บททั้งหมดของ TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: บทที่ 221 - บทที่ 230

Kitang-kita ang pag-aalala sa kanilang mga mukha, at sa bawat hakbang nila palapit ay tila ba dala nila ang kalinga ng isang pamilyang handang dumamay kahit hindi nila lubos na maunawaan ang sakit.“Sara!” tawag ni Glenda habang mabilis na lumapit at umupo sa gilid ng kama. Inabot niya ang kamay ng dalaga at mariing hinawakan. “Ano’ng nangyari? Narinig ka naming sumigaw. Pagpasok namin, pawis na pawis ka, nanginginig pa. Diyos ko, akala ko kung ano na.”Sumunod si Romero, humahangos, at kita rin sa mukha ang matinding pag-aalala.“May narinig kaming iyak,” ani Romero. “Sabi ni Aling Dory sa kusina, may sigaw kang binigkas… ‘Anak natin… Love, bumalik ka na…’ Sara, nanaginip ka ba?”Hindi agad nakasagot si Sara. Tahimik siyang nakaupo, hawak pa rin ang kumot na parang ito na lang ang kaya niyang kapitan. Umiling siya. Tumango. Umiling ulit. Hindi rin niya alam ang isasagot.Sa huli, dahan-dahang bumuka ang kanyang bibig. Mahina ang tinig, halos pabulong, pero tagos sa puso.“Nanaginip a

Hindi pa rin matahimik si Belle habang pauwi sila.Tahimik ang loob ng sasakyan. Sa likod, mahimbing ang tulog ni Anabella, nakasandal sa balikat ni Belle, habang si baby Leo naman ay ligtas na yakap-yakap ni Luke sa kanyang kandungan. Ngunit sa kabila ng katahimikan ng gabi at mga ilaw sa daan, may isang tanong na paulit-ulit na sumisigaw sa isipan ni Belle—“Baka buhay pa si Ana…”Napakapit siya sa pendant na palagi niyang suot—ang natatanging alaalang iniwan ng kanyang kambal bago ito nawala. Ilang taon na ang lumipas mula noong mawalan sila ng koneksyon, mula noong pinaniwalaan nilang wala na si Ana… ngunit bakit ganon? Bakit ngayon? Bakit biglang may mga taong tumawag sa kanya bilang Sara Pamplana?At higit sa lahat, bakit tila hindi tumatanggi ang puso niya sa pangalang iyon?“Belle…” tawag ni Luke mula sa harap. “Kanina ka pa tahimik. Gusto mong huminto muna tayo?”Umiling si Belle, pilit na ngumiti kahit bakas sa mga mata niya ang tensyon. “Hindi. Okay lang ako. Gusto ko lang…

Sa harap ng luma at maputlang mesa ng istasyon ng pulisya, nanatiling tahimik si Belle habang pinagmamasdan ang folder na hawak ng investigator. Tila may nakapintang kabigatan sa bawat sulok ng silid—mga tanong na walang kasagutan, mga pangalan na matagal nang inilibing sa katahimikan, at isang katawang hindi kailanman nakita.Tahimik ang paligid, maliban sa ugong ng lumang electric fan na paikot-ikot sa isang sulok ng silid, at sa malamyos na pagkaluskos ng mga pahinang binubuklat ng opisyal. Tila ba ang bawat pihit ng papel ay may dalang piraso ng katotohanan—mga pirasong gustong buuin ni Belle, kahit pa masakit.Sa kanyang isipan, bumalik ang huling mensahe ng kanyang kakambal.“Belle! Kakapanganak ko lang. Sana umuwi ka ng Pinas para makilala mo si Anabella, pamangkin mo. Pupunta ako ng Tagaytay bukas, may importante lang akong pupuntahan.”Pagkatapos noon, wala nang sumunod na mensahe. Walang update. Walang balita. Hanggang sa isang tawag mula sa ospital... at balita ng aksidente

Pagsara pa lang ng pinto ay agad nang sumalubong ang malamig na tanong ni Luke.“Saan ka galing?”Tumigil si Belle sa may pinto. Basa pa ang laylayan ng kanyang coat. May patak ng ulan sa kanyang buhok, at ang mga mata niya ay halatang namumugto. Hindi siya kaagad sumagot. Dahan-dahan niyang tinanggal ang sapatos, saka lumapit sa kusina kung saan naroon si Luke. Hawak nito ang isang mug ng kape.“Pinuntahan ko kung saan nahulog ang sasakyan ni Ana sa Tagaytay,” mahinang sabi ni Belle, ngunit dama ang matatag na tono sa kanyang boses.Napatingin si Luke sa kanya. Kita sa mga mata nito ang halong pag-aalala at pagkalito.“Bakit? Akala ko ba… sarado na ’yung kaso? Hindi ba’t sinabi mong ayaw mo nang balikan ’yon?”Huminga nang malalim si Belle at naupo sa silya sa tapat nito. Ilang sandali ng katahimikan ang lumipas bago siya muling nagsalita.“Hindi ako mapalagay, Luke. Hindi simula nang may magsabi sa’kin sa isla… na kamukha raw ako ng isang babae roon. Isang babae na wala raw alaala k

Kinabukasan, habang abala sila sa pagbubuklat ng mga dokumentong posibleng mag-ugnay sa pagkatao ni Sara, isang hindi inaasahang bisita ang dumating.Si Joy.May dala itong isang plastik na may mga printed photos.“Sara! Buti nandito ka! Tignan mo ‘to!”Binuksan ni Joy ang plastic at inilapag sa mesa ang mga litrato. Kuha mula sa cellphone. Medyo malabo, pero sapat para makita ang imahe ng isang babaeng kasalukuyang naglalaro sa tabing-dagat kasama ang batang babae.Pumintig ang puso ni Sara. Tila lumundag ito sa loob ng kanyang dibdib. Hindi niya mapigilan ang mapalapit sa litrato.Tila siya iyon. Nakaputing summer dress. Bahagyang nakaside-view, pero ang ngiti… ang hugis ng panga… ang mata…“Parang ako…”“Hindi lang ‘parang’ Sara,” giit ni Joy. “Ikaw ‘yan. O kung hindi man, siguro ‘yung kakambal mo.”Hawak-hawak ni Sara ang litrato, nanginginig ang mga daliri. “Joy… saan mo ‘to kinunan?”“Sa kabilang isla. Doon sa Santa Lorenza. May resort doon, ‘di ba?” tuloy-tuloy na kwento ni Joy