All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 311 - Chapter 320

ทว่าสุดท้ายแล้ว ฉันก็ผลักความคิดนั้นไปไว้ข้างหลังและพยายามยอมรับว่ามันไม่ได้เป็นไปอย่างที่ฉันต้องการแต่มันยาก เพราะพวกเขาทำให้มันยากกับเสียงหัวเราะดังลั่นของไอเดนทุกครั้งที่อนาสตาเซียพูดมุกที่โง่ที่สุด และสายตาของเขาเวลาที่มองเธออย่าให้พูดถึงอนาสตาเซียเลย ตอนแรกเธอดูเหมือนไม่ได้สนใจเขาด้วยซ้ำ จนกระทั่งเขากลายเป็นทุกอย่างที่เธอพูดถึง ราวกับลืมไปแล้วว่าเขามาที่บ้านฉันเพราะฉัน หรือบางทีมันอาจเป็นความตั้งใจของเธอแต่แรก เธอต้องการผู้ชายที่ฉันโหยหาฉันทำในสิ่งที่คนทั่วไปในสถานการณ์แบบนี้คงทำกัน ฉันพยายามรั้งอาน่าเอาไว้ ฉันพยายามทำให้เธอเข้าใจว่าไอเดนไม่ใช่คนที่เหมาะกับเธอ แต่เหมาะกับฉันต่างหาก และฉันคิดว่ามันได้ผล จนกระทั่งเธอถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับไอเดน และฉันกลับโง่เขลาพอที่จะลดค่ามันลงให้เหลือเพียงแค่คำว่าเพื่อน"พวกเราไม่เคยคบกันจริง ๆ ด้วยซ้ำ" ฉันพูดพร้อมยักไหล่เล็กน้อยแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ผลิบานขึ้น แม้ว่าฉันจะพยายามไม่ให้มันมารบกวนจิตใจ แต่ความรู้สึกที่ฉันมีต่อไอเดนกลับไม่เคยจางหายทุกวัน ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกว่างเปล่าในหัวใจ ช่องโหว่ที่ยิ่งขยายกว้างขึ้นเรื่

ทันทีที่ฉันนั่งลงเตรียมจะรับประทานอาหาร เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นสายตาเหลือบไปที่จอมอนิเตอร์ก่อนที่ใบหน้าจะเปื้อนรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็นเดนนิสที่ยืนอยู่หน้าประตู"เดนนิส!" ฉันร้องเรียกขณะเปิดประตูออก “เข้ามาสิ”แต่ครั้งนี้กลับไม่มีรอยยิ้มขี้อายที่ฉันคุ้นเคย เขาเดินผ่านฉันไปโดยแทบไม่สบตา แม้ฉันจะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันตึงเครียด แต่ก็พยายามชวนเขาคุย เขาคงกำลังกังวลเรื่องอาน่าที่อยู่กับไอเดนอีกครั้ง และอาจต้องการกำลังใจสักหน่อย"มาถูกเวลาเลย ฉันเพิ่งทำอาหารเสร็จ มากินด้วยกันสิ" ฉันพูดพลางปิดประตู แล้วเดินไปหาเขาแต่สีหน้าของเขายังคงแข็งกร้าว ฉันอ้าปากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้พูด เขาก็โยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาฉันขมวดคิ้วมองเขา อะไรกันนะ? เขาหันหน้าหนีไป ขณะที่ฉันเบนสายตาไปที่โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟามีวิดีโอกำลังเล่นอยู่ ฉันจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหัวใจกระตุกวูบ ร่างกายเย็นเฉียบราวกับเลือดในกายหยุดไหลทันทีที่เห็นเนื้อหาในวิดีโอได้อย่างไรกัน? ฉันคิดพลางหายใจสะท้าน ไม่มีใครควรจะรู้เรื่องนี้ ไม่มีวัน มันเป็นแผนการแสนสมบูรณ์แบบ ไม่มีร่องรอย ไม่มีหลักฐาน แล้วเขาได้วิดี

ผมส่ายหัว มองไปยังระยะไกลที่เหล่าคนงานตื่นเช้าออกไปทำงาน ขณะที่ความทรงจำเกี่ยวกับวันที่มืดมนหลังจากที่เธอจากไปได้หวนกลับมา ผมพูดออกมาเบา ๆ "ทุกอย่างพังทลายหลังจากนั้น"มาร์ตินยังคงนิ่งเงียบ และผมแทบจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดและเสียใจที่แผ่ออกมาจากเขา"ผมขอโทษจริง ๆ ครับ ไอเดน""เอาน่า มันเป็นอดีตไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอก" ผมยิ้มออกมาแม้จะรู้ว่ามันแข็งกระด้างแค่ไหน พยายามทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมองทะลุผ่านรอยยิ้มนั้นของผม"ไม่หรอก มันเป็น" เขาส่ายหัว "คุณจัดการผมในแบบที่คนอื่นไม่ทำ แม้ว่าคุณจะเสี่ยงโดนตำรวจเล่นงาน คุณก็ยังพยายามรีดเอาความจริงจากผมทุกทางที่ทำได้" เขาถอนหายใจ ส่ายหัวเบาๆ "ผมทำลายบางสิ่งที่สวยงามไปเพียงเพราะเศษเงินพวกนั้น"ผมไม่สามารถฝืนยิ้มปลอม ๆ ได้อีกต่อไป เขาพูดถูก เขาทำลายบางสิ่งที่สวยงาม... ทั้งเขาและไอ้สารเลวที่ส่งเขามาทำเรื่องเลวร้ายนั่นตอนนี้ชีวิตเป็นอย่างไร? เขาผ่านอะไรมาบ้างหลังจากสิ่งที่เขาทำลงไป? เขากำลังใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่หรือเปล่า?และเพราะสิ่งที่เขาทำ ตอนนี้ผมต้องมาติดแหง็กอยู่กับชารอน ติดอยู่ในสัญญาการแต่งงานบ้าบอที่ผมเซ็นไปอย่างขา

