All Chapters of เด็กก็รักเป็นไหมพี่: Chapter 41 - Chapter 50

"เป็นยังไงบ้าง" เกรซถามสายลมด้วยรอยยิ้มสดใสแต่สายลมกลับทำหน้าเศร้าใส่เธอซะงั้น"ยังไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะ" "ทำไมล่ะ""มัวแต่คิดถึงพี่อยู่" เกรซถอนหายใจพร้อมเบะปากเล็กน้อยให้กับความขี้อ้อนของแฟนหนุ่ม"ไอ้เรารึก็อุตส่าห์เป็นห่วงคิดว่ามีเรื่องอะไร"ก็ผมคิดถึงพี่จริง ๆ อ่ะอยากจะกลับไปหาพี่ที่คอนโดซะตอนนี้เลย" "อาทิตย์หน้าก็ได้เจอกันแล้ว""แล้ววันนี้ทำงานเป็นไงบ้างครับ" "ก็โอเคนะ ออกไปทานข้าวกับลูกค้าพร้อมกับเอาตัวเองตัวอย่างสินค้าไปให้ลูกค้าเลือกด้วยเห็นว่าชอบมากคงสั่งผลิตไม่น้อยแน่""บริษัทพี่เป็นแบรนด์เครื่องสำอางค์กับอาหารเสริมไม่ใช่เหรอครับทำไมถึงมีรับผลิตด้วยล่ะ""เป็นบริษัทในเครือที่คุณต๊อดเปิดใหม่น่ะ เปิดมาได้ปีกว่าแล้วรับผลิตสินค้าจำพวกเดียวกันอยู่หลายแบรนด์เลย" "ผมไม่เห็นรู้เลยว่า B-One ก็มีโรงงานกับเขาด้วย""อาจจะเพราะเพิ่งเปิดไม่นานด้วยมั้ง""ครับ แล้วนี่พี่ทานอะไรหรือยังถึงผมจะไม่ได้อยู่ด้วยแต่พี่ต้องทานข้าวเยอะ ๆ นะรู้ไหม" "รู้แล้วหน่า" "ถ้าพี่คิดถึงผมจนทนไม่ไหวก็โทรมาได้ตลอดเลยนะ ผมพร้อมรับสายพี่เสมอ" "ฉันหรือนายกันแน่ที่จะทนไม่ไหว" "ก็พี่ไง พี่อาจจะไม่รู้ตัวนะแต่ความจริ

วันพฤหัสบดี "โอ๊ยยยยย~ กูจะบ้าตาย" ทั้งสี่คนเดินลากสภาพเหมือนศพไร้วิญญาณเข้ามาในห้องของโจ้แล้วทิ้งตัวนอนกันคนละจุด"ทำไมข้อสอบมันยากจังว่ะ" โจ้พูด"ไอ้ยากไม่เท่าไหร่แต่แม่งเยอะชิบหายแถมให้เวลากูแค่นิดเดียวกว่ากูจะอ่านโจทย์ตีความได้แต่ละข้อก็แทบหมดเวลาแล้ว คะแนนครั้งนี้กูปลงเลยแล้วกัน" เป้ตอบ"ปลงห่าอะไร! ไอ้เหี้ยพวกเราติวกันมาเป็นอาทิตย์นะเว้ยถ้าคะแนนออกมาไม่ดีกูร้องไห้แน่" กิ๊กตอบ"ร้องไห้แล้วคะแนนมึงจะเพิ่มขึ้นหรือไง แม่งเอ้ยเซ็งเลยว่ะ โชคดีนะกูทำข้อเขียนก่อนไม่งั้นกูคงไม่งั้นกูคงไม่มีคะแนนอันไหนมาช่วยพยุงแน่" เป้ตอบ"ส่วนกูข้อเขียนทำไปได้ครึ่งเดียวข้อกาก็เหลืออีกเกือบสิบข้อเลยที่ยังไม่ได้อ่าน ฮืออออ~ คนออกข้อสอบเขาไม่รู้เหรอว่ะว่าเวลาเท่านี้ควรออกข้อสอบกี่ข้ออ่ะ" โจ้ตอบ"เออ...แม่งเอ้ย! เป้ตอบ"แล้วมึงอ่ะลมทำได้เปล่า" กิ๊กถาม"ได้แต่ก็ไม่รู้คะแนนจะออกมายังไงเหมือนกัน" สายลมตอบ"กูไม่ลุ้นของแม่งหรอก รู้ ๆ กันอยู่" โจ้ตอบ สายลมนอนหลับตาเอาแขนก่ายหน้าผากด้วยท่าทีนิ่งแปลก ๆ"เป็นไรว่ะ" กิ๊กถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นสายลมนิ่งผิดปกติ"ปวดหัวนิดหน่อยว่ะสงสัยเป็นไข้มั้ง" สายลมตอบ กิ๊กข

