PAG GISING ko wala na sa tabi ko si Axell. Nirespeto niya ang desisyon kong bigyan ako ng sapat na panahon. Kasama na doon ang no lovemaking, no hugs and kisses. Kahit anong intimate moment. Any romantic gesture. Gusto ko hayaan lang muna niya ko. Matapos kong mag freshen up lumabas na ako ng kwarto at bumaba. Alam kong nakaalis na si Axell pero hindi ko maiwasang umasa na nasa sala lang siya o sa dining. "Kumain ka na, anak. Anong oras na." Napatingin ako sa wristwatch ko. Halos mag tanghalian na nga. So, brunch na to. "Magsabi ka nga ng totoo, anak. May problema ba kayo ng asawa mo?" Tanong ni mama. Kasalukuyan siyang naglilinis ng bahay. Jusko baka bumuka ang tahi niya. "Ma.. Tumigil ka nga kagagalaw. Hindi ka pa masyadong magaling." Sermon ko sa kanya. "Wag mong ibahin ang usapan. Isa pa lalo akong magkakasakit. Sabi naman ng Doctor ayos lang. Parang exercise ko na to. Wag lang magbuhat ng mabibigat." Tigas talaga ng ulo. Alam ko na kung kanino ako nag mana. "Hindi ka pa ba

[AUDHREY BOZZELLI] One month na ang nagdaan mula ng huling pagta-talik namin ni Axell. Hindi na yun nasundan pa kahit parang tila addiction na hinahanap hanap ng buong pagkatao ko ang mga haplos, yakap, init at halik niya. I miss everything about her pero tao lang ako. Hindi pa din mawaglit sa isipan ko ang mga detalye na maaring namagitan sa kanila ni Ingrid linta na yun. Kahit hindi ko actual na nakita na ginawa nila ang bagay na yun, madaming naglalaro sa utak ko. Sobrang sakit na maisip na na-angkin siya ng iba, na nagawa niyang gumalaw ng hindi ako. Walang kasing sakit yun para sa isang babae. I love her. That's crystal clear pero tao ako, hindi ako diyos na kayang iwaglit sa isang iglap ang lahat lahat. I may not be able to just give her up, but the pain still lingers on me like a leech. Hindi ko alam, hindi ko hawak kung kailan ako maghihilom. I need more time para maging maayos muli. Ang daming nangyari. Pakiramdam ko sobrang malas ko sa pag-ibig. Feeling ko palagi na la

"We can get through this together, Love. Just please don't give up on me.." Napatikim akong kumapit sa pagkaka yapos niya sa akin. Paano mo naman isusuko ang taong ganito mo kamahal? Umayos siya at akmang hinahawi ang pisngi ko para humarap sa kanya. Ginawa ko naman. Pinaka titigan ko siya. "Ikaw ang mahal ko. Ikaw lang Audhrey. Nagsisisi ako. Maniwala ka sakin. God knows how much I regret what I did." Kinabig ko siya at siniil ng halik. Pumikit ang mga mata kong dinama ang lubos na pagmamahal ko sa kanya. Winaglit ko ang mga bagay na pumipigil sa aking damhin ang asawa ko. "Uhhmm.. Ahhmm.." Halos maubusan kami ng hininga sa pinag sasaluhan naming halik. Naramdaman ko ang pag pisil niya banda sa tagiliran ko. I miss this. Her touch. Her warm. Her presence. I love her damn so much. Muli niya akong niyakap ng maghiwalay ang mga labi namin para lumanghap ng hangin. Gumanti naman ako ng buong pagkasabik. Ipinatong ang mukha ko sa kanyang balikat. Damang dama ko ang katawan niya

Binuhat ko siya pa bridal. Dahan akong naglakad papunta ng kwarto namin. Ipapa lipat ko na lang kay Bianca ang mga gamit niya. Naka angkla ang mga kamay niya sa batok ko habang pinupupos niya ko ng halik. Nagugustuhan ko yun. Sobrang tagal na din ng maramdaman ko ang ganitong saya. I miss her so much. Palagi lang akong nag aabang na mapansin niya, hanapin niya, kausapin niya. I waited patiently. I respect her boundary kahit hindi ko na kinakaya minsan dahil nangungulila din naman ako ng husto. Kung dati kinakaya at sapat na sakin ang mapagmasdan siya sa malayo ngayon hindi ko na kayang malayo siya. Kung pwede nga lang itali ko siya sa bewang ko ay ginawa ko na pero syempre hindi ganun ang love. I always crave her touch, presence, and attention—Kahit nga awayin niya ko okay lang basta maramdaman ko lang siya ulit. Kahit pagsusungit niya tatanggapin ko ng buong puso wag lang ako maging invisible sa kanya. Wag lang niya ko alisin sa buhay niya. Hirap akong buksan ang pinto ng nas

"Saan ka nagpunta? Bakit hindi ikaw ang nagdala nito?" Tanong ko agad pagpasok pa lang niya. Tinuro ko yung nasa table. "Love may kinausap lang ako sa phone. 'Bout business." Hindi na ako nagsalita pa pero titig na titig ako sa kanya na para bang binabasa ko kung nagsasabi ba siya ng totoo. "Let's eat?" Tumabi siya sakin, humalik sa pisngi ko bago kinuha ang tray ng pagkain na nasa table katabi lang nitong kama. Sinimulan niya akong subuan. Tahimik kami parehas hanggang maubos ko na nga ang pagkain ng hindi ko man lang namamalayan. Marahil lumilipad kasi ang utak ko tapos tinatanggap ko lang bawat subo niya sakin. Hindi ko nga matandaan kung nagustuhan ko ba yung lasa. May iniisip ako na hindi ko naman malaman kung ano ba exactly. Paranoid na ata ako. Hindi niya ako masisisi kung ganito ako. After ng panloloko ni Lian at kataksilan ni Axell kay Ingrid. What more to expect? Kahit pa sabihing hindi niya yun ginusto o plinano. Alam niyang may pagtingin sa kanya si Ingrid linta na