Semua Bab ปลูกรักฮูหยินแม่ทัพปีศาจ: Bab 111 - Bab 120

ทุกคนที่ได้ยินต่างก็ยืนอึ้ง ก่อนชิงชวนจะเดินไปพาอ้ายฉีมายืนตรงหน้าเก้าเทียนรุ่ยพร้อมกับจับแขนแกร่งส่งไปให้ “ในที่นี้ข้าดูแล้วว่าอ้ายฉีบาดเจ็บสาหัสกว่าทุกคน รบกวนคุณชายเอ้อร์เอ๋อร์ด้วย”เก้าเทียนรุ่ยพยักหน้ารับแล้วรีบทำการตรวจร่างกายของอ้ายฉีที่ทำให้เขาถึงกับมึนงงด้วยรู้สึกว่าร่างกายของอ้ายฉีแตกต่างจากครั้งก่อนเป็นอย่างมาก มันมีบางอย่างที่ทำให้เขาแปลกใจจนคิดไม่ตก“คุณชายเอ้อร์เอ๋อร์” ชิงชวนเอ่ยเรียกอย่างกังวลใจเมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งเครียดและคิดหนักของเก้าเทียนรุ่ย “อาการของอ้ายฉี เอ่อ...”เก้าเทียนรุ่ยก็มิรู้จะบอกกล่าวกับทุกคนที่รอฟังอยู่ออกไปอย่างไรดี ด้วยหลังจากทำการตรวจร่างกายของอ้ายฉีแล้ว...ในสมองเขามันว่างเปล่าไปเสียหมด มิอาจล่วงรู้อะไรเลยสักอย่าง ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัว...เลือด!“ข้ารู้ เจ้าเป็นห่วงข้า แต่เจ้าก็มิควรไปกดดันคุณชายเอ้อร์เอ๋อร์นะอาชวน” อ้ายฉีทำเสียงดุแกมอ่อนโยนใส่ชิงชวนด้วยรับรู้ว่ายามนี้ร่างกายของตนเอง...เต็มไปด้วยพิษร้ายที่ยากจะรักษา มีแต่จะอาการหนักขึ้นทุกวัน หากร่างกายที่เจ็บปวดทุรนทุรายราวกับภายในกายถูกแมลงร้ายกัดกินยังมิเท่ากับการที่เขาจะต้องเห็นและร

“แต่เจ้าทั้งสองต้องกินยาที่ข้าให้ไปด้วยนะ...ทุกคนด้วย กินเสร็จแล้วก็รีบเดินลมปราณรักษาตัว ระหว่างนี้ข้ากับท่านพี่จะจัดการปรุงโอสถก่อน...มิต้องห่วง แรกเริ่มมิมีสิ่งใดให้น่ากังวล หากเมื่อผ่านไปสักสองสามวันนั่นแหละ ขอให้ทุกคนเตรียมพร้อมรับมือ” เพราะเขาเชื่อว่าคนพวกนั้นจะต้องตามหาจนพบเจอ ที่เขาได้แต่หวังว่าทุกคนจะต้านไว้จนเขาปรุงโอสถรักษาท่านแม่ทัพได้สำเร็จ“ให้พวกนั้นมาเถอะ ข้าจะจัดการเอง” ประกายในดวงตาเสวียนลิ่วหลางแดงเจิดจ้าขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะจางหายไป เขาจับมือเล็กแล้วนวดคลึงบนหลังมือแผ่วเบา...ใครก็ตามที่กล้ามาขัดจังหวะการอยู่ร่วมกันของเขากับอาซวง ย่อมจะต้องได้รับผลตอบแทนอย่างถึงที่สุด! อ๋อ...เขาจะต้องตอบแทนความดีที่นำเอาหนอนร้ายตัวนั้นมาใส่ในร่างจนทำให้ได้พบเจอกับซวงด้วยสิรอยยิ้มของเสวียนลิ่วหลางทำเอาอานฉวนถึงกับเสียววาบไปทั้งแผ่นหลัง เกิดความหวาดกลัวคนผู้นี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน"ถ้าเช่นนั้นเรารีบเข้าไปปรุงยากันดีกว่า อานฉวนจะได้รีบออกเดินทาง เรื่องที่ไปสืบก็สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าการปรุงยาของข้าเช่นกัน""ภาชนะปรุงยาของเจ้าล่ะ" อานฉวนเอ่ยถาม เขาไม่จำเป็นต้องเข้าไปในห้องปรุงยา เพียงแค่ห

