Semua Bab His Pet Nanny: Bab 71 - Bab 80

“Danreve, tama na ang mukmok. Let’s enjoy the night!” bulong ng medyo tipsy nang si Golda. Ngayon ay nakatayo na nga ito sa harap ko at sumasayaw-sayaw, at inilahad ang kamay nito sa akin, pero paulit-ulit akong umiling-iling bilang sagot ko, sabay lagok sa wine na hawak ko.“No, no, no. You're not allowed to say no. So, get up.” Pamimilit niya, sabay bawi sa glass wine at hinila ako patayo. Hindi na lang din ako nagreklamo; hinayaan ko na lang siya na hilahin ako papunta sa dance floor. “Wooh...” sigaw niya, habang taas ang mga kamay, at ngayon nga ay umindak-indak na sa harap ko, habang ako, parang pole na nakatirik sa kinatatayuan ko. Ni kaunti, hindi ko magalaw ang katawan ko.Matapos ang pag-uusap namin sa parking area, isang linggo na ang dumadaan, tuwing gabi ay lumalabas na kami ni Golda, pero bilang magkaibigan lang. Doon naman kasi kami nagsimula. So, naiisip ko na baka pwede ka kaming maging magkaibigan ulit.Masaya naman akong makita siya na sinubukan na maging masaya; pi

Tuluyan nang nawalan ng lakas ang mga tuhod ko. Napaluhod na lang ako habang tanaw ang papalayong si Onse, hanggang sa nanghihina akong umupo na parang batang humagulgol.Ang bigat-bigat ng kalooban ko. Ang sikip-sikip ng puso ko. Bigo ako na tuparin ang lahat ng pangako ko sa asawa ko. I failed as a man and a husband; hindi ko na alagaan ang asawa ko. Hindi ko na panindigan ang mga pangako ko.“Charmaine, I’m sorry. I'm sorry.” Paulit-ulit kong sinuntok ang sementadong daan na kinauupuan ko, kasabay ang paulit-ulit ang paghingi ng tawad sa kanya. Masakit, pero walang mas sasakit sa nararamdaman ko ngayon. Puno ng pagsisisi ang buong pagkatao ko.Nagpadala ako sa galit ko. Nagpadala sa emosyon ko. Nakalimutan ko na mas malaki ang problema na dala-dala niya. Naging insensitive ako sa nararamdaman niya at sarili ko lang ang iniisip ko. “I’m sorry, Charmaine."“Danreve, tama na! Don’t do this to yourself. Tigilan mo na ‘to. ‘Wag mong saktan ang sarili mo.” Hinawakan ni Golda ang mga kama

Wala sa sariling lumabas ako ng mansyon; hindi na rin ako pinigilan ng mga magulang ko na hindi maitago ang pagkadismaya sa akin. Oo, at ipinagtanggol ako ni Mommy, sa pagsapak sa akin ni Daddy, pero siya man ay hindi rin nagustuhan na pinagpipilitan ko na may kasalanan si Charmaine. Pero wala na nga akong pakialam sa kung ano ang totoo. Handa na akong tanggapin at mahalin pa rin ang asawa ko ng buong-buo.“Pinapalaya ka na ni Charmaine, Danreve. So, sign it, at palayain mo na rin siya.”Shit! Gumuho ang mundo ko sa sinabing ‘yon ni Lolo. Sandali akong natulala hanggang sa natagpuan ko na lang ang sarili ko na palabas ng mansyon. Ni hindi ko na nga nasagot ang huling sinabi ni Lolo. Para akong nawalan ng kakayahang mag-isip. Pakiramdam ko namanhid ang buong katawan ko. Padausdos akong umupo sa tabi ng kotse ko, habang hawak ang divorce paper na kinuyumos ko at ang wedding ring ni Charmaine na binalik niya kay Lolo. “Charmaine...” Pagyugyog ng balikat ko ang kasabay ng sinabi kong ‘y

((Charmaine))Mapait na ngiti ang sumilay sa labi ko, habang tanaw ang bahay na naging tahanan ko sa loob ng mahabang panahon, kasama si Nanay. Ang bahay na naging saksi sa pagsuko ko, hindi lang sa pagmamahal ko kay Danreve, kundi pati na rin sa buhay.“Nanay, bumalik na po ako,” bulong ko sa hangin, habang pinapahid ang namuong luha sa mga mata ko. Akala ko kasi, hindi na ako muling babalik rito. Pero heto ako, matapos ang limang taon, bumalik din ako sa lugar na nagdulot sa akin ng hindi masukat na sakit. Sunod-sunod na bagyo ang dumating sa buhay ko. Nawala si Nanay sa panahong wasak na wasak ang puso ko. Inayawan nga kasi ako ng lalaki na nangako sa akin na mamahalin at hindi ako sasaktan. Ang lalaking akala ko, makakasama ko sa pagbuo ng nawawalang parte sa buhay ko. Pero mas piniling buuin ang buhay kasama ang una niyang pag-ibig. Oo, limang taon na, mula noong gumuho ang mundo ko. Limang taon na, mula noong pinagtabuyan ako ni Danreve sa buhay niya. Ilang araw lang ay nakita

((Danreve))“Sir Danreve, I’m sorry, but you can’t leave,” mahinahong pagpigil sa akin ng assistant ko, kasabay ang pagharang nito sa daanan ko. Pinanliitan ko siya ng mga mata, pero hindi naman ito nagpatinag kahit napapalunok na sa takot. “Out of my way, Greg!” pabulong kong sikmat, sabay ang paglingon sa paligid. Marami na kasing tao, at kahit nanggagalaiti na ako sa galit, ayaw ko namang mapahiya itong assistant ko na ang lakas ng loob na pigilan akong umalis dito sa bulwagan ng isang kilalang hotel, kung saan ginaganap ang fundraising gala for a certain animal shelter.“Sir, ako po ang malilintikan sa Mommy mo kapag pinayagan kitang umalis.” Pahapyaw naman akong tumawa, at saka hinawakan ang balikat niya. Pinagpag-pagpag ko pa ang suot nitong suit, and then I smirked. “Takot ka sa Mommy ko, sa akin, hindi?” “Sir Danreve, naman.” Kamot-kamot na nito ang ulo. “ ‘Wag ka po sa akin magalit, sir. Sumusunod lang naman kasi ako sa utos. Sabi ng Mommy mo, hindi ka raw pwedeng umalis