Semua Bab ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Bab 401 - Bab 410

"หากเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเจ้า เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่ได้รับผลกระทบ?" หลงหยางยังคงซักไซ้เยี่ยนเว่ยฉือย้อนถามว่า "ผู้จัดการหลงก็ไม่ได้รับผลกระทบมิใช่หรือ?""ข้า… ข้าเต้นรำไปแล้ว!" เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลงหยางก็กระชับเสื้อคลุม ใบหน้าฉายแววขวยเขินเมื่อครู่เขาก็เต้นระบำเปลื้องผ้าไปแล้วเช่นกัน เสียหน้าเสียชื่อหมดสิ้นเพียงแต่เต้นไปเต้นมา จู่ ๆ ก็รู้สึกตัว ราวกับว่าฤทธิ์ยาหมดไปแล้วดังนั้นเขาจึงคาดเดาว่าเรื่องในวันนี้ จะต้องมีคนวางแผนไว้เป็นแน่และผู้ที่น่าสงสัยที่สุด ก็คือคนที่ไม่ได้รับผลกระทบเหล่านี้ฉินเซียงหรูที่อยู่ด้านข้างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยขึ้นว่า "อ้อ! ข้ารู้แล้ว จะต้องเป็นเพราะสุราเป็นแน่ คืนนี้ข้าและสหายท่านนี้ไม่ได้ดื่มสุรา พวกเราจึงไม่เป็นอะไร ส่วนคุณชายอวี๋ที่พาพวกเรามา ดื่มไปหลายจอก จึงได้ร้องรำทำเพลง เมื่อครู่เขาเต้นอย่างเริงร่าที่สุด ท่านลืมไปแล้วหรือ?"หลงหยางลองนึกดูอย่างละเอียด ภาพของอวี๋เฟยเหยียนที่ยืนอยู่บนโต๊ะทำท่าทางเหมือนสุนัขก็ผุดขึ้นมาทันทีเขาอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก คิดในใจว่า "ก็จริง หากเทียบเรื่องความน่าอับอายแล้ว ยังไม่มีใครเทียบเขาได้ หรือว

เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้าอย่างจนใจ แล้วถามต่อว่า "ความหมายของเจ้าก็คือ เจ้าไม่ได้ไปสุสานหลวงเป่ยอิ้นอย่างนั้นหรือ? แล้วเหตุใดพวกเขาจึงไล่ล่าเจ้า ทั้งยังใช้อาวุธลับที่ร้ายกาจเช่นนั้นเล่นงานเจ้าอีก?""ผิดแล้ว!" ฮวาอวี๋ยิ้มแย้มมองเยี่ยนเว่ยฉือ "ข้ามิใช่ไม่เคยไปยังสุสานหลวง ข้าบอกว่าไม่ได้ขโมยคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรนั่นต่างหาก"เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างจนปัญญา "เรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่ เจ้าพูดให้ชัดเจนได้หรือไม่?""แล้วเจ้าไปเจอเรื่องยุ่งยากอะไรมา ไม่สู้เจ้าลองเล่าให้ชัดเจนก่อน แล้วข้าค่อยดูว่าจะช่วยอะไรเจ้าได้หรือไม่?" ฮวาอวี๋ยิ้มมองเยี่ยนเว่ยฉือเยี่ยนเว่ยฉือเบ้ปากอย่างจนใจ เล่าเรื่องที่สองพี่น้องเป่ยอิ้นถวายของกำนัล และเรื่องการประลองกับท่านหญิงอิ๋นตางหานอวี่เฟยอย่างละเอียดฮวาอวี๋ฟังจบ ก็เข้าใจทันที "อ้อ ข้าเข้าใจแล้ว ตอนนี้พวกเจ้าไม่มีเถาเหลยกงเพียงพอ ในการประลองรอบที่สาม จึงไม่สามารถเอาชนะด้วยจำนวนคนได้ ดังนั้นพวกเจ้าจึงมาหาข้า จะพาตัวข้าไปส่งให้คนของเป่ยอิ้น เพื่อแลกกับการชนะในการประลองรอบที่สามอย่างนั้นหรือ?"ฮวาอวี๋ทำสีหน้าเจ็บปวด "แม่นางน้อย เจ้าคงไม่ไร้คุณธรรมถึงเพียงนี้กระม

