Semua Bab ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Bab 1221 - Bab 1230

“คนเยอะมาก!”จวินลั่วยวนซ่อนตัวในที่ลับตา มองออกไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง “เสด็จพี่รองของข้าเลือดไหลเยอะมาก เหมือนจะไม่ไหวแล้ว!”“พวกเขาทรมานเสด็จพี่รองของข้าเช่นนี้ ไม่รู้ว่าปฏิบัติต่ออ๋องเฉินอย่างไร ได้ยินมาว่าฮ่องเต้หลีเกลียดอ๋องเฉินมาก ต้องทรมานเขาจนตายทั้งเป็นเลยกระมัง?”น้ำเสียงของนางวิตกกังวล แต่คำพูดเหล่านี้กลับจงใจพูดให้ฉู่เชียนหลีฟังฉู่เชียนหลีถูกบีบจนร้อนใจแล้วจริงๆไม่เห็นเฟิงเย่เสวียน ไม่สามารถยืนยันความปลอดภัยของเขา นางก็วางใจไม่ลงสักทีจวินลั่วยวนกล่าว“แต่ว่าทรมานก็ส่วนทรมาน น่าจะไม่ฆ่าเขา ฉู่เชียนหลี พวกเรารออยู่ที่ข้างนอก ไม่เกินห้าช่วยยาม กำลังเสริมต้องมาแน่นอน”“...”ห้าชั่วยามรอกองทัพเดินทางจากเจียงหนานมาถึงที่นี่ อ๋องเฉินคงตายไปแล้วนางรอไม่ได้แล้วสายตาฉู่เชียนหลีเคร่งขรึม คอยสำรวจภูมิประเทศของค่ายทหาร พลางครุ่นคิดอย่างรวดเร็วหลังจากวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียอย่างรวดเร็ว จู่ๆ ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่”“เจ้าจะไปทำอะไร? นี่…ฉู่เชียนหลี?”จวินลั่งยวนปิดปาก ไม่กล้าพูดเสียงดัง เห็นเพียงฉู่เชียนหลีย่องเข้าไปเจ็ดแปดเมตรอย่างไร้เสียง

จำนวนทหารเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับคลื่นยักษ์ มือมากมายเช่นนั้น กระบี่มากมายเช่นนั้น ฉู่เชียนหลีถูกต้องจนถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ไม่สามารถโต้ตอบเลยสองมือยากจะต้านสี่แขนเหนื่อยมาทั้งคืน ประกอบกับร่างกายได้รับบาดเจ็บ สู้จนหมดแรงนานแล้ว แม้แต่มือก็ยกไม่ขึ้น ร่างกายยิ่งอ่อนล้าจนถึงขีดสุดต้องรอด!นางตายไม่ได้!เว่ยซีกับจื่อเยี่ยยังรอนางกลับบ้าน!ความคิดนี้ลุกโชนอยู่ในสมองของนาง รวบรวมแหล่งเฮือกสุดท้าย ฟันกระบี่ฟาดกำลังภายในที่แข็งแกร่งสายหนึ่งออกไป กระแทกคนที่อยู่ตรงหน้าล้ม วิ่งออกจากทางช่องว่างตรงนั้น ปีนขึ้นม้าตัวหนึ่งได้สำเร็จ“ย่ะ!”ขี่ม้าจากไปเหล่าทหารชูกระบี่ไล่ตาม“ล้อมนาง!”“ห้ามปล่อยนางไปเด็ดขาด!”“ปล่อยธนู!”เหล่าทหารบางคนปล่อยธนู บางคนขี่ม้าไล่ตาม สถานการณ์วุ่นวายไปหมด เสียงตะโกนต่างๆ ประสานกัน ทำให้ค่ำคืนนี้ยิ่งดูกดดันและตึงเครียดกุกๆๆ!เสียงกีบเท้าม้าที่ยุ่งเหยิงดังลั่นในอากาศยามค่ำคืน ฉู่เชียนหลีหนีบท้องม้าแน่น โน้มกายเล็กน้อย สองตาจ้องข้างหน้า ไม่รู้ว่าวิ่งไปทางไหน แต่ไม่กล้าหยุด ทำได้เพียงวิ่งไปข้างหน้าท่ามกลางความมืด มองไม่เห็นทาง แยกทิศทางไม่ออก ด้วยเ

