All Chapters of ไม่ควร(เสี่ยง)รัก มาเฟียเจ้าหนี้: Chapter 21 - Chapter 30

หาดทรายขาวและน้ำทะเลสีฟ้าสะท้อนแสงของดวงอาทิตย์ยามสายเป็นประกายระยิบระยับ รถของนักศึกษาจากคณะบริหารธุรกิจก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางยังค่ายรับน้อง แต่ละคนต่างแยกย้ายนำข้าวของส่วนตัวที่เตรียมมาเก็บเข้าที่พักที่พวกรุ่นพี่ได้เช่าเอาไว้ ซึ่งเป็นรีสอร์ตที่มีห้องนอนรวมขนาดใหญ่หลายห้อง แถมราคาไม่แพงมาก เหมาะแก่การทำกิจกรรมที่มีคนจำนวนมาก พอถึงกำหนดการณ์นัดหมายทุกคนก็มารวมตัวกันที่ชายหาดหน้ารีสอร์ตซึ่งจะเป็นสถานที่จัดกิจกรรม พวกปีสองจะเป็นแม่งานในการจัดกิจกรรมครั้งนี้ ก็ได้จัดเตรียมป้ายชื่อให้กับทุกคนที่เข้าร่วมพร้อมทั้งแบ่งทีมให้ปีหนึ่งออกเป็นสองทีมตามเลขรหัสนักศึกษาเป็นทีมเลขคู่และทีมเลขคี่ ตามเลขที่ลงท้ายรหัสเพื่อเล่นเกม การเล่นเกมก็เป็นการละลายพฤติกรรม ทำให้เด็กปีหนึ่งสนิทกันมากขึ้นไม่ใช่เพียงแค่สนิทกับเพื่อนชั้นปีเดียวกันแต่จะได้สนิทกับรุ่นพี่ด้วย ตอนแรกก็เป็นการละเล่นทั่วไป อย่างการวิ่งวิบาก วิ่งกระสอบ และอื่นๆ มีการส่งตัวแทนแต่ละทีมออกมาเล่น ทีมไหนแพ้จะจะถูกทำโทษด้วยการเต้น บ้างให้กินมะนาวที่เปรี้ยวบ้างหรือให้ทำอะไรตลกๆ แต่ก็ไม่ได้มีการบ

เต้าหู้จัดการใส่เสื้อผ้าตัวเองโดยที่มีเฉินช่วยผูกปมชุดด้านหลังให้ในส่วนที่เธอทำเองไม่ถึง คนตัวเล็กก้มลงดูบนเนินอกตัวเองที่มีทั้งรอยเขี้ยว รอยแดงเต็มไปหมดแล้วก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่ทำรอยพวกนี้เอาไว้ด้วยความไม่พอใจ “เฮียเฉิน ทำไมต้องทำรอยพวกนี้ด้วย คนอื่นเห็นเข้าจะทำยังไง” “ไม่เห็นเป็นไร รอยมันอยู่ในร่มผ้า” “แต่ตอนนี้หนูใส่ชุดว่ายน้ำ” “แค่เปลี่ยนกลับไปใส่ชุดธรรมดาก็ไม่มีใครเห็นแล้ว” คนตัวโตไหวไหล่ไม่ได้สำนึกกับสิ่งที่ตัวเองทำเลยสักนิด ใช่ถ้าใส่ชุดธรรมดาก็ไม่มีใครเห็น แต่ชุดของเธออยู่ที่รีสอร์ตอยู่ในห้องพัก ถ้าจะเดินไปเปลี่ยนมันก็ต้องผ่านกลุ่มนักศึกษาที่กำลังสังสรรค์กันอยู่ คนอื่นคงต้องเห็นรอยนี้แน่ ปกติภาพลักษณ์ดีๆ ก็ไม่ค่อยจะมีกับเขาอยู่แล้ว ถ้าใครเห็นเธอในสภาพนี้คงได้ตกเป็นขี้ปากคนอื่นแน่ เธอมองหาผ้าคลุมที่เอามาด้วย ถึงมันจะบางอย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยปกปิดรอยพวกนี้ได้บ้าง เธอเห็นว่าผ้ามันลอยออกทะเลไปแล้ว ยังดีที่มันยังไปได้ไม่ไกลจึงคิดที่จะลงไปเก็บ พอเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังจะเดินลงน้ำเฉินเลยเอ่ยทัก “ไปล้า

