All Chapters of ลูกอนุ: Chapter 61 - Chapter 70

ไท่ชินอ๋องยกมือข้างหนึ่งลูบหลังร่างบอบบางอย่างปลอบโยน "ข้าคิดอยู่แล้วว่า จะอย่างไรเจ้าก็คงตัดใจไม่ขาด สักวันเจ้าต้องห่วงใยหลี่ไฉกับแม่เฒ่าหลี่ ข้าจึงให้คนจับตาดูครอบครัวนี้อยู่" "จริงหรือขอรับ?" หลี่ชิงถามน้ำเสียงยินดี "อืม" "พวกเขาเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?" "หลี่ไฉเป็นแต่ขุนนาง หลี่จุ้นไม่เคยลำบาก ไม่ต้องพูดถึงสตรีชราและสาวอีกสี่คน...การถูกเนรเทศที่มีตราประทับบนหน้า ทำให้พวกเขาถูกรังเกียจจากชาวบ้าน ความเป็นอยู่ย่อมลำบากยากแค้น หลี่ไฉและบุตรชายได้แต่หาของป่าล่าสัตว์ประทังชีวิต แต่ความชำนาญไม่มี ก็หาได้ไม่พอกิน" หลี่ชิงกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ "ข้าน้อยทำให้พวกเขาต้องเป็นแบบนี้" "ใช่...หากมิใช่เห็นแก่เจ้า พวกเขาคงถูกตัดคอหมดสิ้นแล้ว เพราะฝักใฝ่กับอ๋องสามต่อต้านข้า" ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ หลี่ชิงเม้มปาก...จะพูดก็มิใคร่กล้าพูด "เจ้าคิดจะทำอย่างไรกับพวกเขาหรือ?" ไท่ชินอ๋องถาม "ข้าน้อย..." หลี่ชิงตัดสินใจกล่าว "คิดจะส่งเงินไปให้พวกเขาบ้างขอรับ" "เจ้าไม่แค้นพวกเขาแล้วหรือ?" "ข้าน้อยไม่แค้นแล้วขอรับ" ไท่ชินอ๋องลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยเ

อากาศเริ่มเย็นลง...ไท่ชินอ๋องสั่งทำเสื้อกันหนาวขนเพียงพอน(มิ้งค์)และขนสุนัขจิ้งจอกให้แก่หลี่ชิง ท่านหญิงหาน ฮ่องเต้น้อย และองค์หญิงหลิงหลิง ขบวนขันทีกว่ายี่สิบคนถือเสื้อกันหนาวเดินแถวเข้ามาในห้องโถงพักผ่อน แล้วเข้าแถว คลี่เสื้อถือชูให้หลี่ชิงเลือก...เสื้อแต่ละตัวล้วนงดงามยิ่ง ราคานั้นแสนแพงทำให้หลี่ชิงอดคิดถึงสมัยก่อนไม่ได้...แม่ต้องเอาเศษผ้ามาเย็บต่อกันเป็นเสื้อกันหนาวให้เขา ภายในเสื้อยัดด้วยนุ่น เพื่อให้เขาอบอุ่น...หลี่ชิงเลือกเสื้อขนเพียงพอนสีขาวที่สวยที่สุดนำมาทาบตัวท่านหญิงหาน "ท่านน้า เสื้อตัวนี้เหมาะกับท่านมาก" "อาชิง" ท่านหญิงหานเอ่ยเสียงนุ่มนวล "เสื้อตัวนี้ ท่านอ๋องตั้งใจตัดให้เจ้ามิใช่หรือ?" ไท่ชินอ๋องรู้...หลี่ชิงอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่มารดา จึงเอ่ยว่า "ท่านน้ารับไว้เถอะ...ชิงชิงใส่สีอะไรก็สวยที่สุด และข้าจะให้ช่างเร่งหาขนเพียงพอนสีเงินมาทำเสื้ออีกตัวให้ชิงชิง" "จะดีหรือเจ้าคะ? ท่านอ๋อง" ท่านหญิงหานถาม "อะไรที่ทำให้ชิงชิงสุขใจ...ย่อมเป็นเรื่องดีทั้งสิ้น" ไท่ชินอ๋องกล่าวยิ้มๆ ท่านหญิงหานค้อมศีรษะเล็กน้อย "ถ้าเช่นนั้น... น้าจะรับไว้"หลี่

