All Chapters of ให้ชะตากรรมนำทาง: Chapter 161 - Chapter 170

"เจ้าจิ๋วกลับมาแล้วมันไม่ได้รับอันตรายใดๆด้วยเจ้าจัดการสัตว์ประหลาดเหล่านั้นสำเร็จแล้วหรือทำไมเจ้าถึงขึ้นมาได้"จางซินถามขึ้น แต่เจ้ากระต่ายหยกก็ค้านที่จะคุยกับจางซินเช่นเคย มันต้องสื่อสารกับเจ้านายของมันเป็นดีที่สุดไม่ต้องพูดให้คนพวกนี้เยาะเย้ยตนด้วย"มันจะปล่อยพวกเราไปแล้ว แต่เราดันทำลูกของมันตายไปสองตน มันต้องการให้เราคืนชีวิตของลูกมัน ถึงจะปล่อยเราไปไม่อย่างนั้นเราก็ต้องสู้กับมันให้ถึงที่สุดตอนนี้มันเหลือลูกอยู่เจ็ดตัว ส่วนตัวแม่มันก็ตัวใหญ่มาก"จินเป่ากล่าวแทนเจ้ากระต่ายจิ๋ว เจ้ากระต่ายจิ๋วคายหญ้าตายฝืนออกมาสองเส้นแล้วยื่นให้กับจินเป่า"สมุนไพรตายฝื้น เจ้าพอจะกลั่นได้หรือไม่จางซิน "จินเป่ากล่าวถามและนางก็ยื่นสมุนไพรตายฟื้นให้กับจางซินและนำเห็ดสมุนไพรสีเขียวขี้ม้าให้อีกสองต้น จ้างซินรับมาทั้งสองอย่าง แล้วนางก็ย้อนดูตำราว่ามีตำราเล่มไหนบ้างที่ตนเคยพบเกี่ยวกับสมุนไพรชุบชีวิตบ้าง"สมุนไพรชุบชีวิตน่าจะใช้ได้นะ ข้าก็จำไม่ได้แล้วว่ามันมีตัวสมุนไพรตัวไหนบ้าง ที่ข้าจำได้ว่ามันน่าจะมีหญ้าตายแล้วฟื้นหนึ่งอย่าง"ไป๋อวิ้นกล่าวขึ้น จางซินจึงส่งกระแสจิตเข้าไปในมิติ แล้วหาตำราสมุนไพรชุบชีวิตและ

ไม้ที่พยุงร่างของทั้งสามนั้นไว้พวกเขาอยู่ได้เพียงสักครู่ก็ค่อยๆเลื่อนลงไปเรื่อยๆและตอนนี้โคลนที่ดูดพวกเขาลงไปนั้นก็เกือบจะถึงคางอยู่แล้ว ห่าวอู๋อวี่คิดว่ายิ่งตัวเองส่งวรยุทธลงไปยังโคลนดูดนั้นมันก็จะดูดบุคลที่อยู่ข้างในลงไปเรื่อยๆ และผู้ที่อยู่ด้านบนไม่มีใครยอมให้ใครลงไปยังคนดูดเนื่องจากว่ารู้ดีว่าไม่สามารถที่จะช่วยได้หรือจะทำให้ตัวเองลงไปข้างใต้นั่นอีกทำให้ท้องเพิ่มภาระผู้ที่อยู่ด้านบนอีก "เกือบจะถึงปากพวกเขาอยู่แล้วพวกเราทำอย่างไรดีล่ะเจ้าจิ๋วเราทำอย่างไรดีตอนนี้พวกข้าต้องพึ่งเต้าแล้วอ่ะ"จางซินกล่าวขึ้น เจ้ากระต่ายจิ๋วมองหน้าเจ้านายของตัวเองและสื่อสารให้เจ้านายรู้ว่ามันจะพุ่งลงไป ให้เจ้านายคอยเรียกมันถ้าถึงเวลาอันสมควร หากว่ามันสื่อสารกับเจ้านายไม่ได้เนื่องจากมันไม่สามารถตรวจดูได้ว่าด้านล่างนั้นมีสิ่งใดอยู่ จึงไม่รู้ว่าอันตรายหรือไม่ และไม่รู้ว่าจะสื่อสารกับเจ้านายได้หรือไม่ มันกระโดดเข้าในคนดูทันทีทุกคนต่างด้าวใจเพราะไม่อยากให้มันลงไปเสี่ยงเลย จางซินจึงโทษตัวเองว่าพูดกดดันมันจนมันต้องกระโดดลงไป"จินเป่าข้าขอโทษเรื่องที่ข้าทำให้เจ้าจิ๋วนั้นคิดที่จะกระโดดลงไป ข้าแค่คิดว่ามันจะหน้ามี