เกรซยืนนิ่งค้างไปเหมือนกับว่าบรรยากาศในงานมันกำลังหยุดนิ่ง เธอสบตาต๊อดพลางนึกสับสนในใจว่าควรทำอย่างไรต่อไปดีมันมีทั้งความรู้สึกอยากไปและไม่อยากไปตีกันอยู่ในหัวตลอดเวลา แววตาที่คาดหวังและดูอบอุ่นของต๊อดเป็นสิ่งเดียวเลยที่ทำให้เธอสับสนอยู่ตอนนี้แต่ไม่หลังจากนั้นไม่นานแจนก็แอบใช้ศอกสะกิดเกรซเบา ๆ ให้เธอรีบตัดสินใจเพราะตอนนี้ทุกคนในงานกำลังจับจ้องมาที่พวกเธอด้วยสีหน้าลุ้นระทึกอย่างกับว่าฝ่ายชายกำลังขอฝ่ายหญิงแต่งงานเลยและด้วยความที่แจนยืนอยู่คู่กับเกรซสองคนมันเลยยิ่งทำให้เธออึดอัดจนต้องรีบสะกิดเพื่อนให้รีบออกไปเพื่อที่งานจะได้ดำเนินต่อ เกรซหันหน้าไปมองแจนและเห็นว่าเธอส่งสัญญาณบางอย่างมาทางสายตาเธอจึงเข้าใจได้ในทันทีแล้วหันกลับมาหาต๊อดอีกครั้งพร้อมยื่นมือออกไปให้ต๊อดจับ"ค่ะ" เสียงปรบมือดังสนั่นตลอดทางระหว่างที่ต๊อดจูงมือเกรซให้เดินไปด้านหน้าพร้อมกับเขา เอาจริง ๆ สำหรับเกรซตอนนี้มันแอบมีความรู้สึกเขินอยู่หน่อย ๆ นะเมื่อเธอแอบเหล่ตาไปมองที่ใบหน้ามุมด้านข้างของต๊อดทั้ง ๆ ที่มันไม่ควรจะมีความรู้สึกนี้เลยด้วยซ้ำแสงไฟสลัวสีแดงม่วงอ่อนสาดส่องลงบนฟลอร์เต้นรำที่ต๊อดกับเกรซยืนอยู่ ชุดของเกรซเล่นก

แก๊ก (เสียงเปิดประตู)"อ้าวทำไมกลับมา- อื้อ!" เกรซกำลังจะเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอจำได้ว่าสายลมจะกลับมาในวันเสาร์เพราะต้องไปฉลองกับเพื่อน ๆ ก่อนแต่เธอยังพูดไปทันจบสายลมก็พุ่งเข้ามาประกบจูบอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งดันเธอกลับเข้าไปในห้องแล้วใช้เท้าปิดประตูซะก่อนจนเธอเองก็ไปทันตั้งตัว ในหัวตอนนี้รู้สึกงงกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่มากแต่ก็เพราะลึก ๆ ในใจเธอเองก็คิดถึงสายลมมากเหมือนกันเลยไม่ได้ขัดขืนอะไรสายลมพาเกรซมาจนถึงห้องนอนก่อนจะดันเธอลงไปช้า ๆ เหตุการณ์นี้ไม่ได้อยู่ในความคิดของเขามาก่อนเลยแต่ว่าพอได้เห็นหน้าคนที่รักหลังจากไม่ได้เจอกันมานานความรู้สึกคิดถึงมันก็มีมากจนเอาชนะความหงุดหวิดในใจตลอดทั้งวันมาได้ ริมฝีปากของเขาทาบทับลงมาอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังสัมผัสกับกลีบดอกไม้ที่บอบบาง มื้อที่ลูบไล้ไปตามผิวของเกรซทำเอาเธอรู้สึกซ่านเล็กน้อยเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นผ่านไปทั่วทั้งร่างกายให้ความรู้สึกขนลุกและตื่นเต้นสายลมค่อยๆ เพิ่มแรงกดและงบงับเล็กน้อยที่ริมฝีปากของเกรซ ความอบอุ่นนี้ที่เธอไม่ได้รับมาตลอดหลายวันมันช่วยเติมเต็มความรู้สึกของเธอมาก ๆ ไอความร้อนเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วตัว เกรซหลับตาลงรั

ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์เข้า)สายลมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึกหลังได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์แต่เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครเขากลับรู้สึกลังเลที่จะหลับ"ครับพ่อ" เขากดรับในที่สุดเพราะเขาคิดว่าถ้าไม่มีเรื่องด่วนอะไรพ่อคงไม่โทรมาดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้หรอก"แกอยู่ไหน" เสียงทุ่มฟังดูแข็ง ๆ จากผู้เป็นพ่อทำเอาสายลมใจเต้นสั่นด้วยความกลัว"อยู่คอนโดครับ" "แกแน่ใจนะ""ครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่า""งั้นแกลงมาตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดแกแล้ว" คำพูดของพ่อทำเอาสายลมขนลุกซู่ เขามองดูนาฬิกาตรงหัวเตียงเห็นเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ "นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้วนะพ่อมาทำอะไรอ่ะ" "ฉันให้โอกาสแกอีกครั้ง...ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน" น้ำเสียงของพ่อทำให้สายลมรู้สึกกดดันได้จริง ๆ เขาหันไปมองเกรซที่นอนหลับสนิทด้วยหัวใจสั่นไหว"ผมอยู่ข้างนอกครับ" สายลมยอมรับสารภาพตรง ๆ แต่เขาก็ไม่กล้าบอกพ่ออยู่ดีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เขารู้จักพ่อตัวเองดีว่าถ้าบอกอะไรออกไปพ่อต้องทำให้เกรซเดือดร้อนแน่ ๆ "พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงฉันต้องเห็นแกที่บ้านไม่งั้นแกเจอดีแน่" พูดจบพ่อก็วางสายไปทิ้งให้สายลมนั่งเครียดอยู่แบบนั้นคนเดียว เขาพอจะเดาได้ว่าพ่อกำลังโกรธเรื่องอะไรแต่ที