บททั้งหมดของ Love Magnet: บทที่ 71 - บทที่ 80

TINAWAGAN ko na si Yevhen upang pababain at sunduin ako nang umabot na ako ng tatlong minuto sa kapapaliwanag sa dalawang babaeng staff sa lobby. Napahiya tuloy sila nang mabilis na dumating ang boss nila na sinalubong pa ako ng halik at yakap. Pero naiirita pa rin ako! Ang lambing-lambing pa rin kasi ng putragis. Parang wala siyang lihim na itinatago. “Are you tired? Hungry? Ano'ng gusto mo?” sunod-sunod niyang tanong matapos naming makapasok sa loob ng kaniyang opisina. Hindi ko naman siya pinansin, sa halip ay naglibot na lang ako ng tingin at naglakad-lakad sa kabuuan ng opisina. Parang walang nag-iba. Kung paano ang ayos noong umalis ako noon ay ganoon pa rin ngayon. “Why didn't you call me, love? Sana nasundo kita sa inyo,” komento niya bago niya ibinaba ang aking maleta sa tabi ng couch. Nang hindi pa rin ako sumagot ay nilapitan niya na ako at saka niya ako niyakap nang patalikod. Nakagat ko tuloy ang aking pang-ibabang labi nang wala sa oras. “Ang bango

SI Sir Xavier ang dumating. At mukhang seryoso ang kanilang pinag-usapan kaya naman ang gabing akala ko’y gagawa kami ng maliliit na Yevhen at Masien ay hindi nangyari. Simula rin ng makausap niya ang kaniyang pinsan ay naging abala na siya sa opisina. Tang ina. Nilalambing niya naman ako, pero hindi sapat iyon. Siguro kung isa, dalawa, o tatlong beses niya akong bitinin ay okay lang, pero. . . pero isang linggo niya na akong natitiis! “Maria, I’m really sorry. I was drowning in paper works. Hindi ko alam na ala-una na pala ng madaling araw,” kaagad niyang paumanhin nang makauwi siya sa bahay. Kaninang-kanina ko pa siya hinihintay sa salas. Ilang beses na nga yata akong naka-idlip at nagising ngunit ngayong madaling araw lang siya nakauwi. Matipid ko na lang siyang nginitian kahit tang ina, nakakatampo na. Hindi naman kasi ganito ang ine-expect kong mangyayari. Akala ko ay kapag nagsama na kami sa iisang bubong na kaming dalawa lamang ay magagawa na namin ang lahat, pero hind

LITONG-LITO akong lumabas ng aming kwarto habang hawak-hawak ko nang mahigpit ang kaniyang cellphone. Wala na ako sa katinuan. Mabibigat ang aking mga hakbang habang hinahanap ko ang aking asawa. Kumikirot nang matindi ang aking dibdib. Naiinis ako. Bakit wala akong magawa? Tang ina. “Love, I am here!” nakangiting tawag ni Yevhen sa akin na may kasama pang pagkaway, sa labas ng restaurant. Pinilit ko tuloy na ngumiti at lihim ko ring inayos ang aking sarili bago ako nagdesisyon na lumapit sa kaniya at magkunwaring masigla. “You look—D-did you cry?” Matiim niya akong tinitigan at sinuribpagkatapos ay marahan niyang sinapo ang aking mukha. Ngunit, umiwas lang ako ng tingin at saka ako lumayo sa kaniya nang kaunti. “N-nag-text si Sir Darryl.” Nangangatal ang aking mga kamay nang ibinigay ko sa kaniya ang cellphone. Tila may idea na naman siya sa laman niyon kung kaya’t napuno ng pag-aalala ang kaniyang itsura. “M-Maria, h-have you . . . have you read it?” nahihirapan niyang

HINDI ko na kaya. Mas lalo kong na-miss si Yevhen noong hinalikan niya ako, pero kasi . . . Hindi ba siya galit sa akin? Maraming beses ko siyang sinaktan, bakit hinalikan niya pa ako? Ano’ng ibig sabihin niyon? “Balak mo ba talagang patayin ’yang atay mo, pare koy?” tawag-pansin ni Klein sa akin nang bigla na lamang siyang sumulpot sa loob ng aking kwarto. Hindi ko namalayan na pumasok na siya rito, siguro ay dala na ng sobra kong kalasingan pati na rin ng pag-iisip ko tungkol sa aking dating asawa. “Tama na iyan,” saway ng aking kapatid pagkatapos ay tumabi siya sa akin ng upo sa sahig at ginaya niya rin ang aking pwesto. Isinandal niya rin ang kaniyang likod sa aking kama at saka siya tumingala sa kisame. Ngunit sa halip na pansinin at kausapin siya ay itinaas ko lang ang bote ng alak at tinitigan iyon nang mabuti. Ilang bote kaya ang mauubos ko ngayong gabi? Kailangan ko kasi munang malasing dahil iyon na ang nagsisilbing pampatulog ko gabi-gabi. “Nakita kita kanina sa

TILA nangyari ulit ang pangyayari noon sa pagitan naming dalawa. Ganitong-ganito iyon, e. Nag-apply ako ng trabaho dati pagkatapos ay hindi niya rin ako tinanggap. Tang ina. Napakamisteryo talaga ng tadhana. “Nasaan na ba si Klein?” kamot-ulo kong tanong sa aking sarili habang nakatayo ako sa labas ng Xaviers building. Kanina ko pa siya hinihintay rito. Ang dinahilan niya sa akin ay nagutom daw siya kaya dumaan sa drive-tru upang bumili ng pagkain naming dalawa. Ngalay na ngalay na tuloy ang aking mga paa dahil sa suot kong mataas na sapatos. “You’re not hired,” panggagaya ko sa tinuran ni Yevhen kanina. “Akala ko ba for formality na lang ’to? Saka bakit parang magkasundong-magkasundo na sila ng ulupong niyang pinsan?” Litong-lito akong bumuga nang malakas na hangin at ginulo-gulo ko rin ang aking maikling kulay asul na buhok nang dahil sa pagka-badtrip. Nagtatampo siya? Bakit? Sinaktan ko siya. Niloko ko siya. Iniwan ko siya. Dapat galit siya sa akin! Malut