ไม่นานทั้งสิบสองก็เดินทางผ่านมาราวๆห้าวันแล้ว แต่ก็ไม่พบว่าจะออกจากดินแดนแห่งนี้ได้เลย พวกเขายังรู้สึกว่าภายนอกยังมีเสียงลิงร้องนกร้องบ้าง บางครั้งก็ยังมีเสียงจั๊กจั่นเรไร บรรยากาศที่เดินผ่านมานั้นไม่มีเปลี่ยนแปลงเลยสักนิดเดียว ไป๋อวิ้นนำแผนที่มากางออก "ในแผนที่ก็ไม่ได้บอกด้วยสิว่าจุดที่มีสมุนไพรเขากวางสามร้อยยอดนั้น มีสิ่งใดที่อยู่ข้างๆพอที่จะสังเกตได้บ้าง นางเพียงแต่บอกว่าผ่านจุดนี้ไปก็จะพบแต่เราเดินอยู่จุดนี้มานานแล้ว ยังไม่สิ้นสุดเลยหรือ หรือว่าดินแดนแห่งนี้ไม่ได้มีแค่ทูตวิญญาณตนนั้นตนเดียว จะมีอย่างอื่นอีกก็เป็นได้"ไป๋อวิ้นกล่าวขึ้น หลิวเหยียนได้แต่เปิดห่อผ้าดูเจ้าทูตวิญญาณที่ตอนนี้เกราะนั้นเริ่มระเหยออกไปมากแล้วเหลืออีกไม่กี่วันแล้วมันน่าจะออกจากเกาะได้แล้ว"ต้องรอถามเจ้าทูตตัวนั้น"เจ้ากระต่ายจิ๋วกล่าวขึ้น"ใครอนุญาตให้เจ้าถามมันกันล่ะ ในเมื่อตอนที่มันอยู่จุดเดิมนั่นไม่มีใครต้องการมัน เป็นข้าผู้เดียวที่แบกมาเจ้ารู้หรือไม่ว่าเกราะนี้หนักเอาการอยู่ ในเมื่อข้าเป็นผู้แบกมา เพราะฉะนั้นข้าก็ต้องได้ครอบครองเจ้าทูตวิญญาณนี้ และข้าจะไม่ให้พวกเจ้าถามมันด้วย ว่าเขากวางสามร้อยยอดนั้นอยู่

