All Chapters of Coincidentally Fated: Chapter 21 - Chapter 30

"Hey... You almost ready?" Dinig kong tanong ni seb sabay katok sa pintuan ng kwarto ko.It's been almost an hour since I finished bathing, pero heto parin ako at nakatanga sa harap ng salamin.Nag dadalawang isip pa rin ako kung tutuloy ba ako sa party ni Nora.Isang oras na akong nakatingin sa salamin pero hindi pa rin mawala sa isipan ko ang maraming agam agam.Kahit na anong titig ko sa salamin ay hindi ako nasisiyahan sa hitsura ko.Ito ang unang beses na lalabas uli ako ng farm kaya natatakot ako ng sobra.I have so much doubt in myself!Hindi pa ako kahit kailan nakaramdam ng ganito noon.I know I've got the looks pero ngayon ay pinag dududahan ko na ang sarili ko.Simula talaga ng gabing iyon ay nawala na ang lahat sa akin! Hindi Lang si enzo bagkus ay lahat ng lakas ng loob at confidence na meron ako... At hindi ko alam kung bakit!"Hello?! Aalis ba tayo or what?" Nahihimigan ko ang pagkabagot ni seb mula sa labas ng silid ko kaya naman napabuntong hininga nalang ako at dinamp

"Screw you seb!!" Malakas na sigaw ko sa kanya nang magpanting ang tenga ko.buong lakas na hinaltak ko ang braso ko sa kanya at itinulak ang dibdib niya. Mabuti nalang talaga at nag iisa lang dito ang bahay namin kaya wala kaming ibang maiistorbo sa kalaliman ng gabi.Pakiramdam ko ay sasabog ako sa sobrang galit kaya hindi ko maiwasan sumigaw."I'm unpredictable?! You're the one who's hard to understand! Talaga bang nag tatanong ka kung anong mali?! Talaga bang hindi mo alam?! Ganyan ka ba talaga kamanhid?!" Puno ng hinanakit na bulyaw ko sa kanya.Nanatiling madilim rin ang ekspresyon niya at halatang naiinis rin sa takbo ng usapan namin.May bahid ng pagkagulat sa mukha nya, marahil ay hindi niya inaasahan na mag pakita ako ng sobrang galit sa kanya.Maging ako ay hindi rin inasahan na kaya ko palang magalit ng ganito. "Kaya nga ako nag tatanong diba? Bakit mo nanaman ba ako iniiwasan? I kno

"Take it off! Take it off!" Galit na utos niya sabay hinablot ang braso ko na pilit hinubuhad sa akin ang jacket na suot ko. Gulat na napatingin nalang ako sa kanya at hindi nakapag salita...tila naging ibang tao na siya sa isang iglap. She's acting like a mad woman right know and I don't understand why! It is really that big of a deal na sinuot ko ang lumang jacket na wala naman gumagamit?"Okay okay... Calm down," sinubukan ko siyang hawakan pero iwinisik lang niya ako kaya hinubad ko nalang ang jacket na suot ko."I said take it off!" Pag uulit niya sabay hila ng jacket kahit na hindi ko pa ito masyadong nahuhubad dahilan para sumabit ito sa tenga ko na medyo nasaktan sa ginawa niyang pag hila. She grab it from my hand ang examined it.Nakita niya ang maliit na punit sa manggas ng jacket dahil sa pag hila niya kanina kaya naman puno ng pag kadismaya siyang tumingin sa akin."Nakita mo nang ginawa mo?! You ruined it! Pinatira kita dito dahil nakiusap ka sa akin na wala kang mapup

"Mang Nolan told me about your boyfriend..." Untag ko habang nakapatong ang ulo niya sa balikat ko."Past boyfriend," she said and chuckle sadly.May kung anong kumurot sa puso ko nang mahimigan ko ang sama ng loob sa tinig niya."Yeah well... " Tumikhim ako bago nag patuloy, "you know you can talk to me right? Alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo pero gusto kong malaman mo na hindi mo kailangang harapin yun ng mag isa... I'm here ez, you can always talk to me," sinserong sabi ko sabay tingin sa mukha niya.Kasalukuyang siyang nakapikit at kalmadong humihinga na para bang napapalagay na siya ngayon ngunit hindi parin iyon naging hadlang para kumawala ang mga luha sa gilid ng mata niya.Parang pinipiga ang puso na makita ang pag guhit ng sakit sa mukha niya... For a moment I thought I remember something.Naalala ko kung paano ang ganung pakiramdam dahil ganoon rin ang lagi kong nararamdaman sa tuwing maaalala ko ang nakaraan ko. Pamilyar ang sakit na iyon na parang kahit saan ako mag

Mabilis na tinapos namin ang mga gagawin sa bahay pagkatapos ay tumuloy na kami sa bayan para mag grocery.To be honest I'm quite nervous, I mean kahit papaano ay nasasanay na akong lumabas labas uli ng bahay na kasama si seb pero hindi pa rin maalis sa akin ang takot and I hate it!I hate feeling that I have to look over my shoulder all the time!Para akong takas na preso na nangingilag na makita ng mga tao. Thankful ako na kasama si seb at tinuulungan niya akong mag move on sa nangyai sa akin pero naiinis ako na hindi ko masyadong maenjoy ang prisensya niya.Masaya nga ako na kasama siya pero hindi ko maiwasang mag alala.Paano kung panandalian lang pala lahat ng ito?Papaano kapag dumating na ang araw na kailanganin na niyang umalis? paano na ako kapag nag kaganoon nga? Papaano kung makita kami rito ng masasamang loob at madamay siya?Paano kung may makakilala sa akin at sapitin rin niya ang nangyari kay enzo noon?I can't have that on my conscience!not again!Halos hindi ko na