ฉันรอฟังเสียงของไอเดน แต่เขาไม่ได้พูดอะไร ความเงียบปกคลุมอยู่นานจนฉันเกือบคิดว่าพวกเขาคุยกันจบแล้ว แต่แล้วเสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันแน่ใจแล้วว่าเจ้าของเสียงนั้นคือมาร์ติน"ผมยังช่วยได้นะ ถ้าคุณยอมให้ผมช่วย""แล้วจะช่วยยังไง?" ไอเดนถามแทบจะทันทีฉันค่อย ๆ กดมือลงบนผนัง ขณะที่ความสงสัยก่อตัวขึ้นในหัว ฉันกำลังแอบฟังพวกเขา ซึ่งมันคงไม่เหมาะนัก แต่ฉันก็ห้ามตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเรื่องเกี่ยวกับ บางสิ่งที่สวยงามถูกทำลาย"ผมจะสารภาพกับเธอว่าผมเป็นคนจัดฉากทั้งหมด" เสียงของมาร์ตินดังชัดเจนท่ามกลางความเงียบของยามเช้า คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันทันที "ผมยังจำได้แม่นว่าผมซื้อมันมากี่ชุด และวางมันไว้ตรงไหนบ้าง"พวกเขากำลังพูดถึงอะไร? มาร์ตินกำลังจะช่วยไอเดนเรื่องอะไร? และทำไมไอเดนถึงฟังดูเจ็บปวดขนาดนั้น? อะไรที่ถูกจัดฉาก?ฉันมีคำถามมากมาย แต่กลับไม่มีคำตอบเลยแม้แต่ข้อเดียว และฉันก็รู้ว่ามีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะหาคำตอบได้ฉันเลือกที่จะอยู่ต่อและฟัง"ความจำดีใช้ได้นี่" ไอเดนพูดขึ้นมา น้ำเสียงของเขาฟังดูแห้งแล้ง"ความจริงแล้ววันนั้นผมยังไม่ได้บอกทั้งหมด" มาร์ตินพูด น้ำเสียงเต็มไ

เช้าวันถัดมา ฉันตัดสินใจรวบรวมความกล้าไปคุยกับไอเดนเกี่ยวกับทุกอย่าง ฉันเตรียมใจที่จะยอมรับผิด ขอโทษสำหรับสิ่งที่ฉันทำกับเขา ขอโทษที่ทำร้ายเขา และบอกเขาว่าฉันอยากจะแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้องเมื่อฉันไปถึงที่ทำงานในตอนเช้า ฉันไม่เห็นเขาเดินเข้ามา แต่เมื่อถามราเชล เธอบอกว่าเขามาถึงตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยเพราะพวกเราทุกคนต้องสะสางงานที่ค้างจากการเดินทางครั้งนั้นนี่แหละคือปัญหาของการเป็นพนักงานกินเงินเดือน เวลาลาพักร้อนก็เหมือนมีช่วงพักผ่อน แต่พอกลับมา ก็ต้องเจอกับงานที่กองท่วมหัวพนักงานทุกคนที่ไปทริป ต่างก็ละทิ้งงานตัวเอง แล้วจับคู่กับพนักงานที่ไม่ได้ไป เพื่อเล่าให้ฟังว่าทริปเป็นยังไงบ้างฉันตัดสินใจว่าจะรอจนถึงหลังเลิกงานก่อนแล้วค่อยไปหาไอเดน ฉันไม่รู้ว่ามันจะจบลงยังไง ดังนั้นควรให้มีคนน้อยที่สุด หรือไม่มีใครเลยตอนที่ฉันคุยกับเขา ถึงแม้ตอนนี้ทั้งออฟฟิศจะรู้กันหมดแล้วว่าไอเดนเป็นแฟนเก่าของฉัน แต่ฉันก็ไม่อยากให้ใครได้ยินบทสนทนาของเราฉันรอจนถึงหลังเลิกงาน แต่ทั้งวันฉันกระสับกระส่าย แม้ว่าก่อนหน้านี้ฉันจะฝังตัวอยู่กับงาน พยายามทำทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อยราเชลเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารหลายเ