51

“Hanggang Kailan?”

Napamulagat ako nang marinig ang malalakas na tawanan mula sa labas ng kwarto ko. Sinilip ko ang oras sa phone—10:23 AM. Halos hindi pa ako nakakatulog nang maayos.

Nakahiga pa rin ako, pero ang ingay sa labas ay hindi ko na kayang balewalain. Mga basag-basag na tawanan, tunog ng bote ng alak na nagbabanggaan, at ang nakakairitang tunog ng mga kutsara’t tinidor na hindi ko maalala kung kailan ko nilabas.

Ilang araw na ganito.

For five days, I felt like a servant in my own home. I was the one waking up early to clean, cook, and tidy up their mess. As if I was the one indebted to them, as if it was my fault they were here. They didn’t care if I was exhausted from studying, falling behind on my modules, or still aching from my past accident.

Napabuntong-hininga ako bago bumangon. Masakit ang likod ko, mabigat ang katawan ko.

Mula sa bahagyang nakabukas na pinto, natatanaw ko si Cris—ang kapatid kong hindi ko alam kung kailan naging responsibilidad ko. He held a bottle