ยามนี้มู่หว่านหรงสีหน้าซีดขาว จับมือของหลิงเฟิงไว้แน่นไม่รู้จะทำเช่นใดเดิมนางคิดว่ากงฉางจื้อทำสำเร็จ เสิ่นหรูโจวจะจบเห่แล้ว ผลกลับเป็นกงฉางจื้อถูกเสิ่นหรูโจวจัดการจนตาย!นางยังแสดงละครที่กำกับเองเล่นเองอยู่ครึ่งวัน ยามนี้ถูกเสิ่นหรูโจวกดให้ดูศพ ราวกับมีฝ่ามือฉาดใหญ่ตบลงบนใบหน้าของนาง ตบจนทั่วทั้งร่างของนางงุนงงไปแล้วและการไต่ถามของเสิ่นหรูโจวและการยอมรับของเซียวเฉินเหยี่ยน ยิ่งทำให้นางหวาดหวั่นมากขึ้น มองเซียวเฉินเหยี่ยนด้วยดวงตาแดงระเรื่อยามนี้นางไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด ยิ่งไม่รู้ว่าเหตุใดกงฉางจื้อจึงตาย ทำได้เพียงดึงตนเองออกมาก่อน เพื่อไม่ให้พลอยติดร่างแหกับกงฉางจื้อไปด้วย“ท่านอ๋อง หว่านหรงผิดไปแล้วเจ้าค่ะ หว่านหรงได้ยินเพียงว่าท่านโมโหอย่างหนัก องค์รักษ์ฉินอวี่ก็มีโทสะอย่างรุนแรงเช่นกัน จึงคิดไปเองว่าคุณชายน้อยก็ถูกพระชายา….”“คิดไม่ถึงว่า จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดเช่นนี้ ขอ ขอท่านอ๋องและพระชายาโปรดลงโทษด้วย…”ยังไม่ทันกล่าวจบจบ เบื้องหน้าของนางก็มืดลง หมดสติลงไปบนพื้นอย่างกะทันหัน“พระชายารอง พระชายารอง” หลิงเฟิงกอดมู่หว่านหรง มองไปทางเซียวเฉินเหยี่ยนอย่างตื่นตระหนก “ท่าน

ข่าวลือนั้นเชื่อถือไม่ได้จริงๆ!เสิ่นหรูโจวเหลือบมองซากศพบนพื้นที่เย็นสนิทแล้วครั้งหนึ่ง ในดวงตาสาดประกายเย็นยะเยียบสายหนึ่งกงฉางจื้อตายแล้ว มูหว่านหรงก็เหมือนปีกขาดไปข้างหนึ่ง หลินเฟิงซึ่งเป็นคนสนิทก็ล้มลงแล้วเช่นกัน ผลลัพธ์เช่นนี้นับว่าทำให้คนพอใจนักหลังการเกิดใหม่ แม้จะมีหลายเรื่องที่ในชาติก่อนไม่เคยเกิดขึ้น แต่ก็มิได้ขัดขวางโอกาสในการเอาชนะของนาง ค่อยๆบีบบังคับให้ศัตรูตายไปทีละคนนางเดินมุ่งหน้าออกไปด้านนอก ก็เห็นองครักษ์ที่อยู่ด้านนอก “ไปเก็บศพเถอะ”เหล่าองครักษ์พลันรับคำด้วยความเคารพ “พ่ะย่ะค่ะ พระชายา”พวกเขาเป็นคนที่เซียวเฉินเหยี่ยนเรียกตัวมา ยามปกติฟังเพียงคำสั่งของเซียวเฉินเหยี่ยนเท่านั้นทว่าหลังจากวันนี้ พวกเขาก็ไม่กล้าไม่เคารพไม่เชื่อฟังเสิ่นหรูโจวแล้วพระชายาไม่เพียงกำราบชายารองได้ ทั้งยังกล้าลงมือกับท่านอ๋องอีก!กล้าลงมือกับรัชทายาท แล้วยังอยู่รอดปลอดภัยได้ เช่นนี้ผู้ใดจะกล้าล่วงเกินกัน?!มีองครักษ์จัดการเก็บศพ เสิ่นหรูโจวจึงจากไปพร้อมกับฉินอวี่ก่อนกลับไปที่เรือน เสิ่นหรูโจวแวะไปพบลู่หวายหนิงก่อน ลู่หวายหนิงฟื้นขึ้นมาแล้ว คาดว่าคงจะอยู่ในจวนอ๋องต่อได้อีกไม่

