บททั้งหมดของ วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: บทที่ 811 - บทที่ 820

เถี่ยหนิวชี้ไปที่เจียงซุ่ยฮวน “คุณหนู ให้ทอง พวกเรา”หญิงชราตบศีรษะตนเองเบา ๆ “โถ่เอ๋ย ความจำเจ้ากรรม ดันลืมแม้แต่ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้เสียได้!”นางจับมือเจียงซุ่ยฮวนแน่น น้ำเสียงสั่นเครือ “คุณหนู เป็นเพราะท่าน พวกเราจึงได้มีที่อยู่กว้างขวางอบอุ่นเช่นนี้”ดูท่าหญิงชราผู้นี้กับเถี่ยหนิวจะเป็นขอทานในวัดร้างมาก่อนเช่นเดียวกัน“ไม่เป็นไร” เจียงซุ่ยฮวนลูบหลังมือนางเบา ๆ “เจ้ากำลังตามหาถังซาซาอยู่ใช่หรือไม่”หญิงชราเบิกตากว้าง “ท่านรู้ได้อย่างไร”เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องเมื่อครู่ให้ฟัง ก่อนกล่าวว่า “พวกเขาคงใกล้กลับมาแล้ว”หญิงชราถอนใจ “แท้จริงแล้วซาซาเป็นบุตรหลานตระกูลใหญ่ ข้าเป็นเพียงแม่นมของนางเท่านั้น”“เมื่อเจ็ดปีก่อน คุณชายและฮูหยินนำครอบครัวย้ายไปยังเมืองหลวง กลับประสบภัยพิบัติระหว่างทาง ข้าอุ้มซาซาที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นาน ผลสุดท้ายกลับพลัดพรากจากคุณชายและฮูหยินไป”“ข้าเร่ร่อนขอทานจนพาซาซามาถึงเมืองหลวงได้ ทว่าไม่อาจตามหาคุณชายและฮูหยินพบเลย เวลาผ่านไปเจ็ดปีเต็มแล้ว”เจียงซุ่ยฮวนนึกถึงเสี่ยวถังหยวน พลันรู้สึกสะท้อนใจ ถามขึ้นว่า “บ้านเกิดของพวกเจ้าคือที่ใด ข้าจะให้คนช่ว

ฉู่เฉินตกใจกล่าวว่า “แย่แล้ว ถูกใจข้าเข้าจริง ๆ หรือนี่!”เขาหันซ้ายหันขวาไร้ทางหนี เนื่องด้วยผู้คนล้อมรอบมากมายนัก หลีกเลี่ยงมิได้ จึงยกมือขึ้นป้องศีรษะ “น้ำใจอันดีของคุณหนู ข้ารับไว้แล้ว”“น่าเสียดายที่ข้าเป็นคนหัวโบราณ รับไม่ได้กับวิธีหาคู่ที่แปลกใหม่เช่นนี้ หวังว่าคุณหนูจะเข้าใจ...”ฉู่เฉินยังพูดพล่ามไม่หยุด ทว่าเจียงซุ่ยฮวนตบไหล่เขาเบาๆ “อาจารย์ ท่านเข้าใจผิดแล้ว”“ลูกแพรปักไม่ใช่โยนให้ท่าน”ฉู่เฉินเงยหน้ามอง ลูกแพรปักนั้นกลับถูกปาไปยังปาฟางผู้นั้นปาฟางนั่งอยู่บนรถม้า กอดลูกแพรปักไว้ในอ้อมแขนด้วยสีหน้าสับสนบรรดาชายหนุ่มรอบข้างส่งเสียงทอดถอนใจอย่างเสียดาย หญิงสาวบนชั้นสองหน้าแดงระเรื่อ ถอยหลังไปซ่อนตัวหลังท่านขุนนางจางด้วยความขวยเขินท่านขุนนางจางหัวเราะอย่างแจ่มใส “ดูท่าว่าเชียวเอ๋อร์จะเลือกเรียบร้อยแล้ว”“ทหาร นำตัวว่าที่ลูกเขยของข้าขึ้นมา”ปาฟางตกใจสุดขีด เหวี่ยงลูกแพรปักออกไป “ข้าไม่ใช่เขยพวกเจ้า!”ทว่าคนที่ท่านขุนนางจางส่งมาไม่ฟังคำพูดเขา ปลอบว่า “คุณชาย ตามเราขึ้นไปเถิด คุณหนูรออยู่นานแล้ว”“ข้าไม่ไป!” ปาฟางวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากเจียงซุ่ยฮวน “นายหญิง ช่วยกระหม

“ชิ้นละสิบอีแปะ ห้าสิบอีแปะได้หกชิ้น ท่านอยากได้กี่ชิ้นเล่า” แม่ค้าเอ่ยถามพลางนวดแป้ง มือไม่หยุดหน้าไม่เงยราคาแลดูย่อมเยากว่าเมืองหลวงนัก เจียงซุ่ยฮวนล้วงเอาเงินออกมา “ข้าขอเอาหนึ่งตำลึงพอ”แม่ค้าถึงกับเงยหน้าขึ้น “หนึ่งตำลึงได้กว่าร้อยชิ้น ท่านจะซื้อมากถึงเพียงนี้ มีงานที่บ้านหรือ”“ไม่ใช่ ข้าจะเอาไว้เป็นเสบียงระหว่างเดินทาง”“ได้ ข้าจะย่างให้กรอบนอกนุ่มใน เก็บไว้นานก็ยังอร่อย”“ขอบใจมาก ข้าพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมข้างๆ เสร็จแล้วร้องเรียกข้าด้วย”เจียงซุ่ยฮวนหันหลังกลับเข้าที่พัก เอ่ยกับลิ่วลู่และพรรคพวกที่ตามมาด้านหลัง “กินแต่ขนมเปี๊ยะคงไม่พออิ่ม พวกเจ้าออกไปหาซื้อของกินอย่างอื่นมาด้วย เผื่อไว้กินระหว่างทาง”“เวลามีจำกัด พวกเราไม่อาจกินอยู่แต่ในโรงเตี๊ยมได้ทุกมื้อ”แม้ในห้องทดลองของนางจะมีของกินมากมาย แต่ไม่อาจหยิบออกมาให้ประจักษ์แก่สายตาผู้คนได้ จำต้องออกไปจัดซื้อไว้บ้างจากนั้น เจียงซุ่ยฮวนก็กลับขึ้นห้อง เข้าไปในห้องทดลองของนางนางหยิบกระถางใบหนึ่งออกมา ใช้ดินที่เพาะขึ้นเองปลูกบัวหิมะลงไป รอให้บานสะพรั่ง ครานั้นก็จะได้นำมาทำเป็นยาครั้นเมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีหมึก เจียงซุ่ย

