บททั้งหมดของ Ang Basorerong Bilyonaryo: บทที่ 91 - บทที่ 100

Ang katahimikan sa loob ng Phantom Talon ay isang kakaibang musika, isang himig na binubuo ng mahinang ugong ng mga makina, ng ritmikong pagtibok ng mga pusong pagod ngunit puno ng determinasyon, at ng hindi masambit na pangako ng isang bagong umaga. Lumipas ang isang taon mula nang ang Lungsod ng Salamin ay magising sa isang bangungot at muling matutong umawit. Isang taon ng masusing pagtatayo, ng paghilom ng mga sugat na hindi lamang pisikal kundi pati na rin sa kaluluwa ng dalawang sibilisasyon. Si Winston Lawrence, ang basurerong naging hari, diyos, at ngayon ay isang mortal na may diwa ng karagatan, ay natagpuan ang isang kapayapaang mas matimbang kaysa sa anumang kapangyarihan. Ngunit ang kapayapaan ay hindi isang destinasyon; ito ay isang panandaliang daungan sa isang walang katapusang karagatan ng mga bituin at mga nagbabadyang unos.Ang mensahe ni Lyra ay isang malinaw na babala: Ang Dakilang Katahimikan ay gumagalaw na. Ang kanilang susunod na misyon, ang paggising sa

Ang Koridor ng mga Kaluluwang Ligaw Ang desisyon ay ginawa na. Ang mga salita ni Winston ay umalingawngaw sa bawat sulok ng Daigdig at sa mga kaalyado nitong bituin, isang panunumpa na dala ng bigat ng isang mundong minsan nang nasa bingit ng pagkawasak. Ang huling digmaan ay hindi na hihintayin; ito ay sasalubungin. Ang target: Asphodel, ang artipisyal na planetang nagsisilbing puso ng operasyon ng Void Cartel sa kanilang sektor. Ang paglalakbay ay hindi sa pamamagitan ng karaniwang kalawakan. Sa tulay ng flagship na "Dauntless," si Raven ay tumayo sa harap ng isang blangkong espasyo. Ang kanyang mga kamay ay gumalaw sa hangin, hindi gumagawa ng mahika, kundi sinusundan ang isang sinaunang sayaw na nakaukit sa kanyang dugo. Ang kanyang mga bulong ay nasa isang wikang matagal nang kinalimutan, ang wika ng mga Arkitekto. Sa kanyang harapan, ang realidad mismo ay nagsimulang pumunit, hindi sa isang marahas na paraan, kundi parang isang seda na marahang hinihiwa, na

Sa uniberso, ang dalawampung taon ay isang pagpikit lamang ng mata ng isang bituin. Ngunit sa Daigdig at sa mga kaalyado nitong mundo, ito ay isang buong henerasyon—isang henerasyon na isinilang hindi sa anino ng takot, kundi sa liwanag ng isang pinaghirapang kapayapaan. Ang mga kwento ng digmaan laban sa Hydra at sa Underworld ay hindi na mga sariwang balita na nagdudulot ng pangamba, kundi mga epikong alamat na ikinukwento sa mga silid-aralan, mga kwento ng kabayanihan, sakripisyo, at ng isang basurerong naging hari, na naging diyos, at sa huli, ay piniling maging isang tao. Ang Kontinente ng Pag-asa, ang dating tigang na disyerto, ay isa nang kumikinang na hiyas sa korona ng Daigdig. Ang mga ilog nito ay dumadaloy nang malinis, ang mga kagubatan nito ay puno ng mga bagong tuklas na halaman at hayop, at sa gitna nito, ang dormant na Genesis Device ay nakatayo na hindi bilang isang sandata, kundi bilang isang bantayog—isang paalala na ang paglikha ay laging mas makapangya

Sa ilalim ng malawak na asul na kalangitan ng D'Blazer Heights, ang pamilya Lawrence ay nagtatamasa ng isang simpleng piknik sa kanilang malaking hardin. Sa unang tingin, sila ay mukhang isang ordinaryong pamilya—ang ama, na si Winston, ay nag-iihaw ng hotdog; ang ina, si Sarah Jane, ay nag-aayos ng mga sandwich; at ang dalawang bata, si Leo at si Clara, ay naglalaro ng frisbee. Ngunit sa likod ng matahimik na eksena, ang kanilang buhay ay malayo sa pagiging ordinaryo. Ang pangalan ni Winston Lawrence ay hindi na lamang kilala sa kanilang bansa, kundi sa buong mundo. Ang kanyang kuwento ng pag-ahon mula sa basurahan, ang kanyang mga inobasyon sa negosyo, at ang kanyang mga gawaing-kawanggawa ay naging inspirasyon sa bawat sulok ng daigdig. Sa mga panahong ito, ang kanyang negosyong Phoenix Ventures ay hindi na lamang isang imperyo; ito ay isang institusyon na nagtutulak ng pagbabago, nagbibigay ng trabaho sa milyon-milyon, at nag-aalay ng pag-asa sa mga pinakamahirap na ko

Sa paglipas ng mga taon, ang pangalan ni Winston Lawrence ay naging isang alamat, hindi lamang sa Daigdig, kundi sa buong kalawakan na kanilang natuklasan. Ang basurerong naging hari, ang hari na naging diyos, at ang diyos na piniling maging tao—ang kanyang kwento ay naging isang awit ng pag-asa na inaawit sa iba't ibang wika, sa iba't ibang mundo. Ang Duyan ng Basurero, na dati'y isang paalala ng isang malagim na digmaan, ay isa nang sentro ng kalakalan at kultura, isang testamento sa kapangyarihan ng pagbabago at pag-asa. Sa Kontinente ng Pag-asa, sa isang bahay na gawa sa buhay na kahoy at pinapagana ng sikat ng araw, namuhay nang payapa si Winston kasama ang kanyang pamilya. Ang kanyang mga anak, sina Ariel at Lyra, ay lumaki na. Si Ariel, na nagmana ng talino ng kanyang ina at ng determinasyon ng kanyang ama, ay naging isang kinikilalang astrophysicist, na nag-aaral sa mga lihim ng Genesis Nebula. Si Lyra naman, na mayroong kakaibang koneksyon sa kalikasan tulad ng ka