All Chapters of THE UNFAITHFUL WIFE: Chapter 21 - Chapter 30

CHAPTER 22Pero nakita ko pa doon sa labas ng bahay ang motor niya. Ibig sabihin ay nasa loob lang siya ng bahay. Nakaupo si Mandy sa motor ni Janine. Kaharap niya si James. Nagkukuwentuhan habang umiinom sila ng softdrink. Hindi ko sana sila papansinin nang biglang nagsalita si James.“Anong ginagawa ng syota mo sa kusina, kuya?”“Nasa kusina ba siya?”“Pre, di ba malinaw naman ang sinabi ko, nasa kusina?” sinabi niya iyon kay Mandy. Nagtawanan pa sila na lalo kong ikinairita.“Maganda ang araw ko. Actually, araw-araw maganda, sumasama lang kapag nakikita ko kayong dalawa. Hindi talaga kayo masaya kung hindi ninyo ako binubuwisit ano? Gusto ninyo pag-untugin ko kayong dalawa? Yayabang ninyong sumagot ah?”“Ano ngang ginagawa niya rito? Iniiba mo ang usapan Kuya eh.”“Bakit hindi si Mama ang tanungin mo? Siya ang ang nagpatuloy sa kanya. Hindi naman ako ang nagyaya sa kanya na dito na maghapunan.”“Paano kung maabutan ‘yan ni Papa.”“E, di sabihin kong kaklase ko. Kasama sa term paper

CHAPTER 24Bago ako bumaba sa hagdanan ay nilingon ko muna ang mga kapatid ko. Gusto kong magpaalam ng maayos sa kanila. Gusto ko silang mayakap dahil hindi ko alam kung kailan kami muling magkikita. Nakita ko ang awa at lungkot sa mukha ni James. Ang pag-iyak ni Vicky ay nakadagdag sa akin ng bigat ng loob para iwan ang mahal na mahal kong bunso namin. Ngunit kailangan ko nang umalis. Mabilis kong kinawayan sila at tinungo ko na ang hagdanan namin.Pababa na ako sa hagdanan noon nang biglang hinabol ako ni Papa. Hindi bumibitaw si Mama noon kay Papa dahil nga pilit niya itong pinipigilang saktan muli ako. Nang makita kong aambaan ako ng suntok ni Papa ay umilag ako. Sa lakas ng suntok na iyon kung hindi ako iilag ay maaring mawalan ako ng panimbang at mahuhulog ako sa hagdanan. Ngunit sana hinayaan ko na lang na mataaman ako at ako ang bumagsak. Nakita ko na lang kasi si Mama na nakayakap kay Papa ang siyang nawalan ng panimbang. Sinikap kong abutin ang kamay ni Mama ngunit dahil sa

CHAPTER 26Daniel’s Point of View"Hayun! Dapat ganyan. Dapat matibay ang kalooban mo kasi wala kang ibang aasahang magpatakbo ng sarili mong buhay kundi ang sarili mo lang. Maaring iwan ka ng kahit sino sa mundo ngunit hinding-hindi niyan gagawin ng sarili mo.”“Napakapositibo po ng pananaw ninyo sa buhay. Nakaka-motivate. Nakaka-inspire.” Buong hanga kong sinabi sa kanya.“Libre ‘yan.” Ngumiti siya. “Sige na. Magpahinga ka na at malayo-layo pa ang Tuguegarao. Gisingin kita kapag stop-over na para makakain ka.""Salamat talaga. Gumaan ang aking pakiramdam dahil sa mga sinabi mo sa akin.""Walang anuman. Ano, friends?”“Talaga?” nakaramdam ako ng saya.“Wala akong ibang kaibigan. Ikaw palang kung gusto mo akong maging kaibigan.""Sige, sige. Friends na tayo." Nakangiti kong sagot. "Tiga Tuguegarao ka ba?" pahabol kong tanong."Hindi sa mismong Tuguegarao pero bahagi pa rin ng Cagayan. Doon ako lumaki. Matagal na ngang hindi ako nakauwi doon. Pero ngayon, gusto ko nang tumira doon at b

CHAPTER 28Daniel’s Point of ViewAng isang taon ay naging dalawang taon, ang dalawa ay mabilis na naging tatlo. Tatlong taong walang Janine. Tatlong taong tiniis ko siya kapalit ng aking pagtatapos sa kolehiyo. Nagtapos pa rin akong Cum Laude kahit pa ganoon ang nangyari sa akin. Nang mag-review ako ng aking board ay pinayagan na ako ni Lolo na lumuwas ng Manila. Sobrang saya ko noon. Ilang gabi rin akong hindi nakatutulog dahil excited na akong makaharap muli siya. Handa na akong ipagpatuloy ang sa amin. Alam kong magagalit iyon sa ginawa kong bigla na lamang nawala. Ngunit kung makikita niya ang aking diploma. Kung maipaparamdam ko ang tunay kong pagmamahal sa kanya, batid kong tulad noon, tatanggapin pa rin niya ako dahil tiwala akong tuna yang pagmamahal niya sa akin. Kumusta na kaya siya ngayon? Sana nahintay pa rin niya ako.Nanginginig ako sa sobrang excitement nang kumakatok na ako sa pintuan nila. Sigurado akong nakatapos na din kasi siya ng college tulad ko. Tagaktak ang pa

CHAPTER 30CINDY’s Point of ViewGusto ko lang makita ang mukha niya at kung hindi ko gusto ay sabihan ko na lang na matutulog na ako at tuluyan na lang siyang i-block nang hindi na niya ako kukulitin pa.In-accept na nga niya ako."Hi, Cindy here.""Hi. Kumusta po?" matipid niyang sagot."Pa-view nga?" paki-usap ko. Well, hindi ko na sasayangin ang oras ng isa’t isa. Kung poser siya, dispatsa agad. Kung ayaw niya sa akin, well and good, maraming isda sa dagat.“Saan?”“Video call.”“Video call agad?”Kumunot ang noo ko. Red flag. Mukhag ayaw magpakita.“Ayaw mo?”“Okey lang naman sana pero bakit agad-agad?”“Sige kung ayaw mo, goodnight.”Gusto ko kasing makita agad ang hitsura niya. Ayaw ko ng pasakalye pa tapos di ko naman pala rin gusto sa huli. Sayang lang ang oras. Sayang ang effort. Siguro ganoon talaga kung may hitsura ka. Kadalasan na hinahanap mo dapat ka-level mo rin lang. Hindi ko alam sa iba, ngunit ganoon akong tao. Kaya rin siguro ako madalas masaktan kasi gusto ko lama