เจียงซุ่ยฮวนนั่งเท้าคาง เหลียวมองอย่างไม่ใส่ใจ ก็เห็นเจ้าเมืองพุงพลุ้ย เดินอุ้ยอ้ายเข้ามาเจ้าเมืองหรี่ตา ไว้หนวดบนริมฝีปาก มุมปากห้อยตกดูแล้วเหมือนผู้มีอารมณ์ขุ่นเคืองเขาไขว้มือไว้ด้านหลัง เหลียวมองรอบทิศ แล้วกระแอมขึ้นสองครั้ง “แค่ก! แค่ก!”เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะเบาๆ ในใจ เจ้าเมืองตัวกระจ้อยร่อย ความเย่อหยิ่งกลับสูงลิบ”เถ้าแก่รีบเข้ามาคำนับ “ท่านเจ้าเมือง ไม่รู้ว่าท่านจะมาถึงที่นี่ ข้าน้อยเสียมารยาทยิ่งนัก!”ขุนนางขมวดคิ้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงต่ำ “ได้ยินมาว่ามีผู้ก่อเรื่องที่นี่ คนผู้นั้นคือผู้ใดกัน”“เอ่อ…” เถ้าแก่เหลือบมองเจียงซุ่ยฮวน แล้วมองพวกที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น มิรู้จะชี้มือไปทางใด“ข้าถามเจ้าอยู่นะ!” เจ้าเมืองเริ่มหงุดหงิดชายร่างใหญ่ผู้หนึ่งคลานไปกอดขาขุนนาง ร่ำไห้พลางร้องว่า “ท่านน้า! เป็นนางผู้นั้นที่ทำหน้าหยิ่งยะโส!”“นางใช้กาน้ำชาฟาดหัวข้า ยังขู่จะเชือดลิ้นข้าด้วย!”ครั้นได้ยินคำว่า ‘หยิ่งยะโส’ ทุกสายตาต่างหันไปมองเจียงซุ่ยฮวน"?"หน้าข้าดูหยิ่งยะโสถึงเพียงนั้นหรือเจียงซุ่ยฮวนนั่งตัวตรง เก็บสีหน้าไม่สบอารมณ์แล้วกล่าวเรียบ ๆ ว่า “ใช่ ข้าคือคนที่ลงมือ”“ท่านน้

นางอาศัยพระนามฝ่าบาทข่มขู่เจ้าเมือง เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าเมืองตำแหน่งต่ำต้อย มิอาจพบฝ่าบาทได้โดยง่าย ต่อให้ได้พบ ก็มิกล้าเอ่ยเรื่องในวันนี้ออกไปเป็นแน่ส่วนนางนั้น ยิ่งไม่มีวันไปกราบทูลต่อฝ่าบาทเป็นอันขาด“ท่านพูดถูกต้องแล้ว!” เจ้าเมืองลูบมือตัวเองพลางกล่าว “ไม่ทราบว่าท่านจะโปรดให้ข้ามีโอกาสไถ่โทษ ได้รับใช้ท่านสักสองวันหรือไม่”“ไม่จำเป็น” เจียงซุ่ยฮวนกล่าวปฏิเสธด้วยเสียงเย็นชา “ข้ายังต้องรีบรุดเดินทางต่อ”“ถ้าเช่นนั้นก็ได้” เจ้าเมืองกล่าวประจบอีกสองสามคำ ครั้นจะจากไป เจียงซุ่ยฮวนก็เอ่ยขึ้นว่า “จำไว้ว่าอย่าได้เอนเอียงเข้าข้างคนผิด ข้าจะให้คนไปตรวจดู”“โปรดวางใจ ข้ามิกล้าทำเช่นนั้นเป็นอันขาด!”เมื่อเจ้าเมืองจากไปแล้ว ปาฟางจึงถามว่า “นายหญิง ท่านจะส่งคนไปตรวจดูเมื่อใดหรือ”“ก็แค่ขู่เขาเล่นเท่านั้น อย่าได้ใส่ใจจริงจังไปเลย” เจียงซุ่ยฮวนหันหน้ากลับ แล้วเริ่มตรวจดูของที่พวกเขาซื้อมาวางไว้เถ้าแก่ยิ่งมีท่าทีเอาอกเอาใจยิ่งกว่าเดิม “คุณหนู ตอนค่ำอยากทานสิ่งใดหรือไม่ ข้าจะให้พวกในครัวจัดทำให้ท่าน”“ไม่ต้อง ข้าได้สั่งอาหารไว้แล้ว” เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้าปฏิเสธ“เช่นนั้นข้าจะให้พวกในครั