บททั้งหมดของ He Hates Me But He Loves Me: บทที่ 81 - บทที่ 90

Lumipas ang ilang araw, ngunit hindi pa rin makabangon si Luna mula sa sakit ng pagkawala ni Santino. “Anak, bumangon ka na riyan. Nariyan si Santino,” tawag ng ina niya mula sa labas ng silid. Napabalikwas siya ng bangon, nanlaki ang mga mata, at mabilis na hinanap ang sarili sa salamin. Halos mapamulagat siya, biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Si Santino? Narito siya? Mabilis niyang tinanggal ang kumot at tumakbo palabas ng kwarto. Halos matalisod pa siya sa pagmamadali. Ngunit sa pagbukas niya ng pinto—walang Santino. Walang kahit anong bakas ng presensya nito. Dahan-dahan siyang napahawak sa dibdib niya habang humihingal, ang bigat ng nararamdaman ay bumalik nang buo. Panaginip lang pala… Napaupo siya sa gilid ng kama, pilit pinipigilan ang luhang gustong pumatak. Ilang araw na ang lumipas, pero hindi niya pa rin kayang tanggalin si Santino sa isip niya. Akala niya, kaya na niyang tanggapin… pero bakit gano’n? Bakit pakiramdam niya, parang mas lalo lang siyang nawa

Luna’s POV Akala ko, tapos na ako. Akala ko, makakahinga na ako nang maluwag. Pero mali ako. Isang babae ang pumasok sa silid—matangkad, nakasalamin, at halatang mataray. Siya pala ang secretary ni Santino. May dala siyang tambak na files, halos hindi ko na makita ang mukha niya sa dami ng papel na bitbit niya. Ibinagsak niya iyon sa mesa sa harapan ko, saka tumingin sa akin nang may bahagyang pagmamataas. "Aasikasuhin mo ‘to," aniya, sabay tulak ng mga papel sa direksyon ko. "Ayusin mo yan by alphabetical order. Kailangang tapos ‘yan bago mag-alas-singko." Napakurap ako. Sandali, ano? Halos natapos ko na nga ang pag-aayos ng files dito, tapos may panibago pa? Pero hindi ako nagreklamo. Kahit gusto kong magtanong kung bakit ako pinapahirapan nang ganito, pinigilan ko ang sarili ko. "Sige po," matipid kong sagot. Umalis ang secretary na parang wala lang, iniwan akong mag-isa kasama ang sandamakmak na papel. Napabuntong-hininga ako bago sinimulan ang gawain. Isa-isa kong

Luna’s POV Naramdaman kong may mainit at matigas na bagay na nakadikit sa katawan ko. Dahan-dahan akong dumilat, at halos manlaki ang mata ko sa nakita. Si Santino. At hindi lang basta si Santino—kundi si Santino na walang suot na damit pang-itaas, mahimbing ang tulog, at ang isang braso niya ay mahigpit na nakayakap sa bewang ko. Napatingin ako sa sarili ko—nakabra lang ako at nakapanty! Tangina! Anong nangyari kagabi?! Halos mapatili ako, pero agad kong tinakpan ang bibig ko. Ang puso ko ay parang may sariling buhay na mabilis ang tibok. Teka, teka! Kalma lang, Luna! Baka naman may logical explanation dito. Dahan-dahan kong sinubukang kumalas sa pagkakayakap niya, pero sa bawat kilos ko, lalong humihigpit ang yakap niya. “Ugh…” Ungol ni Santino, at bahagyang gumalaw. Napasinghap ako at nanigas sa pwesto ko. Dahan-dahan siyang dumilat, at nagtagpo ang mga mata namin. Ilang segundo kaming nakatitig lang sa isa’t isa, parehong nag-aalanganin. Hanggang sa… Napa

Luna POV Nagmamadali akong lumabas ng bahay, bitbit ang bag at suot ang simpleng office attire ko. Kailangan kong makarating nang maaga sa trabaho, lalo na’t nagsisimula pa lang ako. Ngunit habang naglalakad papunta sa gate, may napansin akong dyaryo na nakapatong sa mesa sa may sala. Monteclaro Daily. Napakunot-noo ako. Hindi naman nagbabasa ng dyaryo si Inay, kaya sino ang nag-iwan nito? Napahinto ang mga mata ko sa isang headline sa harap. At doon ako napatigil. "KASALAN NG TAON: BUSINESS TYCOON SANTINO MONTECLARO AT CHELSEY EVANS, IKAKASAL NA!" Napanganga ako. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Ilang beses kong binasa ang nakasulat, umaasang namamalik-mata lang ako. Pero hindi. Maliwanag ang bawat letra. Ang pangalang nakasulat doon ay walang iba kundi Santino Monteclaro. Nalaglag ang bag ko sa sahig. "Imposible..." mahina kong bulong, pero sa lakas ng kabog ng dibdib ko, parang dumadagundong ito sa buong bahay.

Third POV Tahimik lang si Luna habang nakaupo sa waiting area ng airport kasama ang kanyang mga kaibigan. Ilang beses siyang napatingin sa kanyang cellphone, umaasang may tawag o mensahe mula kay Santino. Pero wala. Ni isang notification, ni isang simpleng goodbye—wala. Napalunok siya at pinilit na ngumiti habang nakikinig sa usapan ng kanyang mga kasama. Pero kahit anong pilit niyang idaan sa tawa ang sakit, alam niyang sa loob-loob niya, unti-unti na siyang bumibigay. “Boarding time na, Luna,” tawag ng isa niyang kaibigan. Tumango siya at bumuntong-hininga. Tumayo siya at kinuha ang kanyang bag, pilit na pinapalakas ang loob. Pero sa bawat hakbang papunta sa eroplano, ramdam niya ang bigat sa kanyang dibdib. Habang nasa loob na sila ng plane, doon na tuluyang bumigay ang kanyang pakiramdam. Pinunasan niya ang luha sa pisngi, pero may mga kasunod pa rin itong tumulo. Mas lalo siyang napalayo kay Santino. At sa pagkakataong ito, alam niyang hindi na siya maaaring lumingo