วันประกาศผลสลากกินแบ่งแถมยังตรงกับวันหยุดเต้าหู้ก็ไม่พลาดที่จะนั่งเกาะติดขอบจอเพื่อลุ้นรางวัล เธอตั้งนาฬิกาปลุกตั้งแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสีขาวดูสะอาดสะอ้าน แต่งเติมใบหน้าด้วยเครื่องสำอางจนสวย มัดผมรวบแบบหางม้า เตรียมของมาใส่บาตรเพื่อความเป็นสิริมงคล อย่างน้อยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็จะได้เห็นความตั้งใจ วันนี้แหละมหาเศรษฐีมีนามว่าเต้าหู้จะได้ถือกำเนิดแล้ว หลังจากที่พลาดมาหลายงวด ช่วงนี้เฉินยังคงอยู่ที่อิตาลีเพื่อไปช่วยงานของพ่อและแม่ ถามว่ามีคิดถึงเขาบ้างไหมมันก็มีบ้าง คนเคยอยู่ด้วยกันทุกวันพอห่างกันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างมันขาดหายไป แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังติดต่อมาตลอดที่มีเวลาว่าง พอตกช่วงบ่ายก็มานั่งรอที่หน้าจอทีวีพร้อมกับสลากกินแบ่งรัฐบาลในมือหลายสิบใบ หวังว่าจะได้รางวัลใหญ่ก็คราวนี้ เหล่าแม่บ้าน ก็มานั่งรอลุ้นรางวัลใหญ่ด้วยเช่นกัน เสียงกดกระดิ่งที่หน้าบ้านทำให้เธอละสายตาจากจอทีวี ปกติไม่ค่อยมีแขกไปใครมาที่บ้านหลังนี้สักเท่าไหร่ แล้วยิ่งตอนเฉินไม่อยู่ด้วย “เดี๋ยวป้าออกไปดูเองค่ะ” แม่บ้านที่มานั่งลุ้นด้วยกันรับอาสาออกไปดู ไม่นานก็มาพร้อมกับ

Infinity clubเวลา19.45 สี่สาวแก๊งนางฟ้ามาถึงหน้าร้านเป็นที่เรียบร้อย ร่างเล็กในชุดเดรสสีดำขับผิวขาวให้ยิ่งดูสว่าง ด้านหลังก็เว้าจนถึงเอวเผยแผ่นหลังขาวเนียนน่าหลงใหลวันนี้เธอดัดลอนผมแต่งหน้าทาปากจัดเต็ม แต่ละคนแต่งตัวแบบไม่มีใครยอมใคร จะมีก็แค่พลอยที่แต่งตัวค่อนข้างมิดชิดหน่อยก็เป็นปกติของเธออยู่แล้ว “ทั้งสี่สาวได้โต๊ะโซนที่ใกล้กับเวที ไม่นานเจ้าของร้านสุดหล่อก็เข้ามาทักทายพวกเราทั้งสี่ ก่อนจะนั่งลงข้างจีจี้ พร้อมกับโอบกระชับเอวคอดให้เข้าใกล้” “น้องๆ อยากกินอะไรก็บอกเด็กในร้านได้เลยนะ วันนี้พี่เลี้ยงเอง” จีจี้กราบลงแทบอกแกร่งของเขาพร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมไปออดอ้อนเรียกความน่าเอ็นดู “ขอบคุณนะคะพี่บอส” ก่อนที่เขาจะจับมือของเพื่อนสาวเอาไว้แล้วกระซิบกระซาบอะไรกันข้างหู ทำเอายัยจีจี้ทำหน้าเขิน “เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับ เชิญน้องๆ ตามสบายเลยนะ” “ขอบคุณค่ะ” ทั้งสี่สาวเอ่ยขอบคุณเจ้าของร้านสุดหล่อพร้อมกัน เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มรับก่อนจะเดินไปนั่งดื่มกับพวกเพื่อนๆ ของเขา “พี่เขางานดีมากเลยนะ” ส้มลิ้มว่า

เต้าหู้ตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายพร้อมกับอาการเมื่อยล้าไปทั้งตัว มึนหัวเพราะเมาค้างอีกส่วนใบหน้าก็ร้อนผ่าวลามไปถึงกระบอกตาจึงคิดว่าตัวเองเป็นไข้แน่ๆ เธอขยับลงจากเตียงถึงกับต้องเดินกุมท้องส่วนล่างไปอาบน้ำเพราะยังจุกและปวดไม่หาย ทำได้เพียงกัดฟันกรอดเก็บความคับแค้นไว้ในใจครั้งหน้าจะไม่พลาดอีก แม้จะอาบน้ำแต่อาการมึนหัวจากที่ดื่มหนักเมื่อคืนก็ยังไม่หาย หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วก็คิดว่าจะเดินไปสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย “ทำไปกี่ครั้งแล้ว!!” เสียงของเฉินตะโกนถามลูกน้อง เธอได้ยินตั้งแต่เดินมาถึงตรงบันไดบ้าน แล้วลูกน้องก็ตอบมาพร้อมกัน “สามร้อยสิบครับ” จ๊อดตอบ “สองร้อยเก้าสิบครับ” แจ๊ดตอบ “ทำไมพวกมึงนับได้ไม่เท่ากัน เอาใหม่!!” จนกระทั่งเธอเดินลงมาถึงชั้นล่างของบ้าน พวกแม่บ้านก็แอบยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยความสงสัยทำให้หญิงสาวเดินเข้าไปมุงดูด้วยคน เฉินถือไม้เบสบอลนั่งดูจ๊อดแจ๊ดกอดคอกันทำท่าลุกนั่ง แต่ไม่มีใครปริปากนับเลขหรือพูดอะไรกันสักคน เพราะเฉินบอกให้นับเลขในใจถ้าเขาถามต้องได้เท่ากัน แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่นับ