All Chapters of Maid for the Billionaire (Tagalog): Chapter 51 - Chapter 60

“Ano bang ginagawa niyo?!” halos pasigaw kong tanong habang pilit kong sinasarado ang drawer na binubuksan ni Cris.“Ano? Tinitingnan lang namin kung ano na ang mga naiipon mo,” sarkastikong sagot ni Nanay, hindi man lang ako tinitingnan habang hinahaplos ang bedsheet ko. “Aba, ang ganda ng buhay mo rito ah, Naya. Hindi mo man lang naisip na kami sa probinsya, naghihikahos!”“Kaya ba kailangan niyong kalkalin ang gamit ko?!” bumibigat na ang dibdib ko, lalo na nang makita kong binubuksan ni Cris ang isang kahon na puro personal kong gamit.“Ano ka ba, Naya? Akala mo naman may tinatago ka rito,” singit ni Cris, nakataas ang kilay. “Baka nakakalimutan mo, utang mo sa amin kung bakit ka buhay ngayon.”Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko alam kung matatawa ako sa sinasabi nila o tuluyan nang magwawala. “Utang?! Kailan pa naging utang ang buhay ko sa inyo?!”Lumapit si Nanay sa akin at tinuro ako sa mukha. “Kung hindi kita tinanggap, baka kung saan ka na lang pulutin! Alam mo bang malaking k

Pagkatapos ng kaguluhan noong nakaraang araw, halos hindi ko na maalala kung paano ako nakatulog. Pakiramdam ko pagod na pagod ang katawan ko, pero mas pagod ang puso ko.But when I opened my eyes, Kalix was there—sitting beside the bed, his laptop in hand, looking busy with whatever he was working on. He wore a black polo, the top two buttons undone, and it was clear he had been awake for a while.Napansin niya agad ang paggalaw ko, kaya ibinaba niya ang laptop at lumapit sa akin. “Hey, baby. How are you feeling?” Tanong niya, banayad ang boses at puno ng pag-aalala.Pilit akong ngumiti. “Medyo masakit pa ‘yung sugat ko, pero okay lang.”Tumango siya, saka hinawakan ang kamay ko. “I took care of everything. You don’t have to worry about them anymore.”Naramdaman ko ang kirot sa dibdib ko. Kahit gaano kasama si nanay at Cris, parte pa rin sila ng buhay ko. Pero alam kong wala nang saysay pang balikan ang nakaraan.“Where are they now?” tanong ko, mahina lang ang boses ko.Huminga nang

I barely noticed how time flew by. Just a few more weeks and the semester would be over, and finally, I’d be able to breathe a little easier. Even though I returned to studying a bit late because of the accident, I managed to catch up with the requirements. Tired, yes. But it was worth it.Kasalukuyan akong nakaupo sa study desk ko, pilit tinatapos ang isang research paper nang maramdaman kong may mainit na bagay na idinampi sa pisngi ko.“Take a break, love,” bulong ni Kalix habang hawak ang isang tasa ng kape.Napangiti ako at kinuha iyon. “Thank you. Pero kailangan ko pa talagang tapusin ‘to.”“You’ve been staring at your screen for hours. You need to rest.”Huminga ako nang malalim bago ko siya tiningnan. “I know. Pero gusto ko nang matapos lahat ng to para wala na akong iisipin sa trip natin.”Tumabi siya sa akin at ipinatong ang baba sa balikat ko. “Speaking of that… sure ka bang okay ka na sa itinerary natin?”“Mhmm. Mukhang okay naman ‘yung lugar na napili mo.”“Of course. I m

I don’t know why the world felt so quiet that day.No traffic. No honking. No buzzing notifications from Kalix’s phone. Even our playlist in the car—only acoustic songs played, like Spotify had chosen its own mood.Kalix was next to me, phone in hand, texting Daniel. May inaayos silang deal sa isa sa mga kumpanya niya. Ako ‘yung nagmamaneho — rare ‘to, kasi lagi siyang overprotective pag nasa labas kami.“Baby,” sabi ko habang binubuksan yung bintana. “Gusto ko lang mag-drive today. Parang kailangan ng hangin.”“Sige, love. Basta dahan-dahan lang. Parang galit ka sa gas kanina eh,” sabay tawa.I laughed, too. For a moment, everything felt… light.We weren’t talking about Richard. Or Nadine. Or the lie they were about to end. It was just me and him. And the road.“After this,” bulong niya habang pinapatong ang kamay niya sa tuhod ko, “gusto kong mag-out of town tayo. Kahit overnight lang.”“Tayo lang?” tanong ko, nakangiti.“Tayo lang. Walang bodyguard. Walang problema.”“I’m down.”Th

They say that if you stare at something long enough, you eventually learn how to live even without hearing it… or seeing it move.Ganun si Kalix.Isang buong taon na.Isang taon na siyang tahimik. Walang “love” sa umaga. Walang pabirong insulto habang nagkakape. Walang Kalix na umaalalay sa likod ko habang nililista ko ang mga bagay na kailangang bayaran. Wala.Pero kahit walang sagot, araw-araw ko pa rin siyang kinakausap.Hindi madali ang sumunod na buwan pagkatapos kong malaman na buntis ako. Lalo na ‘nung nagdesisyon ang doctor na kailangan kong mag-bed rest halfway through. Complicated pregnancy, sabi nila. Delikado.I didn’t have the luxuries other pregnant women had—no daily milk, no massages. I didn’t have a husband beside me, handing me warm soup when I threw up. I didn’t have Kalix, worrying if I was too stressed.Ang meron lang ako, ‘yung mga bulaklak na padala niya — technically from his office — every month. Laging may card na may pirma niya, pero hindi ko alam kung siya