All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 1101 - Chapter 1110

“เรื่องนี้พวกท่านไม่จำเป็นต้องรู้ พวกท่านแค่ต้องตอบคำถามของข้าต่อไป”แน่นอนว่าหลานซื่อไม่สามารถบอกไพ่ตายของตนเองให้พวกเขารู้ได้นางกวาดตามององค์ชายใหญ่ แล้วติดต่อกับอวิ่นซิงในใจ [พิษในร่างกายของพวกเขายังควบคุมต่อไปได้อีกหรือไม่?]กายาต้านร้อยพิษอะไรของสองคนนี้ค่อนข้างแปลกประหลาด นางกังวลว่าหากพิษไม่ออกฤทธิ์ แผนการของนางก็คงต้องเปลี่ยนเสียแล้วโชคดีที่คำตอบของอวิ่นซิงเป็นผลลัพธ์ที่ดี [นายหญิงวางใจเถิด กายาต้านร้อยพิษของพวกเขาหลังจากถูกพิษของท่าน ได้ถูกทำลายลงแล้ว]หลานซื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นนั้นก็ดีแล้วหากยังสามารถใช้พิษควบคุมคนสองคนนี้ต่อไป ย่อมดีกว่าการฆ่าพวกเขาทันทีท้ายที่สุดแล้วสถานะของคนทั้งสองนี้ในราชสำนักก็ไม่ได้ต่ำต้อยเลย หากฆ่าพวกเขาตอนนี้ ย่อมก่อให้เกิดปัญหาตามมาไม่รู้จบเป้าหมายของนางตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียว นั่นคือจับตัวเวินเยวี่ย จากนั้นใช้นางไปแลกตัวเสี่ยวหานกลับมาดังนั้นหลานซื่อไม่อยากให้เกิดเหตุไม่คาดฝันอื่นใดขึ้นเห็นได้ชัดว่าองค์ชายใหญ่ก็รู้ดีว่า ร่างกายของพวกเขาสองพี่น้องถูกทำลายลงแล้วดังนั้นจึงให้ความร่วมมือตอบคำถามของหลานซื่อเป็นอย่างดีหลังจา

หลานซื่อกับพวกเดินทางมาถึงวังหลวงในฐานะข้ารับใช้ส่วนตัวขององค์ชายใหญ่และองค์ชายรองเมื่อเผชิญหน้ากับสถานที่ที่เรียกได้ว่าเป็นพระราชวังอร่ามทอง หลานซื่อกับพวกต่างอดประหลาดใจเล็กน้อยไม่ได้เดิมทีขณะที่พวกนางเพิ่งเข้ามาในราชสำนัก ก็พบว่าเมืองนี้หรูหราผิดปกติแต่ไม่คิดว่านอกจากความหรูหราแล้วยังมีความหรูหราขั้นกว่าอีกพระราชวังอร่ามทองที่เปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์เบื้องหน้าแห่งนี้ แม้จะเทียบไม่ได้กับความยิ่งใหญ่ของวังหลวงต้าหมิง แต่ในดินแดนต่างเผ่าแห่งนี้ เมื่อเทียบกับชนเผ่าที่แห้งแล้งและมืดมนที่หลานซื่อกับพวกเคยเห็นมาแล้ว เรียกได้ว่าต่างกันราวกับฟ้ากับดิน เป็นความหรูหราที่ไม่อาจมีใครเทียบอย่างสิ้นเชิงราวกับว่าความมั่งคั่งทั้งหมดของดินแดนต่างเผ่าแห่งนี้ ได้รวมตัวกันอยู่ที่ราชสำนักและวังหลวงแห่งนี้แล้วความแตกต่างที่มากมายเช่นนี้ทำให้หลานซื่อกับพวกรู้สึกประหลาดใจแต่คนอื่น ๆ ที่อยู่รอบข้าง รวมถึงประชาชนทั่วไป ดูเหมือนคุ้นเคยกับเรื่องนี้มานานแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่เผยความไม่พอใจให้เห็นแม้แต่น้อย แต่หลังจากก้าวเข้าไปในวังหลวงแล้ว แต่ละคนก็แสดงสีหน้าเคารพนบนอบจู่ ๆ หลานซื่อก็รู้สึกว่าตนเ

