Semua Bab Babysitter's Hot Deal with the Jerk: Bab 31 - Bab 40

Nang nasa loob na siya ng taxi, tinawagan niya ang kanyang Tita at sinabihang magkita sa pinakamalapit na restaurant na ang pangalan ay The Diner, their favorite restaurant ever since they were still a kid. Ito ay nasa negosyo na sa loob ng dalawangpung taon na ngayon kung tama ang pagkakatanda niya. Narinig pa niyang bumabati ang kapatid niya sa background at tumili nang ipaalam sa kanya ni Tita Clarice na sa paborito naming restaurant kami kakain.Nauna siyang nakarating sa restaurant kaya nagpareserba siya ng magandang booth para sa kanila. Habang naghihintay sa kanilang pagdating, nilingon ni Coreen ang pamilyar na lugar na may malungkot na ngiti sa labi at tila bumalik sa nakaraan kung saan kumpleto pa silang pamilya at sa may sulok nakaupo. Naalala ang kanyang mga magulang na nakaupo sa tabi niya at nagtatawanan. Namuo ang mga luha sa kanyang mga mata ngunit kinusot niya iyon.Tatay, Nanay, twenty six na ako ngayon. I am at the perfect age to marry and give you grandbabies but a

Bumuntong-hininga siya at saglit lang ay kumalam ang tiyan niya sa gutom. Anong oras na ba? Nang tumingin siya sa paligid ay nalaman ni Coreen na siya'y nasa kwarto niya sa Mansion. Tumingin siya sa orasan at nakitang alas-tres na ng madaling araw. Hindi siya sanay kumain ng umaga! Muli siyang humiga at pinilit ang sarili na matulog ngunit ayaw ng tiyan niya at patuloy sa pagkalam at kirot. Sinipa niya ang kumot dahil sa inis. Baka nasa baba ang tatlong iyon. Paano ako makakain? Kabado at nag-aalala na tanong niya sa sarili. Napabuntong-hininga siya sa sobrang inis at tumayo. Kukuha lang siya ng makakain at dito na lang siya kakain. Tumango siya sa sarili at nagsuot ng tsinelas bago lumabas ng pinto. Dahil kinakabahan siya, parang ang bigat ng bawat hakbang niya, at para tuloy siyang magnanakaw na nag-iingat na huwag gumawa ng ingay. Huminga siya nang malalim bago kaswal na bumaba ng hagdan, ang kilos ay pilit na ginawang kalmado at normal. Hindi siya nag-abalang tumingin sa kabila

Nakarating sila sa kanilang bahay na may medyo tensyon sa pagitan nila. Ito ay halos mula sa panig ni Coreen dahil tumatango si Royce kasabay ng musika. Tila walang ideya sa mga bagay na tumatakbo sa isipan niya o nagpapatay-malisya. Bababa na sana siya nang pigilan siya nito. "Hintayin mo ako." Nauna itong bumaba at umikot para pagbuksan siya ng pinto. Parang gusot na papel ang mukha ni Coreen nang mga sandaling iyon. Masisisi mo ba siya? Ginagawa nito ang mga bagay na hindi naman nito ginagawa noon at hindi niya makuha kung pinapaasa ba siya nito. "Salamat." Pasasalamat niya kahit nalilito siya, at kahit pa may humaplos sa puso niya dahil sa ginawa nito. Naglakad na siya papunta sa pinto at hindi niya maiwasang mapasigaw sa gulat nang sumalubong sa kanya ang mga party poppers. "Maligayang kaarawan!" Sabay na sigaw ng Tita niya at Rica. Natawa siya at hinalikan silang dalawa sa pisngi. "Salamat." Pasasalamat niya ngunit pagkatapos ay nagtaka. "'Di ba nag-celebrate na tayo?

Ang mga luha ay natuyo na, ang lakas ay tuluyang naglaho, ang mga emosyon ay nawala. Walang pakiramdam. Walang maramdaman sa sandaling iyon habang nakasalampak siya sa sahig ng ospital, at nakatitig lang siya sa bangkay ng kanyang kapatid. Ang dating kaibig-ibig na ngiti nito at pagtawa na maaaring alisin ang kanyang stress sa isang linggo at kay sarap pakinggan ay wala na. Ang matamis na boses na paulit-ulit niyang inuulit sa kanyang isipan bilang pinagmumulan ng kanyang lakas ay wala na. Ang mga kwento nito na nagpapatawa sa kanya palagi ay hindi na niya maririnig pang muli. Wala na silang lahat. Wala na sa kanyang kapatid ang mga pangarap, kinabukasan, ang kabataan.Nawalang parang isang bula, inagaw sa isang iglap. Hindi napigilan ni Coreen na magtanong sa Diyos. Bakit? Bakit ngayon? Bakit nito kukunin si Rica ngayong sa wakas ay nagkaroon na ito ng pagkakataong gumaling? Bakit habang bata pa ito at may mga pangarap pa? Ang daming tanong ni Coreen kung bakit pero walang makuhan

Hinayaan ito ni Coreen na ihatid siya hanggang sa dining table, hinayaan niyang maglagay ng mga pagkain sa plato niya hanggang sa mapuno ito ng mga pagkain. Inangat niya ang mabigat na mga kamay para hawakan ang kutsara at tinidor at nagsimulang kumain. Nagsimula mang kumain ay wala siyang nalasahan. Tanging pagnguya at paglunok lamang ang ginawa ni Coreen. Lahat ng mga ito ay tila papel de lihang dumaraan sa lalamunan niya pero ginawa niya para sa tiyahin niya. Kumain siya nang kumain hanggang sa hindi na niya kaya para hindi masayang ang effort nito at para hindi mag-alala. "Ate, tikman mo 'to, oh!" Napalingon ang mga mata niya sa kaliwa nang makita si Rica na nakangiti nang napakatingkad habang inaabot sa kanya ang isang pirasong karne mula sa sariling plato. Awtomatikong napangiti si Coreen at nang kakagat na siya ay nawala ang imahe ni Rica kasabay ng kanyang ngiti. Tinakpan niya ang bibig niya at napayuko nang maramdaman ang pamilyar na pakiramdam. Kaagad siyang tumayo at tu