เยี่ยนเว่ยฉือพูดเสริม "มีเหตุผล สำนักอิ้นเฉิงเป็นคนของราชสำนัก หากพวกเขาต้องการไปสุสานหลวง ก็ไปอย่างเปิดเผยได้เลย เหตุใดจึงต้องปลอมตัว?"อวี๋เฟยเหยียนก็พยักหน้า "ตอนนี้สำนักอิ้นเฉิง ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การดูแลขององค์ชายสามเป่ยอิ้น อวี้ฉืออวิ๋นจ้าว ดูท่าทางเขาไม่ได้ต้องการจะมอบคัมภีร์ลับสวรรค์ให้แก่ฝ่าบาทต้าหลี่ของเรา แต่เขาต้องการจะได้มันมาเอง เพื่อใช้ในการแย่งชิงบัลลังก์กับพี่น้อง?""แต่ว่าสิ่งนี้ จะช่วยให้เขาแย่งชิงบัลลังก์ได้อย่างไร?" อวี๋เฟยเหยียนหยิบคัมภีร์ลับสวรรค์ขึ้นมาพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด ๆฉินเซียงหรูก็เดินเข้ามาเอ่ยว่า "ก่อนหน้านี้คนของเป่ยอิ้นได้กล่าวไว้ในพระตำหนักจิ่วหลงว่า สิ่งนี้สามารถหยั่งรู้อดีต หยั่งรู้อนาคต ทำให้คนกุมความได้เปรียบ หากเป็นเช่นนั้นจริง ผู้ที่ได้ความได้เปรียบก่อน ย่อมได้ครองแผ่นดิน เพียงแต่มันวิเศษถึงเพียงนั้น จะใช้งานอย่างไรก็ไม่อาจทราบได้"ซ่างกวนซีขมวดคิ้ว "ผู้ที่ได้ความได้เปรียบก่อน ย่อมได้ครองแผ่นดิน หากคำเล่าลือไม่เกินจริง เช่นนั้นสิ่งนี้ จะมอบให้คนของเป่ยอิ้นไม่ได้"ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยในบรรดาสองนครสี่แคว้น เย่าเฉิง

ไม่นานนัก ผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ก็ถูกเรียกตัวมายังพระตำหนักจิ่วหลงเช่นเดียวกับอ๋องจ่างซิ่นและอันกั๋วกงท่านหญิงอิ๋นตาง หานอวี่เฟย และสองพี่น้องจากเป่ยอิ้น อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวและอวี้ฉืออวิ๋นจิ่น ต่างก็คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือต้องการจะยอมแพ้เพราะทุกคนรู้ดีว่า ช่วงหลายวันที่ผ่านมา จวนรัชทายาทไม่ได้ให้ชาวบ้านใช้เถาเหลยกงอย่างแพร่หลายเลยมีเพียงคนเพียงหยิบมือที่ทดลองใช้เพื่อให้ดูเป็นพิธีเท่านั้นบนท้องถนนเท่านั้นในทางกลับกัน จวนอ๋องจ่างซิ่น มือซ้ายถือรายชื่อชาวเมืองหลวงที่ลงทะเบียนไว้ทั้งหมด มือขวาถือครองเถาเหลยกงทั้งหมดในเมืองหลวงเห็นได้ชัดว่าแพ้ชนะนั้นชัดเจนอยู่แล้วหานอวี่เฟยเดินไปตรงหน้าเยี่ยนเว่ยฉือ เอ่ยด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง "เยี่ยนเว่ยฉือ ต่อให้ตอนนี้เจ้าจะคิดได้ ยอมแพ้แล้ว ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป อย่าคิดว่ายอมแพ้แล้วจะเสียแค่ครึ่งเดียวนะ!"เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มบาง ๆ "ไม่ทราบว่าท่านหญิงได้นำตราอาญาสิทธิ์ของกองทัพเสินเช่อมาด้วยหรือไม่?"หานอวี่เฟยขมวดคิ้ว "เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ยังคิดว่าตัวเองจะชนะได้อีกหรือ?"หานอวี่เฟยหันไปผายมือให้สาวใช้ที่อยู่ด้านหลัง สาวใช้ก็ส่งกระดาษสีขาวปึกหนา

เยี่ยนเว่ยฉือไม่ตอบ แต่ถามเยี่ยนชิงซูว่า "ข้าขอถามเจ้า วันที่เจ็ดเดือนห้า ก็คือเมื่อสี่วันก่อน ในยามค่ำคืน ท่านหญิงหมิงหยางอยู่ที่ใด?"เยี่ยนชิงซูขมวดคิ้ว "ก็ต้องอยู่ที่จวนโหวสิ!""เจ้าแน่ใจหรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามเยี่ยนชิงซูเริ่มหงุดหงิด "ถามอะไรไร้สาระ เจ้าก็บอกเองว่าเป็นยามค่ำคืน ฟ้ามืดแล้ว ท่านแม่ไม่อยู่ที่จวน แล้วจะไปอยู่ที่ใดได้?"เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มเย็น "ข้าว่าไม่แน่หรอก หากนางอยู่ที่จวนโหว แล้วข้าจะได้สิ่งนี้มาได้อย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือหยิบกล่องไม้บรรจุคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรออกมาอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นจำสิ่งนี้ได้แทบจะในทันทีนางอุทาน "คัมภีร์สวรรค์ไร้อักษร?!" ยังไม่ทันสิ้นเสียงก็ยื่นมือออกไปยื้อแย่งเยี่ยนเว่ยฉือหลบมือของอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นได้อย่างคล่องแคล่ว เอ่ยอย่างประหลาดใจเล็กน้อย "โอ๊ะ นี่คือคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรจริง ๆ หรือ? เต๋อซ่วนกงกง เช่นนั้นท่านรีบนำไปถวายฝ่าบาทเถิด!"เต๋อซ่วนกงกงก็ตกตะลึง ของล้ำค่าเช่นนี้ เยี่ยนเว่ยฉือกลับได้มาอย่างง่ายดาย?"อ๊ะ… พ่ะย่ะค่ะ พ่ะย่ะค่ะ!" เต๋อซ่วนกงกงรีบจะยื่นมือไปรับอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นร้อนรนขึ้นมาทันที รีบกล่าวว่า "เดี๋ยว! ไม่ได้!"