Lahat ng Kabanata ng PAHIRAM NG ISANG GABI (Book #1) : Kabanata 101 - Kabanata 110

Chapter 101Claire POVHabang naglalakad ako sa aisle, halos hindi ko maramdaman ang bigat ng bawat hakbang. Ang lahat ay perpekto—mula sa mga bulaklak hanggang sa musika. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, ramdam ko ang kabang bumabalot sa akin.Alam kong pekeng kasal lang ito, pero hindi ko maipaliwanag ang kaba at excitement sa puso ko. Nang tignan ko si Jimmie na nakatayo sa altar, tila nawala ang lahat ng tao sa paligid. Nakatingin siya sa akin, at ang ngiti niya ay para bang hindi ito isang biro—kundi totoo."Relax, Claire. Hindi ito totoo," bulong ko sa sarili ko. Pero ang puso ko, tila hindi naniniwala.Nang makarating ako sa altar, iniabot ni Jimmie ang kanyang kamay. Mainit ang kanyang palad, at nang hawakan niya ako, ramdam ko ang pag-aalala at pag-aalaga sa kilos niya."Ready?" bulong niya sa akin, may bahagyang ngiti sa labi."Ready," sagot ko, kahit ang totoo'y hindi ako sigurado.Habang nag-uumpisa ang seremonya, parang bumagal ang oras. Ramdam ko ang bigat ng bawat salit

Chapter 103Sarah POVPagkatapos ng kasal sa aking nakakatandang kapatid na si Jimmie ay agad akong umalis at umuwi sa mansyon. Sa totoo lang ay iniiwasan ko talaga si Emer hindi dahil sa ayaw ko sa kanya. Naiinis lang ako dahil hanggang ngayon ay puro ligaw lanv ang alam. Hinihintay ko ang kanyang pangako na paglaki naming ay papakasalan niya ako. Sa edad kong 24 at ito naman ay 30 ay pwede na kami mag-asawa. Hindi ko makalilimutan ang kanyang pangako noong 5 years old pa ako na hinalikan niya ako tanda ng pangako na papakasalan niya ako. Pero hanggang ngayon ay hindi ginawa. Habang nakaupo ako sa terrace ng mansyon, tahimik kong pinagmamasdan ang malawak na hardin. Malamig ang simoy ng hangin at tila binabalot ng nostalgia ang buong paligid. Hindi ko maiwasang maalala ang araw na iyon, ang araw na binitiwan ni Emer ang pangakong iyon sa akin."Promise, Sarah, paglaki natin, ikaw ang pakakasalan ko." Seryoso ang kanyang mukha noon habang hawak ang munting kamay ko. Sa murang edad k

Chapter 105Jammie POVHabang masaya ang lahat sa pag-uusap tungkol kina Sarah at Emer, pinili kong manatili sa isang sulok, tahimik na nakikinig. Masaya ako para sa kapatid ko, pero hindi ko maiwasang mapaisip sa mga sinabi ni Mom at Dad sa akin kanina. Ang dami nilang biro tungkol sa pagiging single ko, pero sa totoo lang, may laman ang mga sinabi nila.Hindi ko naman sinasadyang maging ganito katagal na walang pinapakilala. Siguro dahil masyado akong abala sa trabaho, o baka naman dahil... wala pa talaga akong lakas ng loob.Nagising ako sa pag-iisip nang biglang bumaling si Sarah sa akin mula sa kabilang mesa. "Hoy, Jammie, tahimik ka diyan. Bakit parang ikaw ang kinikilig sa proposal ko?" biro niya, sabay tawa.Napailing ako at tumingin sa kanya. "Sarah, hayaan mo na ako. Sige na, moment mo ito. Huwag mo na akong isama sa mga drama mo.""Drama? Seryoso ako!" sagot niya, pero halatang natatawa pa rin. "Baka naman kasi may tinatago ka lang talaga sa amin, ano? Sabihin mo na, Jammie

Chapter 107 Minsan, hindi ko maiwasang isipin kung masyado na ba akong na-obsess sa paghahanap sa babaeng iyon. Araw-araw, ang pabango niya, ang alaala ng gabing iyon, at ang mga tanong na walang sagot ay tila umaagaw ng buong atensyon ko. Pero ngayon, naisip ko, baka kailangan ko munang mag-focus sa ibang bagay. Napatingin ako sa mga papel sa harapan ko—mga financial reports, marketing strategies, at listahan ng mga kailangan para sa susunod na proyekto ng kumpanya. Habang abala si Jimmie sa kanyang honeymoon at ang bunso naming kapatid ay nagkakagulo sa paghahanda para sa kanyang kasal, malinaw na ang responsibilidad ng negosyo ay nasa mga balikat ko. Napabuntong-hininga ako. "Kailangan ko munang ayusin ang priorities ko," bulong ko sa sarili. Pagdating sa opisina, sinalubong ako ng assistant ko na si Clara, dala ang isang makapal na folder. "Mr. Flores, narito na po ang updated reports para sa quarter. Kailangan din po nating mag-meeting tungkol sa bagong investor mamaya,"

Chapter 109 "Jenny, John! Behave muna kayo, may bisita si Mommy," sabi niya sa dalawang batang agad na napatingin sa akin. Sa tingin ko’y nasa lima o anim na taong gulang lang sila, ngunit ang kanilang enerhiya ay tila hindi maubos. "S'ya nga pala twins, boss ko pala sa bagong trabaho ni Mommy," dagdag niya, halatang nag-aalala kung ano ang iisipin ko sa pagiging single mom niya. "Yes po, Mommy. Hello, Mister!" bati ng batang babae, na mabilis namang tumakbo pabalik sa loob ng bahay kasunod ng kanyang kakambal. Naiwan akong nakatayo sa harap ng pinto, naguguluhan at tila kinikilatis ang bawat nangyayari. Nakatitig ako sa likuran ng mga bata habang papalayo sila. Hindi ko maipaliwanag ang kakaibang pakiramdam na bumalot sa akin. Ang ngiti ng mga bata, ang kanilang kilos, at higit sa lahat—ang mga mata nila. Parehong-pareho ng mga mata ko noong bata pa ako. "Bakit po kayo napadaan, Sir?" tanong niya, halatang nagtataka ngunit sinusubukang maging magalang. Hindi ako agad naka