All Chapters of ARAW-ARAW KANG MAMAHALIN: Chapter 131 - Chapter 140

(Karla pov)"Teka, saan ka pupunta?" Pigil ko sa binata ng sumunod ito sa akin. "In your house. Why?" Natampal ko ang noo ko. At nagawa pa talaga nitong magtanong. "Anong ‘why? Hindi ka pwedeng pumunta ng bahay namin. Ano na lang ang iisipin ni nanay kapag nakita ka." Sigurado na uulanin ako ng tanong ni nanay. Nagsinungaling na ako sa nanay ko nang sabihin ko rito na nakahanap ako ng trabahong mas malaki ang pasahod. Kung maaari lang ay ayaw ko ng dagdagan ang mga kasinungalingang sinabi ko. "Hoy, Timothy, hindi kita tunay na nobyo at hindi rin kita kaibigan, kaya wag kang umasta na parang malapit tayo." Tinulak ko ito pabalik sa sasakyan nito pero nahirapan ako dahil malaki itong lalaki. "Karla?" 'Patay!' Isip-isip ko ng marinig ang boses ni nanay sa likuran ko. Kapag minamalas ka nga naman, oh! "N-Nay," Kabadong napatayo ako ng tuwid. May pagdududang tiningnan ni nanay si Timothy. "Mali ang iniisip mo, nay. Napadaan lang ang lalaking 'yan." Agad kong paliwanag kay nanay. Lihi

(Timothy pov)Kanina pa ako nakatayo malayo sa kinatatayuan ngayon ni Karla. Oo, alam kong naiiyak na siya kanina kaya iniwan ko siya para hindi siya magpigil pa ng nararamdaman.Palaban ang una kong pagkakakilala sa kanya. Pero sa nakikita ko ngayon ay hindi gano’n ang puso nito. Nang ipakilala ko siya sa pamilya ko ay nakitaan ko siya ng pangamba. Mukhang natatakot ito kung matatanggap ba ito ng pamilya ko o hindi. Nakita ko rin ang inggit sa mukha nito habang nakatingin sa masayang pamilya namin.That’s why I want to know more about her. I knew that there is something that made her sad. At ang bagay na iyon ang nais kong malaman.Napangiti ako kanina. Sa kauna-unahang pagkakataon kasi ay nakita kong ngumiti si Karla ng tunay at hindi napipilitan lang. kasundo rin ni Karla si mommy at Sheya. Maging si Marshall ay walang nasabi sa dalaga. Siraul0 kasi itong si Marshall. Wala itong ginawa kundi ang pintasan ang mga ka-fling ko. Wala itong pinipiling bully-hin. Sabagay, bully din naman

(Karla pov)Isang linggo na simula ng lumabas ako ng hospital. Nagagalit ako sa pag uugali ni Timothy kaya hindi ko siya magawang kausapin. Hindi ko akalain na gano’n siya kasama. Wala itong awa sa mga taong nasa ilalim nito dahil para sa kanya ay mahirap lamang kami at walang kapangyarihan katulad niya. Mapagmataas si Timothy at wala siyang puso. Kung hindi ko lang kailangan ng pera ay baka tinapos ko na ang agreement naming dalawa.Tumayo ako at lumabas ng kwarto. Balak ko sanang magluto ng kakainin ko dahil tanghali na at hindi pa ako nag aalmusal. Nabigla ako ng makita ko si Timothy sa kusina. Naka-topless ito habang nakasuot ng apron at nagluluto. Nang makita niya ako ay nginitian niya ako. Iniwas ko ang tingin sa kanya, hanggang ngayon kasi ay masama pa rin ang loob ko. Nang sabihan niya akong maupo ay naupo ako. Habang naghahanda siya ng pagkain namin ay hindi nabubura ang ngiti sa labi niya. Nagtataka tuloy ako dahil parang ang saya niya ngayon. May nangyari sigurong maganda s

(Karla pov)Abala ako sa pagpili ng karne sa meat section dito sa grocery ng makita ko ang isang babae. Ewan ko ba kung malabo ba ang mata ko, o namamalikmata ako, pero ang babaeng nakita ko ay kamukha ni Jelay. Wala lang itong salamin sa mata at walang nulal sa gilid ng labi. Dahil sa kuryusidad ko ay sinundan ko ito. Pero bago pa man ako makasunod rito ay nabangga ako sa nakasalubong ko.“Pasensya na!” Agad kong hingi ng paumanhin. Nang lingunin ko ang kinaroroonan ng kamukha ng kaibigan ko ay wala na ito.‘Baka namamalikmata lang ako.’ Nasabi ko na lang sa sarili ko. “Miss, are you okay?”Saka lamang ako tumingin sa taong nakabangga ko at muling humingi ng pasensya. Ngayon ko lang napansin na natapon ang dala nitong ice coffee sa suot nitong long sleeve polo shirt. Nakakahiya, dahil sa katangahan ko ay nakaabala pa ako ng tao.“Sorry talaga, mister.” Ani kong muli.“Ayos lang, pero sa susunod ay mag iingat ka.” Nakangiti niyang sabi sa akin kaya tumango ako. “Siya nga pala, I’m Ban

(Karla pov)Nang sundan ko si Timothy ay naabutan ko itong umiinom sa mini bar counter at halatang wala ito sa mood. Gusto ko sanang tanungin sa kanya kung bakit sila nag away ni Bane pero baka magalit siya at sabihin sa akin na nanghihinasok ako.“Paano mo nakilala ang lalaking ‘yon, Karla? Alam mo bang gag0 ‘yon?” Muli ay tumungga ito alak at muling tumingin sa akin. “Hindi sa nanghihimasok ako sa buhay mo. Wala naman akong pakialam maski kahit kanino ka makipagkaibigan, ang akin lang pumili ka ng hindi gag0.”‘Wala naman akong pakialam’ Tanging ‘yon lang ang tumatak sa akin sa mga sinabi niya sa akin. Aaminin ko na nasaktan ako. Wala talagang pag asa na gustuhin niya ako. Sabagay, sino ba naman ako para magustuhan. Isa lang akong ordinaryong babae na nakuha ang atensyon niya sa isang bar. Saka maraming wala sa akin na makikita niya pa sa ibang babae. Sigurado ako na mas pipiliin niyang magmahal ng katulad niya, kaysa ang katulad kong wala naman ibubuga.Bumalik kami sa pagiging sibi