MEC-MEC“Sinasabi ko na nga ba.” sabi ni daddy sa akin.“I’m sorry, daddy.” umiiyak na sabi ko sa kanya.“Bakit ka nagsosorry?” parang naiiyak na tanong sa akin ni daddy.“I’m sorry po kasi nagpadala ako sa bugso ng damdamin ko. Sorry kung na-disappoint ko na naman po kayo. Please, daddy. I’m begging you, don’t tell mommy. Huwag niyo pong sabihin kay mom. Hindi po ako gagawa ng gulo. Mananahimik po ako, babalik po ako sa Amerika. Kakalimutan ko po ang lahat.” umiiyak na sabi ko kay daddy.“Wala kang kasalanan. Wala, baby.” sabi sa akin ni daddy.“Maniwala po kayo, hindi ko po alam. Kung alam ko lang hindi po ako papatol sa kanya. He said that girlfriend lang niya at aayusin niya ang lahat sa kanila. Hindi ko po alam na asawa po pala niya. I’m sorry, daddy. I’m sorry po kung tanga ako.”“Shhh, don't say that. Hindi ka tanga. Kakausapin ko siya.” sabi niya sa akin.“No, dad. Wala na pong dapat pag-usapan. Hayaan na lang po natin siya. Sila ng asawa niya” sabi ko sa kanya. Habang ang puso

MEC-MEC Nakarating kami sa mall. Unang lumabas si Mark sa kotse. Pinagbuksan niya ng pinto si mommy. Ako naman ay lumabas na sa kotse niya. Habang papasok kami sa loob ay may mga nakatingin sa amin. May ibang lumapit sa akin at nagpapicture. Nahihiya tuloy ako dahil akala yata nila sikat ako. “Hi po, ang ganda at ang tangkad niyo po pala talaga sa personal.” sabi sa akin nang isa student. “Thank you, ikaw rin you’re so pretty.” nakangiti na sabi ko sa kanya. “Thank you po, ang bait niyo rin po pala talaga. Sana po ay sumali kayo sa mga beauty pageant.” sabi niya sa akin. “Naku, hindi na ako puwede doon.” nakangiti na sabi ko sa kanya. “Sayang po, pero ganda niyo po talaga. Thank you po ulit.” sabi niya sa akin. “Thank you rin sa ‘yo.” nakangiti na pasasalamat ko. Pumasok kami sa department store. “Sikat na talaga ang anak ko.” biglang sabi ni mommy. “Hahaha, hindi po mommy.” natatawa na sabi ko kay mommy. Kumuha kami ng carts na paglalagyan ng mga bibilhin namin. Never akong

THIRD PERSON POV “Sir, nasa labas po ang anak niyong si Mark.” saad ng secretary ni Axel.“Papasukin mo siya at ‘wag mo akong istorbohin dahil may pag-uusap kaming dalawa.” “Noted, Sir.” sagot nito.Pumasok si Mark at nakatayo na sa kanyang harapan si Axel.“I’m sorry, dad.” lumuhod si Mark sa harapan ng kanyang ama.“Anong gagawin mo ngayon?” malamig na tanong ni Axel kay Mark. “Handa po ako, handa po akong isuko ang lahat para kay Mec-mec. Mahal na mahal ko po siya, dad.” umiiyak na sagot ni Mark.“Mahal mo siya? Pero paano ang mag-ina mo?”“Hinihiling ko na bigyan niyo po ako ng oras. Oras para malaman kung ako ba ang tunay na ama ng bata. Alam ko daddy, malaki ang kasalanan ko. Patawarin niyo ako. Patawad po dahil ito ang ginawa ko sa kabila ng pagpapalaki at pagmamahal niyo sa akin. Pero daddy, mahal na mahal ko po si Mec-mec. Mali po na nagpakasal ako. Ginawa ko po ‘yun dahil akala ko.. Akala ko kaya kong pigilan ang sarili ko. Pero lalo akong nangungulila kay Mec-mec. Naging

MEC-MEC“Anong ginagawa mo dito?” tanong ko sa kapatid ko.“Simula ngayon ay dito na ako titira. Sasamahan kita, ate.” nakangiti na sagot niya sa akin.“Bakit?” naguguluhan na tanong ko sa kanya.“Kasi wala kang kasama dito. Baka kasi malungkot ka. Baka malungkot kayo ni baby.” nakangiti pa rin siya sa akin.“Hindi ka ba galit sa akin?”“Bakit naman ako magagalit sa ‘yo, ate? Dahil ba kay Kuya Mark? Bakit ako magagalit?” tanong rin niya sa akin.“I’m sorry,” sabi ko sa kanya ay may pumatak na luha sa mga mata ko.“Don’t cry, Ate. Kasi umiiyak rin ang baby mo. We don’t have the right to judge you. Kasi hindi naman namin alam ang nararamdaman mo. Kung ako ang tatanungin ay wala namang mali kung minahal mo si kuya ng higit pa sa isang kapatid. Pero hindi rin naman natin mababago ang katotohanan na may asawa na siya ngayon. And we understand kung bakit ito nangyari. Kasi kasalanan ni kuya. He lied to you, hindi niya sinabi ang totoo. Pero hindi rin naman namin masisi si kuya kasi kahit kam

MEC-MEC“Are you sure apo na sasama ka sa akin sa Batangas?” tanong sa akin ni lola.“Opo, lola.” sagot ko sa kanya.“Okay, apo ko.” nakangiti na sabi niya sa akin.Kumapit ako kay mamita habang naglalakad kami papunta sa may kotse. Ihahatid kami ni Theo sa Batangas. Habang nasa biyahe kami ay nagkukwento si lola. Ako naman ay nakikinig lang sa kanya.“Are you hungry?” tanong sa akin ni Theo.“Hindi,” sagot ko sa kanya.“Are you sure?”“Opo,” mataray na sagot ko sa kanya.“Kayo talagang dalawa. Hindi pa rin kayo nagbabago. Mula noon hanggang ngayon nag-aaway pa rin kayo.” sabi ni lola.Hindi kami kumibo na dalawa. Kasi tama naman si lola. Simula pa lang noong mga bata pa kaming dalawa ni Theo ay palagi na kaming nag-aaway. Wala yatang araw na hindi kami nagkaka-pikunan. Minsan nga iniisip ko na ganito yata ang lambingan naming dalawa. Malambing siya sa mga kapatid namin pero sa akin hindi. Kaya minsan iniisip ko na may samasiya ng loob sa akin.“Alam niyo malalaki na kayo. Dapat nagkak