ฉู่เชียนหลีร่วงจากที่สูงสิบกว่าเมตร ตกลงไปบนม้าตัวที่ชนกำแพงตาย ด้วยแรงปะทะของแรงเฉื่อย ร่างกายที่บอบบางหมดสติทันทีเดิมทีคิดว่าตายอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนที่ค่อยๆ ฟื้นคืนสติสัมปชัญญะ ได้ยินเสียงสนทนาเหมือนใกล้แต่ก็เหมือนไกล“องค์ชายใหญ่ สะพานหักแล้ว พวกเราข้ามไปไม่ได้…”“ข่าวถูกส่งข้ามไปแล้ว…ตำแหน่งที่พวกเราอยู่อันตรายมาก…”“ออกไป…”ใครกำลังพูด?ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว หอบหายใจด้วยความเจ็บปวด ฝืนยกหนังตาที่หนักอึ้งขึ้นสายตาพร่ามัว มองเห็นไม่ชัดนางพยายามลืมตา ผ่านไปสิบกว่าวินาที จึงจะมองเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหลังโต๊ะผู้ชายคนนี้อายุประมาณยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดปี ผมสีหมึกถูกครอบด้วยที่ครอบผมหยกสีดำ สวมชุดเกราะอ่อนสีดำเงิน เจตนาอันเย็นเยียบแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง กลิ่นอายความสูงศักดิ์ที่ไม่อาจล่วงล้ำฝังลึกอยู่ในกระดูก ฝ่ามือใหญ่ที่มองเห็นข้อต่อกระดูกอย่างชัดเจนถือฎีกา แค่การพลิกมืออย่างไม่ใส่ใจ ยังแผ่กลิ่นอายที่สูงศักดิ์และเฉียบคมของผู้อยู่เบื้องสูงเขาคือ…“ฟื้นแล้ว”เขาเงยหน้า ลุกขึ้นยืนร่างกายที่สูงเกือบหนึ่งเมตรเก้า ทำให้รู้สึกถึงแรงกดดัน “องค์ชายใหญ่หนานยวน จวินอวี้หยาง”แนะ

สายตาฉู่เชียนหลีขรึมลงเล็กน้อย คลายมือออกอย่างแข็งทื่อ เด็กหนุ่มร่วงลงไปจากหลังของนาง ลูกธนูยิงทะลุหน้าอกของเขา ตายคาที่ทันทีใบหน้าที่เพิ่งจะอายุสิบปี จะถูกแช่แข็งตลอดไปเขาบอกว่าปกป้องบ้านเมือง เขาไม่กลัวตายเขาบอกว่าขอแค่กองทัพศัตรูไม่กล้ารุกรานบ้านเมืองและครอบครัวของข้า ตายก็คุ้มค่าแล้วครอบครัวหนึ่งพังทลายแล้ว“พระชายาอ๋องเฉิน ท่านยืนอยู่ตรงนั้นทำไม! รีบไป! พวกเราไม่สามารถรวมตัวกับอ๋องเฉินได้ชั่วคราว และฮ่องเต้หลีกับแคว้นซีอวี้ร่วมมือกันแล้ว พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮ่องเต้หลี รีบไปเร็ว!”แพทย์ทหารหญิงคว้าแขนของฉู่เชียนหลี ลากนางวิ่งหนีฉู่เชียนหลีวิ่งอย่างโซซัดโซเซหันกลับไปมองเด็กหนุ่มคนนั้นอีกแวบหนึ่งเขานอนอยู่บนพื้นเงียบๆ ดวงตาเบิกกว้าง…สงครามปะทุขึ้นค่ายทหารถูกยึดอย่างรวดเร็ว แพทย์ทหารหญิงพาฉู่เชียนหลีวิ่งเข้าเมือง หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม จวินอวี้หยางนำกองทัพถอยเข้าเมือง วินาทีที่ประตูเมืองปิดลง ลูกธนูที่เย็นเยียนหนึ่งดอกถูกยิงมาปักที่ประตูเมืองฉึก!กลางคืนใจคนกระวนกระวายในเมือง ราษฎรหวาดกลัวมาก แต่ละคนนั่งไม่ติด ไม่กล้านอนด้วยซ้ำ มีชาวบ้านไม่น้อยได้รับบาด

“เหตุใดเจ้าไม่ตาย?”ปากตรอก จวินลั่วยวนเดินเข้ามาฉู่เชียนหลีค่อยๆ เงยหน้า สายตาเหม่อลอยเล็กน้อย หลังจากนั้นสี่ห้าวินาที จึงจะเอ่ยปากอย่างเสียงแหบ“เหมือนเจ้าจะรังเกียจข้ามากเลยนะ”หาใช่แค่รังเกียจ?เห็นได้ชัดว่าเกลียดก่อนหน้านี้ เพราะอ๋องเฉิน จวินลั่วยวนหาเรื่องฉู่เชียนหลี แต่หลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของฉู่เชียนหลี นางก็แทบเราไม่ไหวที่จะฆ่านางมีเพียงฉู่เชียนหลีตายแล้ว เรื่องขององค์หญิงที่แท้จริงจึงจะถูกฝังตลอดไปนางจึงจะสามารถนอนหลับอย่างไร้กังวล ฉู่เชียนหลี ต้องตาย!จวินลั่วยวนยิ้ม ใบหน้าเล็กที่บริสุทธิ์ เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาของเด็กสาว นางกล่าว“ถ้าหากเจ้ายกอ๋องเฉินให้ข้า ข้าก็ไม่เกลียดเจ้าแล้ว ที่จริงข้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าแค่พยายามทำเพื่อสิ่งที่ข้าต้องการก็เท่านั้น”นางบอกว่าวิธีทำร้ายคนต่างๆ ของนางคือความพยายามฉู่เชียนหลีหัวเราะอย่างเย้ยหยัน“ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าเอาแต่ได้จนชินแล้วกระมัง”ถึงขั้นที่ว่าของที่นางอยากได้ ถ้าหากคนอื่นไม่ให้ นางก็แย่งมาโดยตรง“ใช่สิ” นางพยักหน้า “ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าข้าอยากได้อะไร เสด็จพ่อเสด็จแม่ และเสด็จพี่ทั้งสามคน พวกเขาก็จ