ดวงตาของเธอแดงก่ำ ขณะที่กดหมายเลขที่ไม่ได้ติดต่อมานาน หลังจากต่อสายแล้ว ไม่ช้าก็มีเสียงหวานดังขึ้นมาจากปลายสาย “คุณหมอเสิ่น คุณไม่ได้กดเบอร์ผิดใช่ไหม? คุณไม่ได้ติดต่อฉันมานานแล้ว ฉันนึกว่าคุณจำฉันไม่ได้แล้วเสียอีก! ฮ่า ๆ ๆ!” อีกด้านของโทรศัพท์คือเสียงหัวเราะอย่างภาคภูมิใจของถังเชี่ยน ถังเชี่ยนคือคนที่พาเธอมาที่นี่จากประเทศบีถังเชี่ยนบอกเธอว่า ตราบใดที่เธอเชื่อฟังเธอจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนมากกว่าประเทศบีแน่นอน! แต่ว่าเธอไม่เชื่อฟังถังเชี่ยน หลังจากที่เธอมีเบี้ยต่อรองกับฟู่สือถิง เธอก็เตะถังเชี่ยนออกไปทันที “ถังเชี่ยน คุณหัวเราะทำไม?!” “หัวเราะคุณไงล่ะ! คุณโดนเขี่ยทิ้งแล้ว” น้ำเสียงของถังเชี่ยนฟังดูมีความสุขเป็นพิเศษ “ตอนนี้ฉันบดขยี้คุณให้ตายเหมือนมดได้อย่างง่ายดาย แต่ฉันไม่อยากทำแบบนั้นเพราะว่าฉันไม่อยากให้มือที่สูงส่งของฉันต้องสกปรก” “จริงเหรอ?” เสิ่นอวี๋พึมพำ “แล้วคุณจะได้อะไรล่ะ? ฟู่สือถิงเป็นของฉินอันอัน! ไม่ใช่ของคุณ!” “ฮ่า ๆ ๆ! ฟู่สือถิงไม่ใช่ของฉันจริง ๆ นั่นแหละ แต่ตอนนี้คุณที่อยู่ข้างกายเขาไม่ใช่คุณแล้วก็ไม่ใช่ฉินอันอัน” ถังเชี่ยนพูดเน้นทีละคำ “เป็นฉัน คือฉั

“พี่โจว ฟู่สือถิงยกเลิกบัตรธนาคารที่เขาใช้เป็นประจำหรือเปล่าคะ?” ฉินอันอันเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปทางโจวจื่ออี้ โจวจื่ออี้ผงะไปชั่วขณะ “เขาไม่เคยให้ผมจัดการเรื่องนี้ ดังนั้นผมเองก็ไม่ค่อยรู้ บัตรของเขาโอนเงินไม่ได้งั้นเหรอ?” ฉินอันอันพยักหน้า “พรุ่งนี้ผมไปทำงานแล้วจะไปถามให้นะ” โจวจื่ออี้พูดอย่างกระอักกระอ่วน “บางทีเขาอาจจะไม่อยากรับเงินจากคุณแล้ว!” “น่าสนใจจริง เขาอยากให้ฉินอันอันเป็นหนี้เขาไปตลอดชีวิตหรือไง?” หลีเสี่ยวเถียนพุ่งเป้าไปที่โจวจื่ออี้ “ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับถังเชี่ยนเป็นยังไงกันแน่? เฮ่อจุ่นจือบอกว่ากินข้าวด้วยกันครั้งก่อน เขาพาถังเชี่ยนไปด้วย” เหงื่อร้อนผะผ่าวแตกเม็ดบนหน้าผากโจวจื่ออี้ “…ความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงานไง! เขารู้จักกับถังเชี่ยนมานานแล้ว บางครั้งเขาก็เลยพาถังเชี่ยนไปทานข้าวด้วย” “คุณโกหก! เฮ่นจุ่นจือบอกว่าถังเชี่ยนตักอาหารให้เขา แล้วเขาก็กินมันด้วย… ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงานในบริษัทของคุณเป็นแบบนี้งั้นเหรอ?” โจวจื่ออี้ตอบ “หลีเสี่ยวเถียน คุณไม่เห็นต้องพูดแบบนี้ต่อหน้าฉินอันอันกับเด็ก ๆ เลย” “คุณเองก็รู้สึกอายเหรอ?” แต่ไหนแต่ไรหลีเสี่ยว

