PASIPAT-SIPAT si Violet sa pinto habang iniinit niya ang nilutong adobo kagabi. Dinagdagan niya na lamang ng iilang bacon strips ang niluto at saka siya nagluto ng fried rice. Kanina pa niya hinihintay si Mason tumungo sa dining room sapagkat natapos na lamang siyang magluto ay hindi pa lumitaw ang binata.Baka nga napa-sobra ito sa tulog o ganoon talaga ito tuwing day-off nito. Pero sa palagay niya ay hindi naman ito ang tao na matutulog nang matagal dahil wala itong gawain. She never see Mason as that kind of person who would oversleep. Businessmen like him usually wake up early.Hinanda niya na ang pagkain at plato sa hapag-kainan bago niya napagpasyahan na tumungo sa kwarto nito. Dahan-dahan siyang umakyat sa ikalawang palapag at nakiramdam muna sa paligid. Kinatok niya ang binata sa kwarto sapagkat wala sumugot sa kanya. Dahil ayaw niyang buksan ang kwarto nito ay sa monitor niya sinuri ang kuwarto at nakita na wala doon ang binata. Tiningnan niya ang bawat sulok ng CCTV at hindi

VIOLET scoffed, refusing to believe that she was even capable of falling in love with Mason. Or was she? Given the fact that every time he was around, her heart would beat faster than usual. And every time she saw him smile, those curves on his lips would sweep her off her feet even if it was just a simple smile.Umiling-iling siya at kunwari pang natawa sa harap ng mga kaibigan . “Ako? Mai-in love Kay Staurs? Imposible!”Naningkit ang mga mata ni Blaire at seryoso na itinuro ang kanyang mga pisngi. “Oh, yeah? Then what's the stain in your cheek?”“I’m Violet Andrada, I was born with natural red cheeks. Got it from my Spanish ancestors, Soy mestiza!” Violet defended, jutting her chin while pointing at herself confidently. “Always had been.”“Just make sure of it. Remember that this is a mission now, with you as the first aid. A mission like this should never fail, alright?” seryoso na paalala ni Blaire.“Of course!” Kumpyansa na natawa pa si Violet sabay pinasadahan ang tingin ang mga