บททั้งหมดของ Ezekiel Montalvo ( Irresistible Body Series): บทที่ 41 - บทที่ 50

CATHLYNNawalan ako ng imik ng unti-unti ay lumapit ang mukha ni Sir Ezekiel sa akin partikular sa mga labi ko.Mabilis at tila may pananabik niyang inangkin ng aking mga labi na naging dahilan kung bakit napatiya ako ng tuluyan.Ang pagtutol na dapat ay gawin ko ay naglaho dahil sa kakaibang papanabik rin ng puso na napunan ng sa wakas ay maulit ang pag angkin niya sa aking mga labi.Dahil sa kabiglaan ay halos hindi ko na naramdaman ang pagpatong niya sa akin na ngayon ay nagdudulot ng bigat sa ibabaw ko.Saglit siyang huminto sa paghalik sa akin at tinitigan niya ng mariin ang mukha ko. Sunod ay ang paghaplos sa makinis kong mukha na parang isang malambot na bagay na ingat-ingat itong hawakan.Sinalubong ko ang kanyang mga titig at nakita ko sa mga mata niya ang isang katotohanang hindi ko nakikita sa tuwing kasama ko siya.Ang pakiramdam na mas mangingibabaw ang makasama ko siya ngayon gabi at makapiling ay ang siyang nasa isip at puso ko. Nag aalinlangan man ako sa maaaring mangy

CATHLYNKatulad ng naging plano namin ni Ezekiel ay maaga kaming gumayak ng sumunod na araw para makabalik na kami ng Manila sa lalong madaling panahon."Sir Ezekiel, Ma'am Cathlyn...salamat po sa pagbisita nyo dito sa lugar namin. Sana ay maisipan nyo pong bumalik uli dito." Sa una ay masayang sabi ni Manong Lito pero sa huli ay nalungkot din ito lalo na at sa ilang araw namin siyang nakasama. Naging mabait siya sa amin ni Ezekiel."Huwag kayong mag-alala Manong Lito, babalik kami ng asawa ko may aayusin lang kaming mahalagang bagay sa Manila." Paniniguro ni Ezekiel kay Manong Lito, ngumiti naman ito pagkatapos."Masaya kami ni Sandro na nakilala namin kayong dalawa Sir Ezekiel, Ma'am Cathlyn." Si Helen naman ang nagsalita na mangiyak ngiyak ang boses habang nagsasalita.Napangiti naman ako sa sinabi ni Helen at nilapitan siya."Ako rin Helen, masaya na makilala ko kayong lahat dito. At asahan mo na babalik ulit kami dito ni Ezekiel sa lugar nyo." Tumingin ako sa gawi ni Sandro na na

CATHLYNKatulad ng sinabi ni Ezekiel sa mga magulang nito ay sa kuwarto niya ako mismo pinatuloy pagkatapos naming kumain ng sabay-sabay sa dining area. Sakto rin na kadarating lang ng inutusan ni Ezekiel na isa sa mga kasambahay ng mga ito para kunin ang mga gamit ko sa condo."Love," tawag ko sa kanya ng makita kong tinatanggal na nito ang mga gamit ko sa loob ng maleta habang ako ay prenteng nakaupo sa kama nito sa kuwarto."Yes, love?" saglit niya akong tinangnan pero patuloy pa rin ito sa ginagaawa."Sigurado ba na okay lang sa mga parents mo na dito ako sa kuwarto mo tumuloy? Baka kasi----" nag-aalala lang naman ako sa puwede nilang isipin sa akin, sa amin ni Ezekiel dahil sa padlos-dalos na desisyon ng anak nilang bunso.Oo at may nangyari na sa aming dalawa at huli na para mag inarte pa ako, nasa tamang gulang na rin kami para sa mga bagay-bagay. Kaya lang ay iba syempre ang mga paniniwala ng mga magulang pagdating sa ganitong issue lalo na at hindi pa alam ng mga magulang ko

CATHLYNLumipas ang isang lingo at nagpatuloy akong nakatira sa bahay ng mga magulang ni Ezekiel. Hindi ko nakitang nag-iba ang tingin nila sa akin simula ng iuwi na ako ni Ezekiel sa mansyon.Palagi nila akong tinatanong kung ano ang gusto kong gawin sa araw-araw para naman hindi ako masyadong ma bored.Hindi ko naman naramdaman ang ganun pakiramdam dahil palagi akong nililibang ni Manang Fe at ng ibang mga katulong sa mansyon.Minsan ay naisipan ko ring tanungin si Ezekiel kung puwede na akong bumalik sa pag mamanage ng shop namin na dalawa na naiwan ko ng pumunta kami na Kalinga pero hindi pa niya ako pinayagan.Natatakot daw siya na baka maulit ang nangyari dati sa shop kung saan ay may pumasok na isang masamang lalake na kalauanan ay nalaman naming isa sa mga empleyado ng kumpanya nila daddy na nagtanim ng galit hanggang sa mamatay ito sa isang aksidente sa Kalinga na ito mismo ang may kagagawan.Simula ng mangyari ang aksidenteng iyon ay natahimik ng kaunti ang takot ko pero nal

CATHLYNNapahawak ako sa aking tiyan ng maramdaman ko ang unti-unting pagdilat ng mga mata ko.Ang takot na kanina ay naramdaman ko ang siyang unang rumihistro sa utak ko kaya agad kong inisip kung ano ang nangyari sa anak ko.Nang makasiguro akong hindi nawala ang pinakaiingatan kong sanggol sa sinapupunan ko ay tila parang isang tinik ang kusang nabunot sa dibdib ko at dahil dun ay tuluyan kong idinilat ang mga mata ko mula sa ilang oras na pagkakatulog.Hindi ko alam kung ano ang ginawa ng mga doctor sa akin pagkatapos akong ipasok sa emergency room at maging sila Manong Cardo ay hindi ko na rin nakita pagkatapos.Nang tuluyang kong imulat ang mga mata ko ay unang hinanap ng paningin ko ang mga taong tumulong sa akin para makarating dito sa hospital at hindi ko inaasahan na makikita ko ang isang taong kinamumuhian ko.Madilim ang mga mata niya na tila nag-aapoy sa galit. Ang kilay niya ay halos mag-abot na ang dulo dahil sa pagkakakunot nito.Tinapatan ko ang bagsik ng tingin niya