ฮ่องเต้น้อยและองค์หญิงหลิงหลิง ถูกเหล่าขันทีที่ไท่ชินอ๋องสั่งให้ไปซื้อกระต่ายเป็นๆ มาหลายตัวตั้งแต่เมื่อวาน พอเช้าวันนี้ก็เอากระต่ายมาหลอกล่อฮ่องเต้น้อยและองค์หญิงหลิงหลิงให้ไปวิ่งเล่นตามจับกระต่าย โดยมีท่านหญิงหานและหลานกงกงคอยดูแลอยู่ เพื่อไม่ให้เด็กน้อยทั้งสองมาขัดจังหวะการจัดการเรื่องราวของอ๋องสี่กับอาเฟย ไท่ชินอ๋องแยกตัวอ๋องสี่ไป ปล่อยให้อาเฟยปรับทุกข์กับหลี่ชิงตามลำพัง "เกิดอะไรขึ้น?" หลี่ชิงถามเสียงอ่อนโยน "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน" อาเฟยตอบเสียงอ่อยๆ... เวลานี้อาเฟยแต่งตัวด้วยชุดผ้าไหมสีฟ้าครามอย่างคุณชายผู้ดีทับด้วยเสื้อกันหนาวขนสุนัขจิ้งจอกเงินยิ่งทำให้ดูน่าทะนุถนอม "เมื่อคืนอยู่ๆ ข้าก็หลับไป พอตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่กับท่านอ๋องสี่ เสื้อผ้าไม่ได้สวมทั้งคู่ แล้ว...แล้ว...ท่านอ๋องสี่ก็บอกว่า ข้าได้เขาแล้ว" อาเฟยถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะกล่าวต่อ "ข้าไม่รู้ว่า...ข้าไปได้เขาตอนไหน และได้อย่างไร? เกอเกอ...ตอนท่านได้ไท่ชินอ๋อง มันเป็นอย่างไร?" ทำเอาหลี่ชิงอึ้ง ต้องเค้นสมองคิดหาคำตอบแทบแย่ "มันก็คงคล้ายๆ กับที่เจ้ารู้สึกนั่นแหละ" อาเฟยยกมือเกาท้ายทอย "แบบ...

หลังพิธีอภิเษกสมรสของอ๋องสี่และพระชายาอาเฟยสิบห้าวัน...ไท่ชินอ๋องก็ลาท่านข่านอาปาแห่งต้าเหลียว พาไท่หวางเฟยหลี่ชิง อ๋องสี่เฉินชง พระชายาสองแผ่นดินอาเฟย และคณะทูต เดินทางกลับแคว้นหนานหยางวันจะออกเดินทางกลับนั้น...องค์ชายเทียนเป่าเข้ามากล่าวอำลากับอาเฟยว่า "อาเฟย เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ ถ้าหากอ๋องสี่รังแกเจ้า ให้รีบส่งคนมาบอกข้า ข้าจะจัดการเขาให้เอง"อาเฟยได้แต่พยักหน้ารับ"ส่วนม้ากับแกะและเหลาน้ำชาของเจ้า ข้าจะช่วยดูแลแทนเจ้าให้เป็นอย่างดี""ขอบคุณขอรับ" อาเฟยพึมพำองค์ชายเทียนเป่าทำตาแดงๆ "อาเฟย...แม้ความรักของพวกเราจะไม่สมหวัง เพราะสวรรค์ริษยา แต่ข้าจะดีกับเจ้าตลอดไป" แล้วจับมืออาเฟยบีบแน่นอ๋องสี่มองแล้ว ได้แต่ส่ายหน้า...เมื่อคณะของไท่ชินอ๋องเดินทางกลับถึงหนานหยาง... จวนของอ๋องสี่ที่ทำการปรับปรุงก็ตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่...ไท่ชินอ๋องเสนอให้อ๋องสี่กับพระชายาอาเฟยเข้ามาอยู่ในพระราชวังด้วยกันเพราะ..."พระชายาอาเฟยจะได้เรียนหนังสือ ส่วนเจ้าก็จะได้ช่วยงานข้า ในตำแหน่งมหาเสนาบดี" ไท่ชินอ๋องกล่าวถึงสิ่งที่ตั้งใจจะทำ"ตำแหน่งมหาเสนาบดี?" อ๋องสี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย "เช่นนั้น...ตาเฒ่าไห

องค์ชายสามอ้ายหยางเม้มปากนิดหนึ่ง แล้วหันมายิ้มให้แก่ไท่หวางเฟยหลี่ชิงอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะน้อมคำนับแล้วกล่าวว่า "ข้าได้ยินกิตติศัพท์อันโด่งดังของไท่หวางเฟยหลี่ชิงว่า...มีความสามารถจนได้รับการยกเว้นจากกฎมนเทียรบาลที่ห้ามมิให้ฝ่ายในเกี่ยวข้องกับราชกิจ ไท่หวางเฟยจึงสามารถช่วยไท่ชินอ๋องอ่านฎีกาได้ ความรู้ความสามารถของไท่หวางเฟยย่อมต้องมีมากล้น ข้าขอบังอาจขอศึกษาจากท่านสักเล็กน้อย เพราะข้านั้นมีความรักในภาษาและวัฒนธรรมของหนานหยางยิ่งนัก หากได้รับการชี้แนะจากไท่หวางเฟยบ้าง นับว่าเป็นวาสนาของข้ายิ่งนัก""องค์ชายกล่าวยกย่องเกินไป" หลี่ชิงได้แต่ตอบตามแบบแผน เพราะอีกฝ่ายไล่ต้อนด้วยคำพูดที่ฟังดูอ่อนหวาน ทว่าเคลือบอาบด้วยยาพิษ "ความรู้ของข้ามีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น""ข้าเองก็มีความรู้เพียงหางอึ่ง...แต่ใคร่ขอแลกเปลี่ยนความรู้กับท่าน หวังว่าท่านจะให้เกียรติ" องค์ชายสามอ้ายหยางยังคงยืนกราน"เช่นนั้น...นับถือมิสู้ทำตาม" หลี่ชิงจำต้องรับปากในที่สุดเจ้ากรมพิธีการเห็นไท่ชินอ๋องมิได้คัดค้านอันใด ก็สั่งให้ยกโต๊ะเก้าอี้และกระดาษพร้อมเครื่องเขียนมาให้ไท่หวางเฟยหลี่ชิงกับองค์ชายสามอ้ายหยางคนละชุดอาเฟยเอียงต