Alas. On Marcus mind. Kanina pa nya hinihintay ang pag return call ng tita ni Solenn na si Mrs. Gutierrez. Kanina pa nya rin ito kinukulit na matawagan ang may edad na babae. He is so excited about that call. He is waiting for that the whole day.Ilang beses na ba siyang nag miss call sa mag asawa and they did not answer.Baka busy or baka pagod.Gusto nyang marinig ang pag - OO ng mag asawa sa proposal niya after mag ask ang mga ito ng maliit na favor sa kanya makaraan ang ilang araw na at inulit naman nila nitong umaga sa mismong parking area where they met. "Marcus,magkakaroon ng project ang association para sa condo unit owners and residents. Like free vaccination sa mga tenants for free in different ages. And as a part of the organization , would you mind to participate? Malaking bagay ang charm mo, if you'll be a part of it." Bungad ni Mrs. Gutierrez sa binata ng nagkausap sila nito sa tabi ng kotse." Well, my pleasure. How can I help?""You can help us to contact medical

 I just remembered when we returned back sa parking area ay sasakyan na lang namin ang natitira sa pinakadulo pa yun at may kadiliman. We even need to use flash light para makita ang daan patungo sa spot namin. I looked around us at medyo hirap na talagang makita ang paligid without any light lalot mukhang uulan pa dahil wala ng mga stars sa langit at nagtatago na rin ang buwan mula rito.  Bakante na ang lugar at walang katao tao.Ganun ata namin na enjoy ang buong lugar ng tawanan lang at harutan na di na namin namamalayang halos umuwi na ang lahat mula sa parke.Lumakas ang hangin at lumalaki na ang patak ng ulan kaya naman nagmadali na kami papasok sa kotse. Bumuhos ng napakalakas ang ulan. "Ayaw mag start ng kotse." That was the last words I heard from Marcus. Nasa boses nito ang pag aalala. But he tried to conceal it."Kalma." sagot ko pa dito. "I'm okay." on his serious tone. "Okay lang ba hinaan nat

"How dare you?" galit pero mahina ang boses ng ina ni Marcus. Enough for Solenn to hear the words but not enough to be heard ng mga taong nasa labas ng kwarto ni Mrs.Walton.Isang napakalakas na sampal ang sumalubong kay Solenn sa kaliwang pisngi nito. Hindi pa siya nakakabawi ay may isa na namang sinalo ang kanang pisngi niya."Tita?" Gulat na gulat si Solenn sa ginawa ng donya. Halos walang boses na lumabas sa pagkagulat."Wag mo kong matawag tawag na tita. You're not even connected to my bloodline." namumula na ito sa pagkakasabi nito sa harap ni Solenn.Ang totoo walang ka ideya ideya si Solenn sa ikinagagalit ni Mrs. Walton.  Gusto nyang magtanong pero mas pinili na lang nyang hindi. "What should I call you Solenn? A poseur? Impostor? or just a fraud?" Hinawakan pa ni Mrs. Walton ang ilalim ng baba ng dalaga. Halos bumaon sa skin ni Solenn ang mahahabang mga kuko ng babae. Hindi makapag react si Solenn sa narinig. Bumil

"Wala talaga akong duda sa beauty standard ng unico hijo ko. Maganda ka hija." tuwang tuwa na si Mrs.Walton. Nakaramdam ng konting hiya ang dalaga sa ginawa ng biyuda. Ngunit mukha namang mabaet ang nanay ni Marcus. "Woohhhh...mom! Hindi ko inaasahan yang ganyang reaction from you." nabulalas ni Marcus.Kitang kita sa mata ng binata ang pagkasiya sa narinig mula sa papuri ng ina. "Wala naman akong duda sa capacity mong pumili ng tamang babae for you. Sa selan mong yan, i don't think na pipili ka lang ng basta basta anak. " "Of course , mom! " Sabay tayo nito sa likod ni Solenn at humawak sa magkabilaang balikat ng dalaga. "I deserve the best." Proud na proud pa na si Marcus. Napangiti si Solenn sa gawi ni Marcus. "Yes, no doubt. " pagsang ayon ng donya Habang kinuha pa nito ang kape nito at humigop ng kaunti. "You may eat your breakfast with us. Pasasaan pat you will be a part of the family. Soon." At tuluyan ng lumabas ang dimple ng may edad na babae. "Salamat po." Yun na lan

Namuhay ako na puro paglaban lang ang ginagawa ko sa buhay. Hindi uso sakin ang panay pagbawi dahil wala naman akong choice kundi ang lumaban. Ganyan ata talaga ang buhay ng mga mahihirap na tao. Ang buhay nating mga ordinaryong tao. We were given with no choice but to move forward and fight. Kasi wala naman tayong ibang paraan di ba? Pinaghihirapan natin ang mga bagay na napakadali lang para sa mga mayayaman. Pinagtratrabahuan natin ultimo gasingkong halaga. We work hard. And we work harder sa mga bagay kahit gaano pa kaliit o kalaki ito lalo na kung sobrang mahalaga ito sa buhay natin. We are not as fortunate as they are. Mamamatay na lumalaban at namumuhay ng laging may ipinaglalaban. Ganyan tayo. At ganyan tayo mamumuhay habang may hiningang dumadaloy sa atin. Hanggang may dugong patuloy na umaagos sa ating mga katawan. Ako si Solenn... at ipaglalaban ko kung ano ang akin. And Marcus is mine. **********************************************************************************