ท่านหมอชราประสานมือคำนับเขา กล่าวพร้อมเคราแพะสีเทาที่สั่นไหวว่า “ท่านอ๋องมิต้องทรงกังวลพ่ะย่ะค่ะ พระชายารองเพียงแค่เพลิงโทสะจู่โจมหัวใจ จึงหมดสติไปเท่านั้น ผู้น้อยจะสั่งยาให้พระชายารองเสวยลงไปก่อน จากนั้นค่อยดูอาการพ่ะย่ะค่ะ”เพลิงโทสะจู่โจมจิตใจ?หัวคิ้วของเซียวเฉินเหยี่ยนขมวดเข้าหากัน แม้จะบอกว่ากงฉางจื้อเป็นหมอของนาง แต่ก็เป็นเพียงหมอผู้หนึ่งเท่านั้น จำจะต้องโกรธกริ้วร้อนใจเช่นนี้ด้วยหรือ?“เช่นนั้นก็รีบสั่งยาเถิด”หลังจากท่านหมอชราคำนับเสร็จก็จากไป เซียวเฉินเหยี่ยนร้องเรียกคนว่า “เด็ก ๆ ดูแลพระชายารองให้ดี”“บ่าวน้อมรับคำสั่งเพคะ” สาวใช้ในอาภรณ์สีเขียวนางหนึ่งก้าวออกมาเซียวเฉินเหยี่ยนกวาดตามองนางครั้งหนึ่ง “เหตุใดจึงเป็นเจ้า?”สาวใช้นางนี้ก็เป็นผู้ที่คอยปรนนิบัติอยู่เบื้องหน้าหว่านโหรวเช่นกัน เพียงแต่ดูแล้วไม่หัวไวเท่าหลิงเฟิงเท่านั้นถงอวิ๋นก้มศีรษะ ตอบตามตรงว่า “ทูลท่านอ๋อง เมื่อครู่พี่หลิงเฟิงเป็นลมไปแล้วเพคะ คิดว่าเป็นเพราะก่อนหน้าถูกโบย ยังไม่หายดีเพคะ”เซียวเฉินเหยี่ยนจึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่า หลิงเฟิงยังถูกโบยด้วยเขามิได้กล่าวสิ่งใดอีก สาวเท้าจากไป กลับไปที่เรือนของตน

“อะไรนะ?” บนใบหน้าของเสิ่นหรูโจวมีความประหลาดใจวาบผ่าน “ไม่ใช่เสียหน่อย เหตุใดเจ้าจึงได้คิดเช่นนี้?”เมี่ยวตงคิดว่าที่นางพยายามช่วยลู่หวายหนิงอย่างยากลำบาก เป็นเพราะคิดอยากจะได้รับความโปรดปรานจากเซียวเฉินเหยี่ยน? นี่มันมาเกี่ยวข้องกันได้อย่างไร?เมี่ยวตงเบิกตากลมโต กล่าวตอบอย่างจริงจังว่า “แม้อุปนิสัยของพระองค์จะเปลี่ยนไปมาก แต่ข้าน้อยรู้ว่า ทรงรักท่านอ๋องอย่างลึกซึ้ง หัวใจรักที่มีต่อท่านอ๋องไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเพคะ”“ก่อนหน้านี้ พระชายาทรงอ่อนโยน มีเมตตาและคุณธรรม แต่ท่านอ๋องไม่ทรงโปรด ยามนี้พระชายาทรงกระทำสิ่งต่างๆอย่างห้าวหาญ ไม่ยึดติดกับกฎระเบียบ คนทั้งคนเข้มแข็งขึ้นมา กลับกลายเป็นดึงดูดความสนใจของท่านอ๋อง จนแม้แต่พระชายารองก็ทรงสนพระทัยน้อยลง นี่เป็นเรื่องที่ดีมาก แต่ว่า นี่ทำให้ทรงได้รับความน้อยใจมากเกินไปหรือเปล่าเพคะ”คุณหนูเพื่อช่วยลู่หวายหนิงแล้ว สถานการณ์พลิกผันไปมา ได้รับความยากลำบากมากมายเริ่มจากถูกคนเข้าใจผิด ท่านอ๋องไม่สอบถามเรื่องราวให้กระจ่างก็ลงมือทำร้ายคน ตีจนคุณหนูกระอักเลือดแล้ว! จากนั้นก็นำคุณหนูไปขังไว้ในคุกใต้ดินที่ทั้งหนาวทั้งชื้นนั่นอีก ในยามที่คุณหนูออกม

มันจะทำให้เสียรสชาติมากเซียวเฉินเหยี่ยนหันศีรษะมาอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นความรังเกียจในก้นบึ้งดวงตาของเสิ่นหรูโจว ไฟโทสะกลุ่มหนึ่งก็ลุกโชนขึ้นมานี่มิใช่สิ่งที่นางต้องการหรือ นางลงแรงมากถึงเพียงนั้นเพื่อดึงดูดความสนใจของเขา มิใช่อยากให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นหรือ?แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่นางทำเพื่อเขาพวกนั้น เขาก็พยายามอดทน นิ้วเรียวกำแน่น กล่าวเย้ยหยันว่า “ได้ ในเมื่อเจ้าปฏิเสธข้า เช่นนั้นก็ช่างเถอะ อย่าได้เสียใจก็แล้วกัน”“พรุ่งนี้เป็นวันกลับบ้านเดิม พรุ่งนี้เช้าเจ้าตื่นให้เร็วหน่อย จัดของให้เรียบร้อย อย่าให้ข้าต้องรอเจ้า”สีหน้าของเสิ่นหรูโจวแปรเปลี่ยนเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไรกัน ท่านจะกลับบ้านเดิมกับข้า?”“ดวงตาของเขามืดมิด แววตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง” “หืม เจ้าไม่ต้องการ?”เสิ่นหรูโจวลุกขึ้นมาอย่างฉับพลัน ใบหน้าที่เดิมสงบ เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มในเสี้ยววินาที“เซียวเฉินเหยี่ยน ท่านว่างมากใช่หรือไม่? หากท่านไม่มีสิ่งใดทำ สามารถกลับห้องไปนอนได้ สามารถไปเฝ้าที่หัวเตียงของมู่หว่านหรง สวดภาวนาให้นาง ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ อย่ามาเกะกะสายตาข้า”“ข้าขอพูดอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย ข้าไ