เมื่อแมลงกู่ของปรมาจารย์กู่ชุดดำเคลื่อนไหว หลานซื่อก็รับรู้ได้ผ่านอวิ่นซิงรวมทั้งหมดสิบแปดตัว ล้วนเป็นกู่แมลงวันหัวใจเน่าแมลงวันหัวใจเน่า คือแมลงวันชนิดหนึ่งที่กินซากศพเป็นอาหาร จะเจาะเข้าไปในร่างกายมนุษย์เพื่อวางไข่ อาศัยอยู่ในนั้นและค่อย ๆ เติบโต สุดท้ายก็เจาะทะลุร่างกายออกมาหลานซื่อไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับแมลงกู่ที่น่าขยะแขยงเช่นนี้ที่นี่ปลายนิ้วของนางขยับ พลันปล่อยฝูงผึ้งนักฆ่ากลุ่มเล็ก ๆ ออกมาจากใต้แขนเสื้ออย่างเงียบ ๆ ตรงเข้าใส่แมลงวันหัวใจเน่าเหล่านั้นที่บินเข้ามาไม่นานนัก ก็มีซากศพแมลงวันหัวใจเน่าสิบกว่าตัวเพิ่มขึ้นบนพื้นอย่างกะทันหันเยี่ยนจือพลันรู้สึกว่าร่างของปรมาจารย์กู่ชุดดำที่อยู่ข้างกายแข็งทื่อไปเยี่ยนจือลดเสียงลงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”ปรมาจารย์กู่ชุดดำส่ายหน้า แล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า “กู่แมลงวันหัวใจเน่าที่ปล่อยออกไปถูกฆ่าตายหมดแล้ว”“ถูกฆ่าตายแล้ว?!”เยี่ยนจืออุทานด้วยความประหลาดใจทันทีเขากวาดสายตาไปทางหลานซื่อและคนอื่น ๆ อย่างแนบเนียน แต่ก็ไม่เห็นความผิดปกติใด ๆเยี่ยนจือขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อนึกถึงแผนการของท่านอ๋อง เขาจึงถามว่า “ลองปล่อยไปอีกชุดดูไ

ชางชิงหลานมองไปยังเยี่ยนจือสีหน้าของเยี่ยนจือยังดีอยู่ เพียงกล่าวว่า “ถูกเล่นงานพ่ะย่ะค่ะ”ชางชิงหลานได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า “ไม่ตายก็ดีแล้ว ส่งคนพาพวกเขาไปหา ผู้อาวุโสใหญ่”“พ่ะย่ะค่ะ”เยี่ยนจือสั่งให้หลายคนพาผู้ติดตามทั้งหมดที่ล้มลงบนพื้นออกไปทันทีสุดท้ายก็เหลือเพียงสิบกว่าคนเท่านั้นชางชิงหลานเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เยี่ยนจือเดินไปยังข้างกายเขา ดูเหมือนจะคาดเดาได้ว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไร จึงเอ่ยถามว่า “ท่านอ๋อง จะให้ส่งคนเข้ามาเพิ่มอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”สายตาของเยี่ยนจือกวาดมองเวินเยวี่ยที่อยู่ตรงหน้าชางชิงหลานเห็นได้ชัดว่าความหมายคือ จะให้ส่งคนเข้ามา ‘คุ้มครอง’ เวินเยวี่ยเพิ่มอีกหรือไม่แต่ชางชิงหลานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้า“ไม่ได้ วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดเสด็จพ่อ หากพาคนเข้ามามากเกินไป เกรงว่าพวกพี่ใหญ่จะต้องหาเรื่องยุยงต่อหน้าเสด็จพ่อเป็นแน่”แม้ว่าบรรดาองค์ชายองค์หญิงอย่างพวกเขาจะสามารถพาผู้ติดตามและองครักษ์เข้าวังได้ แต่คนที่พามาด้วยต้องไม่มากเกินไปมิฉะนั้นหากไม่ระวังก็มีโอกาสสูงที่จะถูกกล่าวหาว่าท้าทายเสด็จพ่อของพวกเขาท้ายที่สุดแล้วผู้ที่

ในใจหลานซื่อพลันเต้น ‘ตึกตัก’นางรีบใช้มุมมองของอวิ่นซิงสังเกตต้ารื่อหวัง เมื่อเห็นแล้วนางก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีสายตาของอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ที่พวกเขาเลย กระทั่งไม่ได้อยู่ที่องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองด้วยซ้ำประกอบกับนางใช้แมงมุมน้อยคอยจับตาดูพวกเขาทั้งสองมาโดยตลอด ดังนั้นสองคนนี้จึงไม่มีโอกาสที่จะไปฟ้องได้ถ้าอย่างนั้นปัญหาก็น่าจะเกิดขึ้นกับคนอื่นเมื่อมองตามสายตาของต้ารื่อหวังไป ก็ไม่ใช่ชางชิงหลานด้วยซ้ำตรงกันข้ามใบหน้าของชางชิงหลานกลับฉายแววตระหนกและสงสัยเห็นได้ชัดว่าไม่ได้อยู่ในความคาดหมายของเขาเช่นกันดังนั้นชางชิงหลานก็เป็นไปตามที่นางเคยคาดเดาไว้ก่อนหน้านี้ ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของนางโดยตรงเพียงแต่ในเวลานี้ปัญหาได้เกิดขึ้นแล้ว...คนที่ต้ารื่อหวังมองไม่ใช่นาง ไม่ใช่องค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง และไม่ใช่ชางชิงหลาน แต่เป็นเวินเยวี่ยที่อยู่ข้างกายชางชิงหลานหลานซื่อเห็นเวินเยวี่ยสีหน้านิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง ยืนขึ้นอย่างสงบภายใต้สายตาของทุกคน ในสมองของนางพลันมีแสงสว่างสุกใสปรากฏขึ้นแวบหนึ่ง เข้าใจบางอย่างได้ในทันทีเป็นเช่นนี้นี่เองดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงแล้ว...ตามที่หลานซื