"D-dead what? Stop lying to me, Grantt! I don't want to know anything but the truth!" malakas kong bulyaw habang sinasamsam ang sarili sa sahig. Halos mabingi ako sa lakas ng kalabog ng aking dibdib. Masakit ang at pinapahina ako. Hindi ko matanggap ang sinabi nito. Hindi patay si Greel. Mas gugustuhin ko pang makita ang kanyang kapatid ngayon at makausap kaysa sa sabihin na wala na talaga ito. No, Yongsann. Nagsisinungaling lang siya. Gusto ka lang niyang saktan."Nagsisinungaling ka lang, 'diba?! Don't do this to me, Grantt!" asik ko na puno ng pakiusap. Napaiwas siya ng tingin sa akin habang nag-iigting ang panga at nakakuyom pa."Just calm down first, Yong," walang emosyon niyang sabi. "Calm down? Fuck you, Grantt! Paano ako kakalma, ha?!""Hindi ko rin alam kung paano ka kakalma! Ni hindi ko nga alam kung bakit nagkakaganyan ka, eh. Okay na okay pa tayo kanina tapos sasalubungin mo ako nang ganito?" "But you said Greel is dead, right?!""Yes and I am telling you the truth, Yon

Napahiga ako sa sofa at hinayaang magsilandas ang aking mga luha. Para bang bumalik ako sa araw na nalaman kong umalis ng bansa si Greel pero sa pagkakataong ito ay mas masakit at mabigat ang aking pakiramdam. Bakit kung kailan okay na kami ay tsaka naman nangyayari ito? Hindi ko ba talaga deserve ang sumaya? Sure na ba talaga? Napatigil ako sa pag-iisip nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Marahan lang ang pagbangon na ginawa ko. Literal na napanganga ako nang makita si Wendy kasama si Grantt.Napakurap-kurap lang ako at nagbaka sakaling minamalikmata lang ako pero hindi talaga. Totoong nandito ang babae sa pamamahay namin.Nagtama ang paningin namin ni Wendy pero wala naman itong sinabi. Napadako ang tingin ko sa kamay nitong nakalingkis sa braso ni Grantt. Napalunok ako habang pasimpleng inayos ang nagulo kong buhok.Si Grantt naman ay umakto na para bang hindi niya ako nakikita. Sa isang iglap ay tila ba bumalik din ang nakasanayan kong Grantt na walang pakialam sa presensiya

Pagak naman siyang natawa at napaiwas ng tingin. "You said 'love' and not 'loved'. Present tense, right?" Sinalubong niya ang aking tingin. "Nasaan pala ako, Yongsann? Paulit-ulit kitang tinatanong kung mahal mo pa ba siya pero hindi mo sinasagot. Ngayon ay alam ko na rin ang totoong nararamdaman mo.Ang tono ng kanyang pananalita ay walang kaibahan sa tono na aking ginagamit. Mabigat at puno ng sakit at hinanakit. Pareho kaming magiging selfish sa pagkakataong ito. Iniisip niya ang nararamdaman niya at gano'n din ako. Pareho kaming nararamdaman pero hindi namin maiintindihan ang isa't-isa ngayon. "Naiintindihan mo ba ang sakit na nararamdaman ko ngayon? Hindi, 'diba? Hindi mo maiintindihan kahit na kailan!" puno ng hinanakit kong sambit habang masagana pa rin ang luhang nagsisibagsakan sa aking pisngi. Pakiramdam ko ay namatay na naman uli ako. Namatay nabg paulit-ulit."Mahal na mahal mo talaga siya, 'no? Hindi ko talaga siya kayang palitan diyan sa puso mo. Naiintindihan ko ang sak

"Get yourself together, Yongsann." Ang malamig at nag-uutos na boses na iyon ang siyang pumukas ng diwa kong patulog na sana. Sinadya pa nitong isara nang pahampas ang pintuan ng kwarto namin. Isang linggo lang naman akong nawala sa pamamahay na ito ay pakiramdam ko ang daming nagbago kahit wala naman. "Mind your own business, Grantt," mahinang usal ko at tumalukbong ng kumot.Kanina pa ako nakahiga lang. Mga isang oras na rin siguro simula nang magsialisan ang mga kaibigan niya. Buong akala ko ay itatanggi niya pa rin ang tungkol sa amin pero hindi naman. Nakita ko kung paano nagulat ang kanyang mga kaibigan nang malaman ang totoo patungkol sa amin. "Ganyan ka na lang ba palagi? Magmumukmok kapag may problema at sisisihin ang lahat sa nangyayari?" panenermon niya pa sa tonong stress na stress. Parang noong mga nakaraan lang ay siya ang senesermonan ko, ngayon ay ako naman ang nalagay sa kanyang sitwasyon. Nga

"May party daw pala sa kila Ate Olga. Welcome party para sa kapatid ni Kuya Tristan," rinig kong saad niya pa nang makalabas na ako ng kwarto namin. Bahagya niya akong tinapunan ng tingin at awtomatikong nakakunot-noo at paniguradong dahil iyon sa suot ko. Sinadya ko talagang magsuot ng short shorts at fit na v-line crop top. Alam kong ayaw na ayaw niyang nagsusuot ako ng ganito ka-revealing na outfit. Base sa nakikita kong emosyon sa kanyang pagmumukha ay tagumpay akong buwisitin siya. Alam kong gusto niya akong pagsabihan na magpalit ng damit pero pinipigilan niya ang kanyang sarili."Okay, let's go," kaswal kong saad at nagpatiuna na palabas. Pareho kaming walang imik na sumampa sa aking sasakyan. Ako ang nasa driver seat since ako naman ang may-ari ng sasakyan.Napansin kong napatingin siya sa kamay ko. Suot ko kasi ngayon ang relo na regalo sa akin ni Kenth at hindi ang bracelet na bigay niya. Aware din siyang regalo ito ng kaibigan ko sa'kin. Sinadya ko rin iyong iwan na lang