Semua Bab His Pet Nanny: Bab 61 - Bab 70

“Anak, magpahinga na kayo.” Nanghihina, ngunit nakangiting sabi ni Nanay. Ako man ay hindi rin mawala-wala ang ngiti sa labi. Syempre, bumuti na kasi ang kalagayan ni Nanay. Matapos ang tatlong araw mula ng nagkamalay siya, tuluyan nang naalis ang ventilator, at ngayon ay nandito na nga siya sa private room niya. Kaya lang, hindi ko naman matupad ang sinabi ko sa kanya na ilalabas siya rito, kapag nagising na siya. Ayaw kasi pumayag ng doctor. Delekado pa rin kasi ang kalagayan niya. Minsan ay nahihirapan pa rin siyang huminga, kaya kailangan pa rin niya ng oxygen. Kailangan pa rin na e-monitor ang kalagayan niya.“Danreve, sige na. Iuwi mo na si Charmaine. Kasama ko naman si Magi. Hindi niya ako pababayaan,” sabi nito, habang hawak ang kamay ng asawa ko na kanina ay nakatikim ng marami-raming salita, mula kay Nanay. Hindi naman siya napagalitan; hindi kami sinumbatan; napagsabihan lang. At syempre, may kasama na ring pangaral. Kung alam ko lang na matatanggap din naman pala aga

((Danreve))Tahimik kong pinagmamasdan ang asawa kong mahimbing na natutulog, habang hawak-hawak ang laptop ko.Nagawa ko na siyang pasayahin kanina. Ginawa ko lahat, makalimutan niya lang ang problema niya kahit sandali lang. Pero ngayon, habang tulog siya, bakas pa rin ang lungkot sa mukha niya. Maging ako ay nalulungkot rin sa rebelasyon ni Nanay, tungkol sa pagkatao niya. At gusto ko siyang tulungan. Gusto kong mahanap ang totoo niyang mga magulang. Pero hindi ko naman alam kung saan ako magsisimula. Kaunti lang kasi ang alam kong impormasyon tungkol sa kanya. “My heart, anong ginagawa mo?”Bigla akong napalingon nang marinig ang antok na boses ng asawa ko. Abala na naman kasi ako sa laptop ko.“Do you need anything, my star?” tanong ko, sabay ang pagsarado sa laptop, at inilapag iyon sa tabi ko.“Wala. Ikaw, bakit gising ka pa?” Niyakap niya ako, kasabay ng tanong niyang iyon, at saka, nagpakawala naman ng malalim na buntong-hininga. Alam kong ginising na naman siya ng lungko

Ramdam ko ang hapdi sa pisngi kong nahiwa dahil sa binatong mga picture sa akin ni Danreve. Pero mas ramdam ko ang kirot dito sa puso ko, habang nakatingin sa madilim at puno ng galit na mga mata niya. Ilang minuto rin akong hindi gumagalaw; gusto kong magsalita, gusto kong magtanong kung saan niya nakuha ang mga picture, pero walang lumalabas na boses na bibig ko. Bukod kasi sa nabigla ako sa ginawa niya, nakaramdam din ako ng takot—takot na naramdaman ko no’ng unang araw na pagkikita namin.Bumuka lang ng kaunti ang bibig ko, pero hindi ko mabigkas ang mga salitang gusto kong sabihin. Tanging ang mga luha ko lang ang nagsasabi kung gaano ako nasasaktan ngayon, habang ang mga mata ay nasa mga larawang nagkalat sa sahig. “I thought you were different.” Duro at panggigigil ang tumapos sa salitang ‘yon ni Danreve na ang sagot ko lang ay tahimik na iyak, pero parang baha namang rumagasa ang luha mula sa mga mata ko. “I gave you everything, Charmaine; hindi ako nagkulang. Minahal kita

“Sumagot ka, Reynan! Plano mo ba ang lahat ng ‘to, ha?" Bahagya kong sinuntok ang dibdib niya, kasabay ng muling tanong ko sa kanya. At kung kanina ay ayaw niya paawat sa mga sinasabi niya, ngayon ay hindi na siya nagsasalita. Parang nahimasmasan sa tanong ko na halatang hindi niya inaasahan. "Sumagot ka, Reynan, please!” Pasikmat kong pakiusap sa kanya, at ngayon ay kinuyumos ko na ang polo niya.“Besty, awat na…Kuya umalis na nga lang! Lumayo ka muna." Hindi na alam ni Daisy kong sino sa amin ang kakausapin niya. Hinila na lang niya ako palayo kay Reynan.“Hindi, Daisy…Ayoko!” Nagmatigas ako, pero dahil nanghihina na nga ako, nagawa pa rin akong hilahin ni Daisy palayo sa kuya niya na hanggang ngayon ay hindi pa rin sinasagot ang tanong ko. Umiiwas na rin siya na magtama ang paningin namin.Habang pinagmamasdan siya. Mas lalo lang akong nalito. Kaya niya ba talagang sirain ang pagkakaibigan namin, mapaghiwalay lang kami ng asawa ko? Dagdag nga siya sa kirot dito sa puso ko ngayon. An

“I didn’t expect to see you here.” Matapos ang sandaling titig sa mga mata ko, nagawa rin ulit na magsalita ni Golda, at ngayon ay mabagal nang humahakbang palapit sa kinatatayuan ko. “How are you, Danreve?” tanong nito, ngayong nasa malapit ko na siya. Bakas pa rin sa labi ang parang nahihiyang ngiti na sumabay sa pagpatak ng mga luha na agad niyang pinahid. Hindi ako sumagot. Hindi ko magawang sumagot. I admit, nagulat ako nang makita siya. It felt strange seeing her now after so many years—after we broke up, I may say, walang nagbago sa hitsura niya; she’s as gorgeous as ever. A goddess na minahal ko ng sobra noon. Sandali pa nga akong napatitig sa kanya; hindi ako makagalaw na parang napako sa kinatatayuan ko. Hindi ko rin magawang suklian ang ngiti niya; hindi ko magawang ngitian siya ng kahit katulad sa ngiti na ginagawa niya ngayon. Sino ba kasi ang makakangiti na ang babae na hindi ko na inaasahan na makita muli ay nandito ngayon sa harap ko—ang babae na minahal ko n