All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 411 - Chapter 420

เวินเฉวียนเซิ่งได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น?”ข้ารับใช้กล่าวว่า “หนึ่งเดือนก่อนคุณชายใหญ่ก็ได้ให้คนในเรือนเล็กของเขาออกไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงบ่าวชายคนสนิทคนเดียวขอรับ”บ่าวชายคนนั้นเติบโตมาพร้อมกับคุณชายใหญ่ตั้งแต่เด็ก ความจงรักภักดีต่อคุณชายใหญ่นั้นไม่ต้องพูดถึงเวินเฉวียนเซิ่งได้ยินดังนั้น ก็เงียบไปอีกครั้ง ช่วงนี้เขายุ่งมากจริงๆ ไม่มีเวลาไปสนใจทางฝั่งลูกชายคนโต ดังนั้น จึงเพิ่งทราบเรื่องเหล่านี้ในตอนนี้“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณชายใหญ่ไม่ชอบให้มีคนอื่นอยู่ข้างกาย เช่นนั้นก็ไม่ต้องไปแล้ว ปกติเวลาคุณชายใหญ่เข้าออกให้คอยสังเกตให้มากหน่อย หากมีอะไรผิดปกติ ให้รีบมารายงานข้าทันที”“ขอรับ!”ทางฝั่งจวนเจิ้นกั๋วกง สถานการณ์ภายในกำลังปั่นป่วน อีกด้านหนึ่ง ภายในอารามสุ่ยเยว่ก็ไม่สงบเช่นกันคืนนี้ ฟ้าเพิ่งจะมืดเวินซื่อที่เพิ่งจะเสร็จงานที่แปลงสมุนไพรหลังเขา พอกลับมาถึงเรือนเล็ก ก็ได้พบกับอาหารอร่อยๆ เต็มโต๊ะที่ฉางเสี่ยวหานเป็นคนทำเอาไว้“ธิดาศักดิ์สิทธิ์กลับมาแล้ว อาหารทำเสร็จพอดี รีบมากินเถอะเจ้าค่ะ”ฉางเสี่ยวหานวางอาหารจานสุดท้ายที่เพิ่งตักเสร็จลง แล้วกล่าวกับเวินซื่

“พวกเจ้า?”เวินซื่อมองเก๋อเอ่อร์ด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง “ขออภัย ในตัวพวกเจ้าไม่มีอะไรที่ข้าอยากได้ และข้าก็ไม่อยากเลี้ยงสุนัข”แม้ว่านางจะพูดเช่นนี้ ทว่าเก๋อเอ่อร์ก็ยังคงจ้องมองนางอย่างไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไร“เอาละเก๋อเอ่อร์ เจ้าเก็บตัวอยู่อย่างสันโดษในช่วงก่อนหน้านี้ อาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ให้ข้าแนะนำให้เจ้าเถิด”จินซือถูรีบเอ่ยขึ้น “ท่านนี้คือธิดาศักดิ์สิทธิ์คนแรกของราชวงศ์ต้าหมิงที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งเมื่อสามเดือนก่อน และยังเป็นบุตรภรรยาเอกของจวนเจิ้นกั๋วกงในอดีต”จินซือถูเน้นเสียงที่คำว่า “บุตรภรรยาเอก”เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เก๋อเอ่อร์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตั้งสติได้“ท่านเป็นบุตรภรรยาเอกของจวนเจิ้นกั๋วกง? เป็นบุตรสาวของหลานจื่อจวินผู้นั้น?”เวินซื่อพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เป็นลูกสาวของหลานจื่อจวิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่บุตรภรรยาเอกของจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว”แต่อาจเป็นเพราะเหตุนี้ เก๋อเอ่อร์ที่ตึงเครียดและระมัดระวังตัวมาตลอด จึงได้ผ่อนคลายลง“เป็นเช่นนี้นี่เอง คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เจ้าเด็กจินซือถูนี่บอกว่าสามารถแก้พิษในร่างกายของพวกเราได้ก็คือท่าน”เ

