All Chapters of babysitting the billionaire's son: Chapter 11 - Chapter 20

Hindi kami magkasintahan! Tinawag ng Pari ang ring bearer na si Nevi na para bang hindi pa naiintindihan ang nangyayari bitbit ang dalawang singsing pero lumapit itong bakas ang saya sa mga mata. Hinalikàn ko ang noo niya’t nagpasalamat bago ito bumalik sa kaniyang puwesto. Dinasalan ng Pari ang mga singsing bago bumaling kay Navi. “You may now say your vows.” Nanatili akong tahimik at nakatitig lamang sa kaniya. Marahan nitong pinisil ang kamay ko’t sinsero akong tinignan sa mga mata, animo’y ayaw niya nang alisin ang tingin sa akin para iparating ang mga nais niyang sabihin. Ang tingin niya’y tila ito ang unang pagkakataong ikinasal siya. Tinging bakas ang saya. Ganito rin ba siya tumingin noon kay Seraphina? Hindi ko alam kung bakit panandaliang kumirot ang puso ko. “I, Navi, accept you, Viene, as my companion and my wife. I promise to care for you, honor you, and cherish you, for as long as we both shall love...” Kinuha niya ang singsing maging ang kamay ko. “...I give

“Huwag mong sabihin sa aking lasing ka na sa dalawang tagay ng lambanog?” dinig kong tanong ni Tito sa sala kaya napatingin ako kay Navi.Napahilot ako sa sentido nang makitang namumula na ito at mapupungay na ang mga mata dahil sa kalasingan. Hindi siya umiinom at ngayon ko lang siyang nakitang ganito dahil hindi naman siya makatanggi kay tito.Matapos kasi nilang gumawa ng lambanog ay diretsong uminom ang mga ito kasama ang ilang kapitbahay para raw sa selebrasyon ng pagdating ko at ni Navi. Mga matatanda talaga ang daming alam sa buhay.Pero tignan mo, ilang minuto pa lang silang nagsimulang uminom lasing na agad siya. Hindi puwedeng uminom mag-isa ang taong ’to kung mababa ang tolerance niya sa alcohol.“Hindi pa ho ako lasing,” dispensa niya’t pasuray-suray na kung umupo bago laklakin ang isang baso ng alàk. Napatampal ako sa noo’t lumapit.“Halika na, matulog ka na.” sinubukan kong hilahin patayo si Navi pero sa bigat nito ay wala akong nagawa.“I’m not drunk yet.”“Hayaan mo m

“B-bakit hindi mo sinabi?” galit kong tanong kay Sean dahil nalaman kong malala na pala ang kalagayan ni lolo bago ako makarating dito. Marami na raw butas sa puso niya’t may ilang ugat nang pumutok pero ni isa ay wala akong nalaman. “S-sorry ate... ayaw ko l-lang na mag-alala ka..." Hindi matapos sa pagbuhos ang mga luha ko ngayon sa bigat ng nararamdaman. Pakiramdam ko pinaglalaruan nalang ako. Nakaburól siya ngayon dito sa hospital mismo’t mula noong mamatày siya, ni isa ay walang dumalaw para tignan ang kalagayan niya. Tanging kami lang tatlo ang nakikiramày sa kamatàyan ni lolo dahil wala naman kaming ibang kamag-anak dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko nang magpahinga, gusto kong pumunta sa iisang lugar at sumigaw nang sumigaw para maibsan ang bigat sa dibdib ko. Gusto ko Siyang tanungin kung ano ba ang ginawa ko’t pinarurusahan niya ako nang ganito. Gusto kong umiyak nang umiyak sa iisang kuwarto. Wala na akong mapagsasabihan. Wala na ’yung nag-iisang taong

“Sino ba kasing nagsabing sumama ka pa?” inis kong panenermon kay Navi matapos nitong magreklamo dahil masiyado raw masikip ang suot niyang t-shirt polo. Ilang beses ko na itong sinasabihang manatili nalang sa opisina niya’t magpakalulong sa trabaho nang matuwa ako. Nagpresinta kasi akong ako nalang ang magdilig ng mga halaman sa hardin ngayon kasama si Nevi dahil wala naman kaming gagawin buong maghapon pero itong tatay niya ay namimilit pang tumulong. Ewan ko sa taong ’to. Simula noong nagising sa hospital ay hindi na pumapasok at sa bahay nalang nagtatrabaho kaya sa akin nangungulit. “Mas maraming gagawa mas madali,” suhestiyon niya na ikinairap ko. “Hindi ka naman marunong magdilig, papa,” bulol na ani Nevi kaya natawa ako. Naglalakad kami papunta sa hardin ngayon suot ang damit na sinusuot ng mga hardinero’t hardinera. Hawak ni Nevi ang kamay ko sa kanan habang kay Navi ang sa kaliwa. Naiilang tuloy ako dahil sa tinginan ng mga katulong na parang inaasar pa kami dahil sa

(5 MONTHS AFTER)“I’m sorry...” kinuha ni Navi ang larawan ni Seraphina tabi ng abo nito’t hindi napigilang mapaluha dahil sa pagsisisi.Nagsisisi siyang wala siyang alam sa nangyari’t nagsisisi siyang may babaeng nagsakripisyo para mailigtas ang buhay niya. Nasasaktan ito dahil hindi manlang siya nakapagpasalamat, hindi manlang niya napigilan si Seraphina sa gusto nito. Namatày ang babae dahil sa kaniya... para mabuhay siyang muli.“I’m sorry for everything... I’m sorry.”Wala siyang ibang gustong sabihin kundi humingi ng tawad dahil nasasaktan ito. “W-why didn’t you tell me?” pinunasan ni Navi ang mga luha. “Why didn’t you tell me you’re suffering? Bakit? Ako dapat ang nasa kalagayan mo... b-bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo?” Tila nakikiramay sa kaniya ang alon mula sa dagat sa lakas ng hampas nito sa tubig. Alas singko na ng hapon kaya palubog na rin ang araw. Narito siya para tuluyang mamaalam sa babaeng minsan na ring naging parte ng buhay niya. Kay Seraphina. “I ho