ขากลับนั้นพวกเขาทั้งสิบสามไม่ได้เดินทางกลับเพียงเจ้าโรจน์วิญญาณนั้นหมุนรอบตัวของพวกเขาทั้งสิบสองร่างของพวกเขาก็ออกมาจากป่าอมตะซึ่งอยู่ท้ายหมู่บ้านอมตะแห่งนี้พวกเขาจึงเดินเข้ามาในหมู่บ้าน"ท่านแม่ที่ข้าเคยคุยกับท่านไว้ว่าหลิวเหยียนที่ท่านต้องการให้หาประสบการณ์ในป่านั้น หากเขาไม่เชื่อฟังข้า และทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนทั้งแม่จะไม่บังคับให้ข้าเป็นผู้นำหมู่บ้านแห่งนี้ ครั้งนี้ในหลายๆครั้งที่มีปัญหาเข้ามา เขามักจะนำปัญหาพวกนั้นมาสู่พวกเราทุกคน เขานั้นเห็นแก่ตัวถึงขั้นต้องการในสิ่งที่ไม่ใช่ของตนอีกต่างหาก"ไป๋อวิ้นกล่าวกับมารดาต่อหน้าทุกคนที่เดินทางกลับมา และยังมีกินรีที่นั่งอยู่กับมารดาของตนอีก"เขาอาจจะยังไม่เติบใหญ่ เอาเป็นว่าช่วงนี้แม่ไม่บังคับเจ้าแล้วกัน หากเจ้าจะติดตามกับลูกศิษย์ของเจ้าไปมิติบนนั้น แต่หากเมื่อเจ้าท่องเที่ยวจนนำใจแล้วจงกลับมา เพราะตำแหน่งนี้ยังไงมันก็เหมาะกับเจ้าอยู่ดี เจ้าสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ทุกอย่าง และตอนนี้เจ้าก็มีตาทิพย์แล้วด้วย"มารดาของไป๋อวิ้นกล่าวขึ้นจึงทำให้หลิวเหยียนไม่ค่อยพอใจยิ่งนัก"ท่านแม่ตั้งแต่ที่เจ้าไป๋อวิ้นนั้นกลับมา ท่านก็สนใจแต่เขา และจะมอบตำแหน่งท่

ทั้งแปดคนเดินเข้าหมู่บ้านด้วยความหวาดระวังตลอดเวลา "ตู้มๆๆๆ"เสียงห่าวอู๋อวี่ซัดพลังวรยุทธใสสัตว์อสูรที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างจัง"กรี๊ดๆๆๆๆๆ"สัตว์อสูรตนนั้นกรี๊ดและกระโดดลอยไปไกล ทุกคนต่างตกใจ"มันเป็นสัตว์อสูรประเภทใดกันนะมันมากับความเร็วและจากไปกับความเร็วจริงๆ"จางซินกล่าวขึ้น"มันเป็นตัวคล้ายๆกับอีกัวน่าไม่มีผิดเพี้ยน แต่เด็กสามคนที่เราเห็นนั้นมันไม่ใช่อีกัวน่าเสียหน่อย น่าจะเป็นพวกกวางหรืออะไรทำนองนั้น แต่เมื่อสักครู่ข้ารู้สึกว่าเป็นอีกัวน่า"ห่าวอู๋อวี่กล่าวขึ้น ทุกคนก็เดินทางต่ออย่างระมัดระวังเช่นเดิม ไม่นานพวกเขาก็เห็นเด็กคนหนึ่งเดินมาพวกเขาต่างมองหน้ากันว่านั่นใช่สัตว์อสูรหรือเด็กจริงๆ ห่าวอู๋อวี่เองก็ไม่มั่นใจ เพราะบางครั้งจะมีวรยุทธ์มากกว่าเขาจึงมองไม่ออกว่าเป็นสัตว์อสูรหรือเป็นมนุษย์"พวกน้ามาทำอะไรกันหรือ หมู่บ้านแห่งนี้มันอันตรายแทบทุกเวลา พวกน้ารีบออกจากหมู่บ้านก่อนที่จะค่ำเถอะ "เด็กน้อยกล่าวขึ้น ทุกคนก็เริ่มสงสัยอีกครั้งว่าตกลงเด็กที่ผู้เขาเห็นอยู่นั้นเป็นมนุษย์หรือสัตว์อสูรกันแน่"เจ้าเด็กน้อยเจ้าเป็นคนใช่หรือไม่"จางซินถามขึ้น"ก็ใช่น่ะสิข้าคือคนท่านน้าจะว่าข้าเ