นางคิดเช่นนั้น ในวินาทีต่อมา คำพูดของเก๋อเอ่อร์ก็ยืนยันสิ่งที่นางคาดเดาไว้ในใจ...“ดอกไม้นั่น ตั้งแต่เมล็ดงอกจนเติบโตถึงออกดอก ตลอดทั้งกระบวนการจะปล่อยสารพิษที่ไม่มีสีไม่มีกลิ่นออกมา และสารพิษนี้จะค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของมนุษย์ เมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของมนุษย์ก็จะค่อยๆ อ่อนแอลง แย่ลงเรื่อยๆ คนทั่วไปจะตายด้วยพิษของดอกไม้นี้ภายในเวลาประมาณสองเดือน และตั้งแต่ได้รับพิษจนถึงตายก็จะไม่รู้สึกตัวใดๆ คิดเพียงว่าตัวเองป่วย แม้กระทั่งตอนตายก็ยังคิดว่าป่วยตาย”“ท่านแม่ของท่านน่าจะได้รับพิษชนิดนี้มานานแล้ว ดังนั้น ตอนที่คลอดท่านจึงคลอดยาก บางทีไป๋ชูโหรวอาจจะตั้งใจให้ตายทั้งแม่ทั้งลูก เพื่อจะได้ตายตามนางไป แต่คาดไม่ถึงว่านางจะรอดพ้นจากช่วงเวลานั้นมาได้”เวินซื่อกำมือแน่น สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ฝ่ามือทั้งสองข้างกลับจิกจนเลือดออกเก๋อเอ่อร์ยังคงพูดต่อ “อาจจะเป็นเจิ้นกั๋วกง หรืออาจจะเป็นสกุลหลาน สรุปแล้วน่าจะมีคนพยายามช่วยยื้อชีวิตท่านแม่ของท่านไว้ จึงมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกระยะหนึ่ง”แต่ก็เป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้นสุดท้ายท่านแม่ของนางก็ยังถูกผู้หญิงที่ชั่วร้ายอย่างไป๋ชูโหรวคนนั้นทำร

กระถางดอกไม้พร้อมกับดินและต้นกล้าทั้งหมดกระจัดกระจายอยู่ข้างเท้าของเวินเยวี่ยเมื่อต้นกล้านั้นเกือบจะโดนเวินเยวี่ย นางก็รีบถอยหลังไปสองก้าวตามสัญชาตญาณ หลบเลี่ยงต้นกล้านั้นและเมื่อได้ยินคำพูดของเวินจื่อเฉิน เวินเยวี่ยก็ไม่อาจเก็บซ่อนสีหน้าได้อีกต่อไป สีหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงอย่างยิ่งทันที“...ในเมื่อพี่รองไม่อยากให้อภัยเยวี่ยเอ๋อร์ เช่นนั้นก็ช่างเถิด เยวี่ยเอ๋อร์...จะไปเดี๋ยวนี้”“เซียงเหอ!”เวินเยวี่ยขึ้นเสียงสูงทันที พยายามข่มความโกรธไว้อย่างสุดกำลัง กำชับว่า “มัวยืนงงอะไรอยู่ รีบเก็บต้นกล้าของข้าขึ้นมาเร็วเข้า!”เซียงเหอรีบเข้าไปข้างหน้า หยิบต้นกล้าขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “คุณหนู แล้วกระถางกับดินล่ะเจ้าคะ?”“ของไร้ประโยชน์พวกนั้นจะเอามาทำอะไรอีก? รีบไปกันเถอะ”เวินเยวี่ยถลึงตาใส่เซียงเหอ ไม่มองเวินจื่อเฉินแม้แต่น้อย หันหลังเดินจากไปแม้ว่าเวินจื่อเฉินจะเคยเห็นธาตุแท้ของเวินเยวี่ยมาก่อนแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เวินเยวี่ยเผยธาตุแท้ออกมาต่อหน้าเขาโดยไม่ปิดบังหรือจะพูดว่า ไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป และไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไปแล้วเวินจื่อเฉินมองนางเดินจากไปอย่างรวดเร็วด้ว

“ไม่อาจช่วยอะไร? นี่มันเป็นไปไม่ได้!”เวินจื่อเฉินลุกขึ้นยืนทันทีเขามองพ่อบ้านหลานอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านบอกว่าประโยคนี้ท่านพ่อของข้าเป็นคนพูด? ท่านแน่ใจหรือว่าท่านพ่อของข้าเป็นคนพูดจริงๆ? ไม่ได้ฟังผิดไป?”ท่านพ่อของเขาจะพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?สกุลเวินของพวกเขากับสกุลหลานมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก ครอบครัวของท่านตาทุ่มเทให้กับพวกเขาอย่างเต็มที่ ให้ความช่วยเหลือท่านพ่อและจวนเจิ้นกั๋วกงอย่างสุดกำลังเรื่องเหล่านี้เขาไม่จำเป็นต้องจำ เพราะในเมืองหลวงมีคนมากมายที่รู้เรื่องเหล่านี้และท่านพ่อก็มักจะเล่าให้พวกเขาฟังถึงความดีของครอบครัวท่านตาที่มีต่อครอบครัวของพวกเขา ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ก็พาพวกเขาไปกราบไหว้ท่านตาและคนอื่นๆ ทุกปีไม่เคยขาดสิ่งต่างๆ เหล่านี้ ล้วนแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของทั้งสองตระกูลแต่ตอนนี้พ่อบ้านหลานกลับมาบอกเขาว่า ท่านพ่อพูดเช่นนั้นเมื่อหลายปีก่อน!นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?เวินจื่อเฉินไม่อาจเชื่อได้เขาซักถามพ่อบ้านหลานด้วยความตื่นเต้น แต่พ่อบ้านหลานกลับมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยอารมณ์ที่ตื่นเต้นของเวินจื่อเฉินหยุดชะงักทันทีเขามองพ่อบ