naming nabili. Mamaya ko na lang iyon aayusin sa kusina. Sumalampak ako sa sofa dahil sa sobrang pagod. Dahil masaki ang mga paa ko ay itinaas ko ang mga ito at ipinatong sa mini table. Si Albrey naman ay hindi ko man lang kinakitaan ng kahit

Albrey I thought of taking Sav to the University and sit in on my classes. Dahil sa tingin ko ay masmakakapag-focus siya roon at mas matututo siya. Alam kong nag-aalinlangan siya dahil sa sasabihin ng ibang tao lalo na ng mga student na makakakita sa amin. But I don't care. Sav is not just my student. She is my wife. So, I have nothing to worry. Masaya ako na makakasama ko siya at makikita habang nagtuturo ako. Pero mukhang hindi yata magandang ideya ang isama siya dahil sa naabutan kong eksena sa class room. Napakaganda ng pagkakangiti niya at titig na titig naman sa kan'ya ang lalaking iyon. Is she flirting with that man? Damn! I feel strange in this moment. Lumibot ang mga mata ko sa buong class room. Maraming bakanting upuan sa harapan ngunit bakit nasa pinakalikod siya at katabi pa niya ang lalaking iyon? It is Mr. Ralf De Villa. Engineering student. Isa sa mga studyanteng may mayamang pamilya. Pero dahil mabarkada siya ay napapabayaan niya ang pag-aaral kaya may mga back subj

Savannah Ibinaba ko ang bag ko sa sofa nang makapasok kami ni Albrey sa loob ng unit niya. Tiningnan ko siya at pinagmasdan. Pinakikiramdaman ko rin siya. Tahimik siyang naupo sa sofa at sumaldal doon. Pagkatapos ay ipinikit niya ang kan'yang mga mata at bahagyang hinilot ang sintido niya. Sumakit yata ang ulo niya. "Albrey, galit ka ba?" basag ko sa katahimikan. Wala kasi siyang kibo simula pa kanina. Mukha siyang galit pero hindi ko alam kong ano ang ikinagagalit niya. Naalala ko ang mariing mga titig niya kanina nang makita niya ako sa university. Maging si Bea at Ralf ay nagulat din sa kan'ya. Halos kaladkarin niya rin ako patungo sa kotse niya. "I told you not to go to school. Why are you so stubborn?" sabi niya gamit ang mataas na boses. Kita ko rin ang pag-igting ng mga panga niya. Galit talaga siya dahil sinisigawan na naman niya ako. Tinitigan ko siya sa mata. May kung ano akong nakikita roon na hindi ko maipaliwanag. Ang pagpunta ko lang ba sa university ang ikinagagalit n

Albrey I called Sav's cellphone number several times but she didn't answer it. I was also sent messages but I did not receive a reply. I sighed deeply. I was not in the mood when I entered the university. I spent all my attention on teaching and on school work. Panaka-naka ko pa ring naiisip si Sav. Panay ang silip ko sa cell phone ko at tinitingnan kong may message ba siya na ipinada, ngunit natapos ang araw ay wala pa rin akong natatanggap. I know it's my fault. I didn't give her the explanation she wanted. I am very stupid. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Gusto ko lang naman siyang protektahan at ayaw ko rin siyang masaktan pero mukhang nasaktan ko pa rin siya. Nang makauwi ako ay kaagad akong nagtungo sa pinto ng silid niya at kumatok. Umasa ako na naroroon na siya. Ngunit ganoon na lang ang paglalag ng mga balikat ko ng pagbukas ko ng pinto ay maayos at walang bakas na nakauwi na siya. Napahilamos ang isang palad ko sa mukha ko bago lumabas ng silid ni Sav. A very quiet a