“ฉันชอบความรู้สึกเวลาอยู่กับอิ๋นอิ๋นมาก มันให้รู้สึกผ่อนคลายมาก ดังนั้นฉันจึงตอบตกลง” เว่ยเจินกล่าว “เขาแอบมอบเงินก้อนใหญ่ให้พ่อแม่ของฉันด้วย” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของฉินอันอัน “ในเมื่อเขาอยากให้ งั้นพวกพี่ก็รับไว้ได้ค่ะ” เว่ยเจินส่ายหน้า “ฉันให้พ่อกับแม่เอาเงินไปบริจาคแล้ว ฉันไม่ชอบความรู้สึกถูกให้ทาน เหมือนฉันน่าสงสารมาก ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร” ฉินอันอัน “พี่เว่ย บางทีเขาอาจไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ดวงตาของเว่ยเจินอบอุ่น น้ำเสียงสงบ “ฉันรู้ว่าเขาจิตใจดี อันอัน ในเมื่อตอนนี้เธอเกลี้ยกล่อมฉันได้ ทำไมตัวเธอถึงคิดไม่ออกล่ะ?” “มีอะไรคะ?” เธอหน้าแดงเล็กน้อย “มันไม่ฉลาดมาก ๆ เลยที่เธอเลิกกับฟู่สือถิง ตอนนี้เธอท้อง จำเป็นต้องมีคนดูแล” เว่ยเจินมองใบหน้าของเธอ น้ำเสียงจริงจังมากขึ้นเล็กน้อย “เธอมองไม่เห็นความรู้สึกของเขาจากเรื่องครั้งนี้งั้นเหรอ?” เธอลดคิ้วลงและรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น “เธอเป็นคนสุภาพอ่อนโยนและมีเหตุผลเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่กลับเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจเฉพาะเขาคนเดียวเท่านั้น” เว่ยเจินกล่าว “ซึ่งเขาเคยชินกับมันแล้ว” “พี่เว่ย ทำไมพูดแบบนี้กับฉันล

หลังจากนั้นสักพักรถก็มาจอดอยู่ที่ด้านนอกร้านอาหาร ฉินอันอันเข้าไปในร้านอาหาร ตรงไปที่ห้องส่วนตัว “ซือเหนียน วันนี้คุณหยุดเหรอ?” จิ้นซือเหนียนจองห้องส่วนตัวที่ร้านอาหารใกล้ ๆ กับบริษัทของฉินอันอันและนัดเธอทานข้าว “อื้ม วันนี้เป็นวันหยุด” จิ้นซือเหนียนช่วยเธอดึงเก้าอี้ออกมา “โชคดีที่คุณกลับมาอย่างปลอดภัย ผมเป็นห่วงคุณมาก” หลังจากที่ฉินอันอันนั่งลงแล้ว ยังไม่ทันตอบเขาก็ถูกการ์ดบนโต๊ะดึงดูด “นี่คืออะไร? การ์ดของคุณเหรอ?” จิ้นซือเหนียนนั่งลงข้างเธอ “ใช่ คุณรับไปก่อนเถอะแล้วคืนเงินที่ติดหนี้ฟู่สือถิงไปเสีย” ฉินอันอันดันการ์ดกลับไปตรงหน้าเขาโดยไม่ต้องคิด “ฉันไม่ต้องการ ซือเหนียน ถึงฉันจะติดหนี้เขา แต่เขาไม่ได้บังคับให้ฉันจ่ายคืน ฉันอยากจะคืนเมื่อไหร่ก็ได้ วันไหนที่ฉันไม่อยากคืนฉันก็จะไม่คืน” จิ้นซือเหนียนดันการ์ดกลับไปอยู่ตรงหน้าเธอและพูดอย่างดื้อรั้น “คุณเลิกกับเขาแล้ว ควรคืนเงินให้เขาโดยเร็วที่สุดจะดีกว่า! อันอัน คุณเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ เงินที่ผมได้รับมา ผมให้คุณได้ทั้งหมด” ดวงตาของเขาชัดเจนและเป็นประกาย ทุกคำพูดล้วนออกมาจากใจจริง ๆ “ที่ผมกลับมาอีกครั้งไม่ใช่เพราะผมรักใ

ฟู่สือถิงมองไปด้านนอกบริษัท ฉินอันอันขับรถออกไปแล้ว “งั้นก็… ขอโทษแล้วกัน! ผมนึกว่าคุณทำให้เธอร้องไห้!” ไมค์ดึงแขนเขามาที่ลิฟต์ “ผมจะเลี้ยงน้ำชาคุณเอง! เธอไม่ให้เรารบกวนเธอ ตอนนี้คุณก็ไม่ควรไปกวนเธอ” ฟู่สือถิงขมวดคิ้ว “คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?” ไมค์ “ก็ไม่รู้น่ะสิ! ตอนเช้ามาทำงานก็ปกติ ไม่อย่างนั้นผมจะคิดว่าคุณทำเธอร้องไห้เหรอ?” ฟู่สือถิงตามไมค์เข้ามาในลิฟต์ “ถ้าอย่างนั้นคุณรู้หรือเปล่าว่าเธอได้เงินสองพันล้านมาได้ยังไง?” ฟู่สือถิงถามคำถามนี้ “วันนี้เธอคืนเงินให้ผมสองพันล้าน เท่าที่ผมรู้ บริษัททั้งสองบริษัทของเธอ ตอนนี้ไม่มีทางสร้างระแสเงินสดได้มากขนาดนั้น” ไมค์ถามกลับ “คุณมาหาเธอก็เพื่อถามข้อนี้?” “อืม” “ผมไม่รู้หรอก!” แน่นอนว่าไมค์ไม่มีทางบอกความจริงกับเขา “ตอนนี้เธอไม่ยอมบอกผมตั้งหลายเรื่อง เพราะว่าผมสนิทกับโจวจื่ออี้มากเกินไป เธอรู้สึกว่าผมกลายเป็นคนฝั่งคุณไปแล้ว” ดวงตาที่แหลมคมเหมือนเหยี่ยวของฟู่สือถิงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเขา ไม่ขยับไปไหน ไมค์รู้สึกกระสับกระส่ายกับสายตาของเขา จึงบังคับเปลี่ยนเรื่อง “คุณคบกับถังเชี่ยนเพราะตั้งใจให้ฉินอันอันโกรธใ