เซี่ยอิ่งสีหน้ามั่นอกมั่นใจ เธอหันกลับไปบอกให้คุณย่ากับคุณพ่อของตัวเองนั่งลงแล้วเอ่ยเสียงดังลั่นขึ้นมาว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อย่าปล่อยให้ไอ้ขี้แพ้คนนี้มารังแกเอาได้! ต่อให้มันใจกล้าสักแค่ไหน! มันก็ไม่กล้าทำอะไรพวกเราหรอกค่ะ!" หลังจากเซี่ยอิ่งพูดจบ เธอก็ควักเอานามบัตรออกมาจากแขนตัวเอง! มันเป็นนามบัตรที่หม่าคุนทิ้งเอาไว้ให้เธอ! เซี่ยอิ่งหรี่ตาพลางค่อย ๆ เดินเข้ามาหาหลี่ชิงเฟิง จากนั้นเธอก็โบกนามบัตรไปมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วยิ้มเยาะ "แกรู้หรือเปล่าว่าคนผู้นี้เป็นใคร? คนผู้นี้คือหม่าคุนผู้เป็นนายพลระดับเจ็ดดาวแห่งอาณาจักรต้าเซี่ยเชียวนะ!" "นามบัตรใบนี้นายพลหม่าเป็นคนมอบให้ฉันด้วยตัวเอง! เขายังบอกอีกว่าถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอกมาได้เลย!" เซี่ยอิ่งมองหลี่ชิงเฟิงด้วยสีหน้าภูมิอกภูมิใจ "นั่นคือนายพลระดับเจ็ดดาวเชียวนะ! คนที่พูดครั้งเดียวก็สามารถกวาดล้างทั้งตระกูลได้แล้ว! เขามีพลทหารอยู่นับล้าน! มิหนำซ้ำตอนนี้เขาก็อยู่ในเมืองเซี่ยชวน! ขอเพียงแค่ฉันโทรหาเขาเท่านั้น เขาก็จะมาถึงที่นี่ภายในห้านาที!" "ไอ้คนขี้แพ้! แกยังกล้าแตะต้องฉันอยู่อีกหรือเปล่าล่ะ? แกประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไ

สีหน้าของเซี่ยอิ่งเปลี่ยนเป็นซีดขาวแล้วจ้องมองหลี่ชิงเฟิงที่อยู่ตรงโต๊ะอาหารด้วยความตกตะลึง "จะ... จอมอสูรงั้นรึ?" จอมอสูรบ้าบออะไรกัน! หรือว่าหลี่ชิงเฟิงกับหม่าคุนก็รู้จักกัน? เมื่อเซี่ยอิ่งนึกได้เช่นนี้ หัวสมองก็ส่งเสียงดังอื้ออึง! เลือดกลับเย็นเฉียบไปกว่าครึ่ง! หลี่ชิงเฟิงวางแก้วไวน์ลงพลางเช็ดปากอย่างใจเย็น จากนั้นก็มองเซี่ยอิ่งที่อยู่กับพื้นด้วยสายตาเย็นชา "นี่คือผู้ช่วยที่หล่อนหามาได้งั้นเหรอ? ช่างน่าเสียดายจริง ๆ ฉันเกรงว่าวันนี้คนหนุนหลังของหล่อนก็คงช่วยอะไรไม่ได้เสียแล้วล่ะ" หม่าคุนเอ่ยขึ้นมาทันที "จอมอสูร! ผมไม่เคยเป็นคนหนุนหลังให้หล่อนเลยนะ! ตอนแรกผมมันตาบอดก็เลยพลาดท่าไปเชื่อใจนังแพศยาคนนี้เข้า!" "ไม่ว่าคุณจะให้ผมจัดการกับหล่อนยังไง ผมก็จะทำ!" หลี่ชิงเฟิงมองเซี่ยอิ่งด้วยแววตาเปี่ยมเจตนาสังหาร! จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาทีละคำ ๆ ว่า "ทุกสิ่งทุกอย่างที่เซียนอินต้องเผชิญตลอดช่วงหกปีที่ผ่านมา! ผมอยากให้เธอได้ลิ้มรสชาติแบบนั้นให้หมด!" "น้อมรับคำสั่ง!" หลังจากหม่าคุนพูดจบ เขาก็หันไปมองเซี่ยอิ่งแล้วกัดฟันพูดว่า "หล่อนมันหน้ามนุษย์ใจเดรัจฉาน! ปล่อยให้หล่อนตายไปทันทีก็ง่ายไป

