ALANAKinuwestiyon ako nila daddy at mommy kung saan ako galing at kung bakit ako ginabi at sinagot ko naman sila ng pawang katotohanan. Ayoko ng itago sa kanila ang lahat dahil nararapat din nila kasi itong malaman.Buong atensyon silang nakikinig sa akin hanggang sa matapos ako. Napangita naman si mommy at bahagyang kinuha ang aking mga kamay at pinisil at pabalik ko naman siyang nginitian. Nakakagaan din pala sa loob ang lahat. "So are you going to sign it?" biglang tanong ni daddy dahilan upang tingnan ko siya."Yes dad upang maging malaya na kami sa isa't-isa. Ako naman po ang dahilan kung bakit ganito ang aming sitwasyon and from the start ako lang ang may pag-ibig," sagot ko at tumango-tango naman si daddy.Niyakap ako ni daddy at para bang gumaan ang lahat. Gumaan ang mundo ko. Ito na siguro ang simula ng pagbabago."I'm proud of you anak. Parang kailan lang na lumapit ka sa akin at gusto mong ikasal kay Knight at ngayon pagkatapos ng mga paghihirap mo ngunit kahit mahal niyo

ASHSt. Luke's Hospital (12:30 am)FlashbackIlang araw palang ang lumilipas ngunit tila hindi ko mapangatawanan ang aking pag-alis. Hindi ko kinakaya ang araw na hindi siya makita at hindi marinig ang kanyang malalamyos na boses. Kailangan kong bumalik at tignan siya. Kahit makita lamang siya ay ayos na ako.Para akong baterya na walang enerhiya kapag hindi nakakonekta sa kanya.Para tuloy akong nakokonsensya sa hindi pagsagot sa kanyang mga text at tawag. Napakahirap din sa akin ang hindi sagutin ni isa doon ngunit kinaya ko at ngayon bawat paggalaw ng oras ay mababaliw na ako. Gabi na at mag-aalas nuebe na ng gabi nang makarating ako sa kanilang bahay. Alam ko rin kasi kung saan siya nanunuluyan simula nung gabing iyon. Agad din akong nagmessage sa daddy ni Alana na pupunta ako sa bahay nila, nahihiya man ako dahil dis oras na ng gabi ngunit kailangan ko siyang makita.Nang makarating ako sa bahay nila ay naghihintay na pala sa labas ang daddy ni Alana. "Iho ginabi ka ata," bunga

ALANAMakalipas ang dalawang arawDalawang araw na ang nakalipas ngunit hanggang ngayon ay hindi pa nagigising si Knight. Sinabihan narin kami ni doc na normal lang raw ito sa mga pasyente na naoperahan lalo na at may komplikasyon pa. Hindi daw dapat kami mabahala dahil ayos naman daw ang lahat at lumalaban ang pasyente ngunit hindi ko parin mapigilan ang hindi mag-alala dahil hanggang ngayon ay hindi parin siya nagpapakita ng senyales o kahit konting galaw ng kanyang mga daliri. Halos hindi ako pumikit upang mabantayan ang kanyang konting paggalaw ngunit wala. Hindi rin ako umaalis sa kanyang tabi kahit anong sabihin sa akin ng aking mga magulang at nila tito at tita. Kahit si Ash ay nag-aalala na sa akin dahil halos hindi narin ako makakain ng maayos at makatulog.Hindi ko mapigilang hindi sisihin ang aking sarili sa mga nangyari. Kung sana ay hindi ako nagpadala kay Samantha ay hindi sana ito mangyayari. Napakatanga ko dahil naniwala ako sa kanya. I thought before I leave I would

KNIGHTPagkalabas ng pagkalabas niya ng kwarto ay hindi ko mapigilang hindi maluha. Para bang sa paglabas niya ay hindi na siya babalik. Hindi ko aakalaing aabot kami sa ganito. Ganito naman ata ang buhay ng tao may mga sitwasyon na hindi mo alam na hindi mo aakalain. Mahirap paniwalaan ngunit mas magandang harapin mo nalang.Maybe this is my calling.This is what I have been destined.I don't want to schedule my operation.At sana ay maintindihan ako nila mommy at daddy.I am not doing a suicide.This is not a suicide.It's my own will.Dahil kahit na ituloy ko ang operasyon ay wala paring kasiguraduhan na magiging maayos ang lahat. Baka sa kalagitnaan ng operasyon at kahit anong laban ko kung panahon na ang magpapasya ay wala akong magagawa. I want to fight but I screwed up things. Masyado ng maraming mga nangyari, masyado ng masasakit ang mga nangyayari sa buhay ni Alana and I can't let that happen anymore. And as long as I am living ay hindi namin mabibitawan ang isa't-isa. Dahil

ASHHindi ko alam kung bakit ako naririto sa labas ng kwarto ni Knight at at piniling hindi pumasok. Mula sa aking kinatatayuan ay tanaw ko si Alana na ngayon ay nakatingin kay Knight. Mga matang punong puno ng pag-aalala at kung hindi ako nagkakamali ay punong puno rin ng pagmamahal.Umatras ako at tumalikod. Dahan dahan akong naglakad palabas ng hospital. Siguro ay ayos naman si Knight dahil alam kong hinid siya pababayaan ni Alana. Natawagan ko narin sina mommy at daddy at baka bukas ay nandirito na sila kaya dapat ay hindi na ako mag-alala."I hate that I am still hoping," mahinang sambit ko at napatingala sa langit.Ni wala akong makitang mga bituin at tila makulimlim ang langit ni buwan ay di ko maaninagan. Napangiti nalang ako ng mapait. Kapag ba kasama niya si Knight ay ganun nalang ba ako kadaling makalimutan? Di ko mailabas lahat ng kalungkutan na bumibigat sa dibdib ko. Sawa na akong umiyak wala na sigurong luha ang mailalabas pa sa mga mata ko. Bakit ko ba pinaparusahan ng