All Chapters of The Billionaire's Hidden Heirs : Chapter 111 - Chapter 120

Eumerriah's Point of View Nasa gilid ng kama ni Justine, hawak ko ang kanyang malamig na kamay, pinipilit na hindi magpaubaya sa takot at pangamba na unti-unting kumakain sa akin. Labindalawang oras na simula nang dalhin siya dito, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagigising. Nakapako ang tingin ko sa kanyang maputlang mukha, umaasa sa kahit anong senyales na magigising na siya.Bigla kong narinig ang mga yabag ng mabilis na pagdating. Paglingon ko, nakita ko si Shaira—ang kanyang mukha’y puno ng pag-aalala at galit. Agad siyang lumapit sa amin, at nakita ko sa kanyang mga mata ang sakit at takot na kapareho ng nararamdaman ko."Eumerriah," malalim ang hininga niya, "ano na ang balita? Hindi pa rin ba siya nagigising?"Umiling ako, at halos hindi ko na maalis ang luhang pumupuno sa aking mga mata. "Wala pa rin. Hanggang ngayon, wala pa ring pagbabago."Nag-init ang kanyang mukha, at napansin ko ang panginginig ng kanyang mga kamay. "Paano nangyari ito? Sino ang may sala?!"

Eumerriah's Point of View Nakatitig ako sa kawalan, sa gitna ng isang ospital na tila naging larangan ng mga magkasalungat na damdamin. Sa bawat tunog ng monitor na bumabantay sa bawat tibok ng puso ni Justine, ramdam ko ang bawat saglit na tila naglalakbay sa pagitan ng buhay at kamatayan. Hindi ko na matandaan kung ilang beses akong nagdasal, umaasa na ang bawat hikbi at luha ay maririnig ng Diyos.“Yumi,” boses ni Shaira, puno ng pag-aalala, humila sa akin pabalik sa realidad. Napabaling ako sa kanya. Alam kong parehong naglalaro sa isip namin ang isang posibilidad na ayaw naming tanggapin—si Gabrielle.“Alam mong wala na tayong ibang choice,” sabi niya, nakatitig sa akin ng diretso. “Si Gabrielle lang ang natitirang pwedeng mag-donate ng dugo para kay Justine.”Pumikit ako, pilit na nilalabanan ang bigat ng sitwasyon. Gabrielle. Ang pangalan na matagal ko nang pilit na iniiwasan, ang taong matagal ko nang pilit na kinakalimutan. Sa likod ng aking mga mata, muling sumiklab ang mga

Gabrielle's Point of View Ngayon na nagising na si Justine, ang aking pagnanasa na makilala siya ay lumalampas sa pisikal na limitasyon. Sa tuwing bumubukas ang pinto ng kanyang kwarto, umaasa akong makita siyang tumatawa, ngunit sa halip, ang mga sandali na ito ay tila nagiging isang pag-subok sa bawat piraso ng aking pasensya. Sa bawat minuto na dumaan, ang pakiramdam ko ay lalo pang tumitindi ang pangungulila at ang galit sa mga bagay na hindi ko pa lubos na nauunawaan. Kaya nang makita ko si Eumerriah na naglalakad patungo sa kwarto ni Justine, hindi ko na mapigilan ang aking emosyon. Ang bawat hakbang niya ay tila paglalakad sa ibabaw ng mga utang na hindi pa nababayaran. Ang galit ko sa kanya ay hindi lamang dahil sa pagtatago ng katotohanan kundi dahil sa pakiramdam na binabalewala niya ang aking pagiging ama. "Yumi, kailan mo ba balak ipaalam sa akin ang lahat ng to?" tanong ko, ang boses ko ay puno ng panggigigil. "Hindi ba't karapatan kong malaman ang tungkol sa anak k

Gabrielle's Point of View Nakatitig ako sa bintana ng opisina ko, habang naglalaro sa isipan ko ang mga alaalang kasama si Kimberly. Sa bawat ngiti niya, bawat tawag niya sa akin ng "Papa," nararamdaman kong bahagi ako ng buhay niya. Hindi ko na kailangang malaman na hindi ko siya tunay na anak, dahil sa puso ko, siya na ang anak na itinakda para sa akin. Ngunit ngayon, kailangan kong harapin ang katotohanan. Hindi pwedeng habambuhay akong magtago sa isang kasinungalingan. At higit sa lahat, hindi ko pwedeng hayaang patuloy na guluhin ni Kristine ang buhay ng mga taong mahal ko.Napatigil ako sa pag-iisip at tinignan ang papel sa aking mesa—ang divorce paper. Matagal ko nang pinag-isipan ito, at ngayon alam kong panahon na para magwakas ang lahat ng ito. Kailangan ko itong gawin, hindi lang para sa sarili ko, kundi para kay Kimberly. Kung hindi ko ito gagawin, patuloy lang kaming masasaktan at magiging bihag ng isang pekeng pamilya. Habang kumakain kami ni Kristine sa hapagkainan, t

### Eumerriah's Point of ViewPagbaba ko sa hagdan ng studio, narinig ko agad ang ingay ng mga tao. Abala ang lahat sa paghahanda para sa pictorial. Nasa backstage na ang mga damit na isusuot ko, ang makeup artist ay nakahanda na, at pati ang photographer ay nakatayo na sa harap ng set, inaayos ang mga ilaw. Mula sa sulok ng aking mata, nakita ko si Shaira na nakatayo sa gilid, may hawak na tablet habang binabantayan si Justine na abala sa kanyang video game. Naalala ko kung paano siya nanatili sa tabi ni Justine mula nang mangyari ang insidenteng iyon. Mula nang makita ko ang takot sa mga mata ni Justine, hindi na ako nagtanong pa tungkol sa nangyari. Hindi ko kayang ibalik sa kanya ang sakit na naramdaman niya noon.Bilang isang ina, mas pinipili kong magpokus sa pagpapagaling ni Justine. Hindi na muna siya pinapasok sa eskwela. Sa halip, nag-home school muna siya habang nagpapagaling. Alam kong nakakabore ang walang magawa kaya hinahayaan namin siyang maglaro ng video games kapag w