Semua Bab MY TWINS: Bab 221 - Bab 230

Chapter 221 Habang papalapit ako sa kanilang kinatatayuan, bigla silang umalis. Hindi ko na sila naabutan. Ang batang babae ay tinawag si Ivy Grace na "Mommy," kaya't mas lalo akong naguluhan. Biglang may nabuo sa isip ko na hindi ko kayang itanggi. “Di kaya ang batang 'yan ay anak ko? Anak naming dalawa ni Grace?” bulong ko sa sarili ko habang mabilis na tinatanaw sila. Sumabog ang aking utak sa mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Nagmadali akong sundan sila, ngunit huli na. Ang magarang sasakyan na sinakyan nila ay umalis na, at hindi ko na sila naabutan. Nanatili akong nakatayo doon, tanaw na lang sila mula sa malayo. Parang may isang pader na humarang sa akin—isang pader ng mga tanong na walang kasagutan. "Anak ko nga ba siya?" muling tanong ko, ngunit wala akong kasiguraduhan. Hindi ko na kayang kontrolin ang mga alalahanin sa aking isipan. Si Ivy Grace, ang bata... may koneksyon ba ang lahat ng ito? At kung meron man, anong ibig sabihin nun? Dahil sa pagkabigla at ka

Chapter 223 Hanggang sa mga salitang iyon, napagtanto ko na hindi ko na kayang maghintay pa. Kailangan kong makuha ang mga sagot mula sa kanya—mula kay Ivy Grace. Nais ko siyang harapin ng harapan, tanungin siya kung bakit niya inilihim ang lahat, kung bakit hindi niya sinabi sa akin ang katotohanan, at kung bakit niya itinago sa akin ang kambal. Kung anak ko nga sila, bakit wala akong alam? “Hindi ko na kayang maghintay pa,” bulong ko sa sarili ko habang mabilis na ipinapasok ang mga detalye ng lahat ng impormasyong natutunan ko. Ang lahat ng mga tanong na naglalaro sa isip ko ay nagsasanib, at tumitindi ang urgency na kailangang malaman ang mga sagot. "Kung may isang lugar kung saan makakakuha ako ng sagot, iyon ay ang mansyon ni Ivy Grace," sabi ko. Naramdaman ko ang isang kakaibang tapang na nagmumula sa loob ko—na para bang walang ibang pwedeng magpigil sa akin. Agad akong nagbihis ng mabilis at lumabas ng kwarto. Nagmadali akong pumasok sa aking kotse at dumiretso sa mans

Chapter 225 Ivy Grace POV Nang magsalita ako, naramdaman ko ang bigat ng bawat salitang lumabas mula sa aking bibig. Itinago ko sa kanya ang lahat, at ngayon, sa harap ng mga mata ni Blue, wala akong ibang magawa kundi aminin ang mga pagkakamali ko. “Blue… kailangan kong sabihin sa'yo ang lahat.” Ang tinig ko ay nag-umpisang magtakaw ng pag-iyak, kahit hindi ko pinapayagan ang sarili ko na magmukhang mahina. Hindi ko na kayang itago pa ang lahat ng lihim na kinikimkim ko sa loob ng limang taon. Tumingin siya sa akin, ang mga mata niya puno ng kalituhan, galit, at isang uri ng takot—takot na baka mawalan siya ng pagkakataon na malaman ang katotohanan. Gusto ko sana siyang balikan, ngunit hindi ko kayang magsinungaling pa. Sa dami ng taon na nagdaan, ang lahat ng mga kasinungalingan at pagtago ko ay nagbunga ng mas maraming sugat—at ngayon, ito na ang panahon na kailangan kong aminin sa kanya ang lahat. “Bago ko pa sila ipinanganak sina Blue Jr. at si Anica,” ang simula ko, ang

Chapter 227 Habang binabalikan ko ang mga impormasyon na natanggap ko mula kay Jack, isang pangalan ang patuloy na gumugulo sa aking isipan—si Anastasia Clinton Santiago, ang ina ni Blue. Ang kanyang pangalan ay may dala-dalang bigat, hindi lamang dahil siya ang asawa ni Dave Santiago at ang ina ni Blue, kundi dahil siya rin ang Agent C, ang assassin na nagligtas sa akin sa isang kapahamakan noong nakaraan. Agent C—isang pangalan na sa kabila ng madilim na mundo ng mga assassin ay naging simbolo ng kaligtasan para sa akin. Hindi ko akalain na siya ang magiging bahagi ng buhay ko, at mas lalong hindi ko akalain na siya rin pala ang nagbigay sa akin ng pangalawang pagkakataon. Sa kabila ng kanyang pagiging assassin, si Anastasia—o Agent C—ay hindi tulad ng iba. Hindi siya isang kalaban, kundi isang tagapagligtas, isang mabuting tao sa ilalim ng madilim na maskara ng pagiging assassin. Noong panaho'ng ako'y inaatake at malapit nang mamatay, si Anastasia ang dumating para iligtas ako

Chapter 229 Habang binabaybay namin ang madilim na kalsada patungo sa mansion ko, hindi ko maiwasang maramdaman ng pangamba ag takot para sa mga tao sa mansion, lalo na ang aking mga anak. Ang mga kalaban ay hindi basta-basta. Alam kong malupit at matalino sila, ngunit sa gabay ni Agent C, may pagkakataon pa kaming makaligtas. Ngunit habang papalapit kami sa aming destinasyon, mas dumidiin ang pakiramdam ng panganib. "Wala nang atrasan ito," sabi ko kay Agent C, ang boses ko'y tila nauurong. "Pagdating natin sa mansion, siguraduhin mong protektado ang mga kambal ko. Hindi ko kayang mawala sila," bulong ko. "Wag kang mag-alala dahil ligtas ang mga kambal. Andoon si Blue alam ko na hindi niya ito pababayaan," seryoso niting sabi. " Kaya kailangan lang ay mag-focus ka," tugon ni Agent C, ang tono ng kanyang boses hindi nagbabago. Walang takot, walang kalabit. Ang mga mata niyang malamig at matalim, parang sabayang nakatingin sa lahat ng direksyon. "Makakarating tayo doon agad na wa