Semua Bab Hiding The CEO's Quintuplets: Bab 121 - Bab 130

From that day on, halos hindi ko na makita si Virgie na dumadalaw sa bahay. Alam kong sobrang bigat ng pinagdadaanan niya. It’s 24th on March at naghahanda na ako ng gagamit dahil luluwas na ako ng siyudad sa susunod na buwan then out of nowhere, nakita ko si Virgie sa pintuan. “Ate, bakit nandito ka pa?” nanibago ako sa kaniya dahil pumayat siya. “Bakit? Saan ba dapat ako?” natatawa kong sabi. “Ate, ano ka ba naman. Dapat sa hospital ka na. Feeling ko manganganak ka na e,” aniya. “Virgie, malayo pa,” “Malayo pa? Ate, puputok na ang tiyan mo oh! Pinagsasabi mo diyan na malayo pa? Tara samahan na kita,” aniya. Actually, pwede na akong pumunta ng hospital ngayon pero iniisip ko kasi si Renan. Natatakot akong magpangabot kami. Sana ay wala siya sa siyudad pero sobrang impossible dahil ang Abeola ang pinakama-impluwensyang pamilya ngayon sa Cagayan de Oro at pumapanglawa ang Malaque. “Sige na. Pero sasama ka?” takang tanong ko. “Oo ate kasi wala ka namang kasama na mag-aassist sa

“Tao po,” tumambad sa harapan ko si Ernesto. Ang baklang kapit-bahay ko na suki manghingi ng ulam sa akin. “Pasok ka,” sabi ko. “Pinapanood mo iyan?” tanong niya sa akin habang nakatingin sa TV kung saan bali-balitang dinadakip ng pulisya ngayon si Renan. Umabot ng halos anim na buwan ang kaso at ngayon, nahatulan na siya ng guilty sa patong patong na kasong isinampa sa kaniya. “Gusto ko siyang patayin,” puno ng gigil na sabi ko. “Tanya,” Nanginginig ako sa galit habang nakatingin sa mukha ni Renan sa TV. Hayop siya! Naramdaman ko nalang na niyakap ako ni Ernesto. “Kumalma ka Tanya… Tapos na ang problema mo. Pwede mo ng balikan ang mga anak mo.” Ang bulong sa akin ni Ernesto. Napahagolhol ako sa sinabi niya.. Makukuha ko na ang anak ko. Tama, tapos na ang lahat Tanya. Kumalat ang buong balita sa Pinas. Sa kahihiyan, umalis ang ama ni Renan dito at pumuntang Europe. Si Renan, nakulong.. Mahihirapan na silang bawiin ang impluwensya ng pamilya nila dahil sa nangyari at kasabay

“Tanya, kailan ka babalik?” “Chairman-” “Bumalik ka na ng opisina. Kailangan kita. Wala akong ibang mapagkakatiwalaan kun’di ikaw lang, Tanya,” Yumuko ako.. “Isang taon ka ng nagpapahinga… Wala na si Renan.. Ligtas ka na.” Napapikit ako at nagsimula na namang umiyak. No’ng araw na iyon, tumakas siya sa presinto kaya niya ako napuntahan. No’ng nagising ako matapos ng aksidente nasa hospital na ako at ilang araw na walang malay.. Hindi ako nakulong sa pagpatay ko sa kaniya dahil self-defense ang ginawa ko.. Tinulungan ako ni chairman sa kasong iyon. Ngunit huminto ako sa pagta-trabaho. Hindi na muna ako pumasok at halos isang taon akong nasa bahay, nakakulong. “Huwag mong sayangin ang buhay mo Tanya. Hihintayin kita,” ang sabi niya. Nang mawala si chairman, agad na sinirado ni Ernesto ang pintuan. “Maaaring hindi mo na makita si April, Tanya pero hindi ba may isa ka pang anak?” Napatingin ako sa kaniya. “Ituon mo nalang kay Clarissa ang attention mo,” Nang sabihin niya iyon

Kalat sa maraming tao ngayon ang pagpapahiya ni Quilacio sa anak naming si Clarissa. Matapos niya akong sumbatan sa lahat ng naging kasalanan ko sa kaniya, naiintidihan ko na si Manilou. Kung bakit importante sa kaniya ang kaligayahan ni Rod. Dahil no’ng umiyak si Clarissa sa harapan ko, doon ko napagtanto na hindi pera o kayamanan ang gusto niya.. Iba ang kasiyahan niya na hindi ko alam kung ano. “Tumahimik ka! Wala kang kwenta!” Rinig na rinig nang lahat ng tao na dumalo sa party na ito ang sinabi ni Quil habang dinuduro ang anak namin. Hindi na ako nakapagpigil, nasampal ko si Quilacio na sana noon ko pa ginawa. Nanginginig ang kamay ko sa ginawa niya sa anak ko. Nagulat silang lahat sa ginawa ko. Naramdaman ko nalang na sinampal ako ng asawa ni Quilacio ngunit sinampal ko rin siya pabalik. Matagal na rin ako nagtitimpi sa babaeng ito. Marami siyang ginawang kasalanan sa anak ko. Alam ko ang mga pinaggagawa niya kay Clarissa at hindi nalang ako basta tatayo at panoorin sila na

Tulala akong naglalakad papunta sa itinuro sa akin kung saan ang puntod ni Virgie. Malayo palang, natanaw ko na ang litrato niyang nakangiti. Kahit tumanda siya, maganda pa rin siya. Nilapag ko ang bulaklak at sinindihan ang kandila. Nilinis ko rin ang dumi na nasa paligid niya. At nang makuntento na ako ay saka pa ako, umupo. "Virgie, kamusta ka na?" Ngumiti ako habang nakatingin sa litrato niya. Nagkita rin kami ngayon. Matapos ng mahabang paghahanap, nandito lang pala siya sa Salay all the time. Pinahanap ko pa sila sa Cebu ni Alfredo, halos paikutin ko na ang buong Visayas, iyon pala nandito lang sila. Wala akong karapatan na sumbatan siya o magalit sa kanila ni Leon dahil wala silang ibang ginawa kun'di ang alagaan at palakihin ang anak ko. "Pasensya na at inabot ako 28 years bago ka napuntahan ulit," may tumulong luha sa mata ko. "Kamusta ka na diyan sa langit? Masaya ka ba?" Miss ko na siya. Sobrang miss ko na siya dahil no'ng napadpad ako dito sa Salay, hindi ko