All Chapters of ANG PIYAYA NI PIPAY: Chapter 91 - Chapter 100

Chapter 91 "Good morning!" sagot ko nang magiliw, sabay ngiti sa mga empleyado ko. Nakakatuwa na makita silang masaya at proud sa mga nagawa namin, pati na rin sa mga pagbabago sa kumpanya. Habang patuloy kaming naglalakad, naramdaman ko ang respeto at pagpapahalaga mula sa mga tao sa paligid ko. Isang bagay na hindi ko noon inisip na mararanasan ko. Ngayon, nakatayo ako sa isang posisyon na puno ng responsibilidad, ngunit masaya ako sa aking narating. "Ms. CEO, napakaganda ng bagong layout ng office!" wika ng isa pang empleyado mula sa marketing team. "Salamat," sagot ko, "Nais ko lang na maging komportable at epektibo ang lahat sa pagtatrabaho." Patuloy ang mga pagbati at papuri mula sa kanila, at sa kabila ng lahat ng pressure at stress, pakiramdam ko ay nakatagpo na ako ng tamang balance sa buhay. Sa bawat hakbang, sa bawat papuri, ramdam ko ang lahat ng pinaghirapan ko ay unti-unting nagbubunga. Paglingon ko sa mga kasamahan ko, napansin ko ang mga ngiti nila—mga ngiti ng t

Chapter 93 Nagtagis ang kanyang panga, halatang hindi niya inaasahan ang tanong ko. Tumikhim siya bago nagsalita, “Gusto ko lang siguraduhin na maayos ang lahat bago pa ang meeting bukas.” Tinitigan ko siya, sinusubukang basahin ang totoong dahilan sa likod ng kanyang mga mata. “O gusto mo lang akong makita agad?” diretsahan kong tanong. Bahagyang lumalim ang kanyang tingin, pero mabilis niyang itinago ang anumang emosyon sa kanyang mukha. “Business is business, Ms. Vega,” sagot niya, pero ramdam kong may laman ang kanyang tono. Ngumiti ako nang bahagya, pilit na ipinapakitang hindi ako naaapektuhan sa presensya niya. “Kung gano’n, bumalik ka na lang bukas. Wala sa schedule ko ang makipag-usap sa Monteverde Corp. ngayon.” Tumayo siya, pero hindi pa rin inalis ang titig sa akin. “I see,” aniya. “Then I’ll see you tomorrow… Ex-wife.” Nanigas ang katawan ko sa huling salitang binitiwan niya, pero hindi ko pinahalata. Pinanood ko siyang lumabas ng opisina, at doon ko lang napansing

Chapter 95 Ethan POV Pagkatalikod ni Pipay ay gusto ko itong yakapan at humingi ng tawad pero nanaig ang aking pride kaya tumalikod na lang din ako saka nagtungo sa pintuan upang umalis na lamang. Habang naglalakad ako patungo sa elevator ay bumalik ang kanyang mga sinabi sa akin. Habang naglalakad ako patungo sa elevator, paulit-ulit na tumutunog sa isipan ko ang bawat salitang binitiwan ni Pipay. "Nakunan ako, noong panahong kailangan kita..." Napakuyom ako ng kamao. Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng paninikip sa dibdib. Hindi ko alam kung nagsasabi siya ng totoo o isa lang iyong paraan para itago ang isang bagay na ayaw niyang ipaalam sa akin. Pero kung totoo nga ang sinabi niya… kung nawala nga ang anak namin noon, bakit wala akong nalaman? Bigla akong napatigil sa tapat ng elevator. Hindi ko namalayang nasa harapan ko na ito, pero parang ayaw kong pindutin ang button. ''Damn it!" bigkas ko ng mariin. Ilang taon ko siyang hindi nakita. Ilang taon ko r

Chapter 97 Pagkatapos naming nilakad ang lahat na kailangan ay agad ko itong hinatid sa kanyang bahay. Sa Mansyon ng Francisco. Pagdating namin sa Mansyon ng Francisco, nagbigay ako ng isang matamis na ngiti kay Cie Jill. "Here we are, mahal," sabi ko, bago binuksan ang pinto ng kotse at tumulong sa kanya palabas. Habang naglalakad kami papasok sa mansyon, naisip ko kung paano magpatuloy sa buhay ko, lalo na’t nasa tabi ko si Jill, ngunit may mga alaala pa ring hindi ko maialis—ang mga tanong at ang nararamdaman ko kay Pipay. Pero sa ngayon, kailangan ko munang mag-focus sa kasalukuyan at sa mga desisyon ko. "Babe, maraming salamat," sabi ni Jill habang papasok kami sa loob, iniabot sa akin ang kanyang mga kamay para magpasalamat. "I’m really excited for our wedding," dagdag pa niya. Ngunit sa loob-loob ko, habang tinitingnan ko ang mansyon at si Jill, may isang bahagi ng puso ko na hindi pa rin nakakalimos sa nararamdaman ko kay Pipay. "Halika, pasok ka muna sa loob, and

Chapter 99Sandaling katahimikan ang namagitan sa amin. Halatang nagdadalawang-isip sila kung papayagan nila ako o hindi."Fine," sagot ni Lucas. "Pero isa lang ang tandaan mo, Ethan. Kapag nasaktan mo ulit ang pinsan namin, hindi na kami magdadalawang-isip na pabagsakin ang company mo at gawing misirable ang buhay mo.""Hindi na ako papayag na masaktan siya ulit," sagot ko nang walang pag-aalinlangan.At sa wakas, pinapasok nila ako sa opisina ni Pipay.Pagpasok ko, nakita ko siyang nakaupo sa swivel chair, abala sa pagbabasa ng mga dokumento. Hindi siya nag-angat ng tingin, pero ramdam ko ang tensyon sa loob ng silid."Ano na namang kailangan mo, Ethan?" malamig niyang tanong, hindi man lang ako tinapunan ng tingin.Huminga ako nang malalim bago nagsalita."Ang totoo, may anak ba tayo, Pipay?"Agad itong umangat ng tingin. Wala akong mabasa doon, ibang iba na talaga ito. Ang dating Pipay na masayahin at palaging magpapatawa ay wala na. Napalitan ng malamig na expression ang mukha.