บททั้งหมดของ Tainted Series 2: The Broken Billionaire: บทที่ 31 - บทที่ 40

Kausap ngayon ni Natasha ang mga kaibigan niya. Nagpapaalam siya sa mga itong babalik na kaming Manila. Bakas ang lungkot sa mukha ng mga kaibigan niya ganun din si Natasha. Naalala ko pang nahihirapang mag-usap ang mga ito noon dahil si Natasha panay english sa kanila tapos ang mga kalaro niya naman halos nagbi-bisaya mabuti at marunong konti ang anak ko magtagalog kaya nagkakaintindihan sila hanggat sa heto na nga natuto na din yong iba. They met halfway. May ibang bisaya words na ding alam si Natsha like gwapa. She always tells me 'you're so gwapa Mommy', yun kasi ang palaging sinasabi sa kanya ng mga kaibigan niya.I could still remember that funny experience when her friends told her that there's a langgam flying but Natasha couldn't understand them kasi ang alam niya sa langgam is ants. Yon pala ang langgam dito sa Davao is bird. Akalain mo yon, yong tipong sa Manila gumagapang pa lang dito sa Davao lumilipad na pala."Uwi na kayong Manila,Tasha?"malungkot na tanong ni Joy sa

"Daddy's here, Baby, don't be scared."Mahigpit niyang niyakap ang anak ko pagkatapos walang sabi-sabing yumakap din sa akin ng mahigpit. Kinulong niya kami ni Natasha sa mga yakap niya na parang sinisiguro sa amin na kahit anuman ang mangyayari po-protektahan niya kami ng anak ko.I froze. I didn't expect him to hug me after not showing for a long time. Parang sasabog ang puso ko. Sari-saring emosyon ang aking nararamdam, takot, pagkalito. I want to push him but he's too strong. He's caging me and Natasha na parang sa amin nakasalalay ang buhay niya.Natasha at the same time is crying na parang si Daddy lang niya ang taong makakasagip sa kanya. Her body is shaking at natatakot ako na hindi siya makhinga sa sobrang pag-iyak niya."I'm sorry, Hon...I'm sorry, Love..." Bulong niya na lalong humigpit ang pagkakayakap sa amin ng anak ko. I felt that his body is shaking too. Parang takot na takot ito sa nangyari kanina. Nararamdaman ko ang malakas na tibok ng puso niya dahil siniksik niya

Nate's POV"Did you tell her the real score, Dude?"Napatigil ako sa pag-inom dahil sa tanong ni Montenegro. Padabog kong binaba ang baso ng alak na muntik pang mabasag. Hindi lang itong ang unang beses niyang tinanong sa akin simula nung malaman naming si Veronica ang target ng mga kidnapper.Isa sa kidnapper ang natagpuan namin at inamin nya sa amin na napagkamalan lang ang kapatid ko. Yun lang ang tangin nakuha namin sa kanya dahil nung binalikan namin ito wala na. Pinapatay na ng mastermind nila. Hindi niya na rin naituro sa amin kung saan ang nagtakas sa kapatid ko kasi wala na din silang balita pagkatapos nagka-onsehan. Sinabi nitong may kasama silang babae, yun at ang kinakasama niya ang tumakas kay Nathalia. Muntik ko pa siyang mabaril nang sinabi niyang baka patay na din ang kapatid ko dahil hinhunting na ang mga ito. Ilang taon na ang nakalipas pero umaasa akong buhay siya. Nararamdaman kong buhay ang kapatid ko at hindi ako nawawalan ng pag-asa na balang araw magkikita k

Nate's POV"Don't be a coward, Dude, Maiintindihan ka din ng mga in-laws mo. Kung ako sayo sabihin ko na kay Veronica. Asawa mo yun, dapat wala kang tinatago sa kanya.""Tang-ina naman, Montenegro.Kung sana ganun lang kadali ang lahat. Paano ko sasabihin sa asawa ko? Saan ako magsisimula? Anong uunahin ko? "Maaga palang ito na ang topic namin ni Montenegro. Gusto niyang sabihin ko kay Veronica ang lahat ng mga nangyayari at pagkatapos kausapin ko din itong sa Paris muna o sa States mamalagi para hindi siya mapahamak. But knowing my wife alam kong hindi ako iiwan nito kapag nalaman niyang pati ang buhay ko ay nanganganib.How can I tell her about the kidnapping case kung hanggan ngayon hindi pa naman alam kung sino ang mastermind? Paano ko sasabihin sa kanyang alam na ng mga magulang niya ang tungkol sa pagpapakasal namin. Paano ko sasabihing pupunta muna kami sa ibang bansa dahil kailangan kong samahan saglit ang kapatid ko? Ngayon lang ako naging ganito, yong tipong hindi ko alam ku

"Tahan na, Princess, mahahanap di si Natasha. Maibabalik din sa atin ang anak mo."Tahimik lamang akong nakikinig kay Mommy habang tumutulo ang mga luha ko. Kanina nya pa ako pinapatahan pero wala na atang kapaguran ang mga mata ko, wala na sigurong katapusan itong mga luha ko. It's more than a month, hindi pa rin nahahanap ang Natasha ko. Sa bawat araw na dumadaan para akong mamamatay sa sakit ng pagkawala ng anak ko. Simula ng mawala si Tasha araw araw na lang akong umiiyak dito sa aking silid. Wala akong kinakausap. Ayokong makipag-usap kahit kanino. Ang gusto ko lang ngayon makita na ang anak ko at lumayo sa lugar na ito.Hindi ako makatulog ng maayos. Sa bawat pagpikit ng aking mga mata ay ang mukha ng anak ko ang aking nakikita. Naririnig ko ang mga tawa niya. Ang boses niya na tinatawag ang pangalan ko. My poor Natasha..my sweet pumpkin...Ano na kaya ang nangyayari sa kanya ngayon? Hindi ko alam kung inaalagaan ba siya? Kung maayos ba ang kain niya... ang tinutulugan niya..