บททั้งหมดของ The Substitute Mrs. Craig: บทที่ 61 - บทที่ 70

KINABUKASAN na inihatid ni Denver si Debbie sa bahay kung kaya’t sinita niya ito, “Wala sa usapan na magstay overnight saiyo ang bata!” Iritadong sabi niya rito, galit pa rin siya sa ginawa ni Rosemarie sa kanya kagabi. “Sorry kung hindi ko na ipinagpaalam saiyo. Nagrequest kasi syang matulog sa tabi nina Mommy.” Anito sa kanya. “Kahit na. Dapat ipinagpapaalam mo pa rin sa akin. At saka nga pala pagsabihan mo ang Rosemarie mo dahil sumusobra na sya!” Sita niya rito. “Kilala ko si Rosemarie. Hindi yon magagalit saiyo ng walang dahilan. I’m sure nag-aalala lang sya,” katwiran nito sa kanya. “Anong ibig mong sabihin? Na nagsisinungaling ako?” Yamot na tanong niya rito. Tiningnan siya nito nang matiim, “Hindi ba sanay na sanay ka namang magsinungaling?” Nanunuot hanggang sa kanyang kaluluwa ang mga titig nito, “Diyan ka magaling, hindi ba?” Hindi na siya nanakapagtimpi pa. Sinampal niya

HANGGANG sa unti-unting namalayan ni Jasmine na hinahalikan na siya ni Denver at siya naman ay kusang tumutugon sa bawat maiinit nitong mga halik. Shit. Kinasasabikan niya ang bawat sandaling ito. Ngunit bago pa sila tuluyang mawala sa katinuan, mabilis nang kumalas si Denver sa kanya at nagmamadali itong bumalik sa kotse, ni hindi man lamang nagpaalam sa kanya. Nakatayo lang siya sa may pinto. Tahimik habang pinapanuod itong pinatatakbo palayo ang sasakyan. Nang ganap na itong makalayo ay saka niya hinayaang kumawala ang mga luha sa kanyang mga mata. All these years, walang ibang isinisigaw ang puso niya kundi ang pangalan ni Denver. At kahit na anong pilit ang gawin niya, kahit na kailan ay hindi niya ito nabura sa kanyang puso. Kahit pa nga alam naman niyang malabo nang mabalik pa ang mga masasaya nilang alaala. Punong-puno na ito ng galit sa kanya. Besides, alam niyang mahal na mahal nito si Rosemarie. At kahibangan lamang kung hindi niya

KINAGABIHAN ay hindi nakatiis si Denver na hindi kitain ang anak kung kaya’t tumakas siya kay Rosemarie para puntahan ito. “Daddy!!!” Excited na nagpakarga sa kanya ang bata, “Okay na po ba talaga ang pakiramdam mo?” Worried na tanong nito sa kanya, “Umiiyak kami ni Mommy kasi nagkasakit ka,” dagdag pa nito. Napatingin siya kay Jasmine. Nakita niya ang pamumula ng pisngi nito dahil sa sinabi ni Debbie. “Tapos ang sungit ng mga body guards ni Lola! Ayaw nyang papasukin sa loob ng kwarto si Mommy kaya wala syang nagawa kundi mag-stay sa labas ng kuwarto. Ba’t ganun Daddy? Bakit bawal si Mommy dun?” Sa halip na sagutin ang tanong ng anak ay ginulo lamang niya ang buhok nito at iniba na ang usapan, “Gusto mo bang mag-ice cream tayo ngayon?” Nagningning ang mga mata ng bata, “Mag-a-ice cream tayo?” anitong nilingon ang ina, “Mommy, halika, mag-a-ice cream tayo ni Daddy,” bago pa makapagsalita si Jasmine ay

“LET’S GET MARRIED AS SOON AS POSSIBLE, Rose.” Aniya rito. Ang totoo ay sarili niya ang kinukumbinsi niya ng mga sandaling iyon habang ang isang bahagi ng utak niya ay nagtatanong kung tama nga ba itong ginagawa niya? Na para bang gusto niyang madaliin ang pagpapakasal kay Rosemarie dahil kinatatakutan niyang dumating ang sandali na hindi na niya kayang panindigan pa itong damdamin niya para dito. Hindi makapaniwalang tiningnan siya nito, “W-what happened? Hindi ba may schedule na tayo sa simbahan two months from now?” “If we can do it tomorrow, why not?” aniyang nagkibit ng balikat. Niyakap siya nito ng buong higpit. “Kung ako lang ang masusunod, yan din ang gusto kong gawin, babe. Pero minsan lang akong ikakasal. . .gusto ko sanang maging magandang-maganda ang araw na iyon. Besides, alam na ng lahat ang schedule ng kasal natin. Syempre gusto ko namang present ang mahahalagang tao sa buhay ko sa araw ng kasal ko.” Hin

NAG-IBA ang mood ni Denver nang datnan niya si Damian sa apartment nina Jasmine isang hapon na bisitahin niya si Debbie. “Siguro naman wala ng dahilan para magalit ka sa akin ngayon. Hiwalay na kayo ni Jasmine kaya malaya ko na siyang maliligawan,” sabi nito sa kanya habang abala si Jasmine sa pagpapaligo kay Debbie. Alam niyang wala ng dahilan para magalit siya rito pero bakit inis na inis pa rin siya? At hindi niya kayang itago ang yamot na nararamdaman, “Talaga bang wala ka ng delikadeza? Alam mo naman ang nangyari sa amin ni Jasmine, hindi ba? Pero heto at pinupormahan mo pa rin sya.” “Labas ako sa kung anumang nangyari sa inyo ni Jasmine,” paliwanag nito sa kanya, “At saka hindi naman mahalaga sa akin kung ano ang nakaraan nya. Ang mahalaga, iyong kasalukuyan. Hanggang ngayon ay hindi pa rin nawawala itong nararamdaman ko para sa kanya. At ngayong nakita ko syang muli, hindi ko na hahayaang mawala na naman sya nang hindi ko ma