หญิงสาวเห็นเซี่ยเทาคุณพ่อของเธอกอดศพเอาไว้ในอ้อมแขนพร้อมดวงตาไร้แวว เป็นศพเซี่ยอิ่งพี่สาวของเธอ! ข้างกายเซี่ยเทาคือ นายหญิงผู้เฒ่าที่เอามือปิดหน้าร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้! หัวสมองของหญิงสาวส่งเสียงอื้ออึง! เธอเดินเข้าไปหาเซี่ยเทาทีละก้าว ๆ พลางมองเขาแล้วพูดว่า "พ่อคะ? นะ...หนูคือเสี่ยวอิ๋ง เกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวกันแน่? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ พ่อพูดมาสิคะ!" เสี่ยวอิ๋งคว้าแขนของเซี่ยเทาแล้วเขย่าสุดแรงเกิด ในที่สุดก็เขย่าจนเขาได้สติ! เซี่ยเทามองเสี่ยวอิ๋ง ใบหน้าของเธอเหมือนกับเซี่ยอิ่งที่ตายไปไม่มีผิดเพี้ยน! เดิมทีพวกเธอก็เป็นพี่น้องฝาแฝดกันอยู่แล้ว! เสี่ยวอิ๋งอยู่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเล็กและไม่เคยกลับมาเลย แต่ทั้งสองคนก็เติบโตขึ้นมาพร้อมกันและมีสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น! พวกเธอมักจะโทรคุยกันจนดึกดื่นทำให้ต่างล่วงรู้ความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่บ้าง พวกเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีมากเสียจนรู้สึกราวกับว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน และตอนนี้หลังจากกลับมาที่ประเทศจีน สิ่งที่เธอเห็นกลับเป็นร่างเย็นเฉียบของพี่สาวตนเอง ไม่ว่าใครก็คงนึกออกว่าเธอรู้สึกอย่างไรบ้าง "เสี่ยวอิ๋ง!" เซี่ยเทากอดเสี่

หน้าห้องรับรองแขก เสี่ยวอิ๋งกับเซี่ยเซียนอินนั่งประจันหน้ากัน บรรยากาศออกจะตึงเครียดและกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง... เซี่ยเซียนอินเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เรซูเม่ในมือเธอยับย่นโดยไม่รู้ตัว "แกพกเรซูเม่ห่วย ๆ มาที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจในตัวแกเสียจริง ๆ" "ดูฉันสิ ไม่ต้องเอาอะไรมาเลย แค่แต่งตัวสวย ๆ ก็พอแล้ว" "แล้วดูแกสิ อายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียวก็แทบจะกลายเป็นยายแก่หนังเหี่ยวอยู่แล้ว!" เสี่ยวอิ๋งหยิบกระจกแต่งหน้าออกมาด้วยความภูมิอกภูมิใจพลางชื่นชมความงามของตัวเอง จากนั้นเธอก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "คนเรานี่หนอ ช่างมีความแตกต่างกันจริง ๆ บางคนก็เป็นได้แค่ทาสรับใช้ของคนอื่นไปชั่วชีวิตและได้แต่ทำงานให้คนอื่นเขางก ๆ" "ถ้าทุกคนสามารถเป็นเจ้านายได้ โลกจะไม่วุ่นวายแย่เลยหรือไง?" "ดังนั้นนะเซี่ยเซียนอิน แกมันก็เป็นได้แค่นังแพศยาเท่านั้นแหละ อย่าคิดว่าจะได้ลืมตาอ้าปากเลย เพราะมันรังแต่จะทำให้แกยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก! จะมัวแต่รบกวนอยู่ทำไมกัน?" "พอได้แล้ว!" ในที่สุดเซี่ยเซียนอินก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้นมา "ยังไงซะฉันก็เป็นพี่สาวของเธอ! ฉันถูกตระกูลเซี่ยขับไล่ออกมาแล้ว ทำไมเธอยังตามรังควานอยู่อีก!"

ความหยิ่งยโสโอหังของหลีเสี่ยวเวย ทำให้หลี่ชิงเฟิงมีสีหน้าสับสน เขาไม่เคยติดต่อกับคนพวกนี้มาก่อน และก็เพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง เมื่อเห็นหลีเสี่ยวเวยจากไปแล้ว พนักงานคนอื่น ๆ ก็ไม่พูดอะไรมาก พวกเขาเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วค่อย ๆ ถอนหายใจ "มีใครอยากจะย้ายทีมอีกไหม?" หลี่ชิงเฟิงเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ ทุกคนถึงกับเงียบไป ในตอนนี้เอง หลีเสี่ยวเวยที่อยู่นอกประตูแอบมองเข้ามาในห้องพลางจ้องมองหลี่ชิงเฟิงด้วยสายตาอึมครึม... เธอควักโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลขแล้วเดินปลีกตัวออกไป ไม่นานเสียงของเสี่ยวอิ๋งก็ดังขึ้นจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง "เสี่ยวเวย มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?" หลีเสี่ยวเวยยิ้ม "พี่เสี่ยวอิ๋ง ฉัน..." "เสี่ยวเวย นับแต่นี้เป็นต้นไปอย่าเรียกฉันว่าเสี่ยวอิ๋ง ฉันชื่อว่าเซี่ยอิ่ง เธอต้องจำไว้ให้ดีล่ะ!" เสี่ยวอิ๋งเอ่ยเสียงเบา หลีเสี่ยวเวยผงกศีรษะ "ฉันเข้าใจแล้วล่ะพี่ หลี่ชิงเฟิงคนนั้นมาเป็นหัวหน้าทีมของพวกเราค่ะ! ตอนนี้ฉันก็เลยย้ายจากทีมสามแล้ว ฉันไม่อยากรับคำสั่งจากไอ้เศษสวะพรรค์นี้!" เสี่ยวอิ๋งเงียบไปชั่วขณะแล้วพูดว่า "เสี่ยวเวย เธอควรจะอยู่จัดการไอ้เศษสวะพรรค์นี้สิ!" หลีเ