“อาซวง!” เสวียนลิ่วหลางร้องเรียกสติเก้าเทียนรุ่ยที่ปล่อยให้เสียงจากภายนอกมามีผลกระทบกับการปรุงยาที่ใกล้จะสำเร็จอยู่มิช้ามินานนี้แล้ว “หากอยากช่วยทุกคนเจ้าจะต้องปรุงยาให้เสร็จนะ อีกมินานแล้ว...เราจะได้ไปดูด้วยอย่างไรเล่า ใครเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายนี้”ถึงเขาจะพยายามข่มใจทำตามคำบอกกล่าวของเสวียนลิ่วหลาง เบื้องหน้าเตาปรุงยาลอยอยู่ระดับเดียวกับอก ภายในถูกปราณที่ถูกส่งจากสองกายก่อเกิดเป็นไฟเพื่อหลอมตัวยาทั้งหลายให้รวมเป็นหนึ่ง หากในหัวกลับได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและขอความช่วยเหลือดังมิยอมหยุด“ด้านนอกอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดอยู่ก็ได้นะ ในเมื่อทุกคนทุ่มเทปกป้องเราอย่างเต็มกำลัง…หากอยากช่วยทุกคน อาซวงก็ต้องปรุงโอสถให้สำเร็จ...ข้าเชื่อมั่นในตัวอาซวงนะ” เสวียนลิ่วหลางบีบกระชับมือเล็กดึงเก้าเทียนรุ่ยให้หลุดออกมาจากความกังวล“อาซวงสัญญากับข้าแล้วมิใช่หรือ จะเป็นฟูเหรินของข้า หากปรุงยารักษาข้ามิสำเร็จ แล้วจะเป็นฟูเหรินของข้าได้อย่างไรเล่า” เพราะวาจาของเสวียนลิ่วหลางที่ทำให้เก้าเทียนรุ่ยก็คิดขึ้นมาได้ มิใช่เพียงแค่บุรุษที่ยืนเคียงข้างในยามนี้ หากเขายังมีสหายที่ดีและท่านแม่ที่จะต้องดูแลด้ว

“พวกท่านทุกคนต่างก็ทำกันอย่างดีที่สุดแล้ว นับจากนี้ก็ปล่อยให้ท่านพี่เป็นคนลงมือเถอะขอรับ...ฤทธิ์จากยาที่ท่านพี่กินเข้าไป...พลังที่มากเกินหากมิได้ถ่ายเทออกเพื่อปรับให้เหมาะสมจะทำร้ายเจ้าของร่าง ยามนี้หากท่านพี่ได้โคจรพลังรับมือกับคนพวกนั้น...ย่อมจะเป็นการดีมากขอรับ”เมื่อเก้าเทียนรุ่ยบอกเช่นนั้น ชิงชวนก็ปล่อยอาวุธในมือและทรุดกายลงเคียงข้างกับสหายทุกคนที่ต่างก็บาดเจ็บจนยืนมิไหวแต่มิวายเอ่ยกับเสวียนลิ่วหลางไปว่า “แต่หากท่านมิไหว ต้องรีบบอกพวกข้านะขอรับ” เสวียนลิ่วหลางพยักหน้ารับพลางกางอาณาเขตพลังปกป้องคนที่อยู่เบื้องหลังมิให้ได้รับผลกระทบ ก่อนที่ตนเองจะเข้าห้ำหั่นกับคนที่ถูกควบคุมอย่างรวดเร็วจนแม้กระทั่งซูเหย้าที่กว่าจะรู้ตัวก็ยามที่ได้เห็นลูกน้องฝีมือสูงของตนถูกปราณของเสวียนลิ่วหลางแยกร่างกายออกจากกัน“เจ้า!” ซูเหย้าโกรธจนหน้าเป็นสีเลือด เพราะมิว่าเขาจะสั่งการอย่างไร ลูกน้องของเขาก็มิอาจลุกมาเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างที่เคยเป็น“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้เจ้าคะนายท่าน” ซิงเยียนที่มั่นใจเสมอมา มิว่าอย่างไรก็จะมิมีผู้ใดจัดการกับคนที่ถูกหนอนพิษเพลิงพิรุณได้ถามอย่างตื่นตระหนก จะเป

“อ่า...รอค่ำคืนนี้ก่อนนะเมียรักของข้า รุ่งสางแล้วเราต้องเร่งทำเวลา” ยามนี้จวนแม่ทัพยังมีงานให้เขาทำอยู่ อีกทั้งยังบางคนที่มิอยากให้เขาออกไปใช้ชีวิตที่อื่นก็มาคอยอ้อนวอนขอร้อง“อื้อ...” เก้าเทียนรุ่ยรับคำก่อนจะยกตนเองขึ้นเพื่อตอบรับเจ้ายักษ์ใหญ่ที่ค่อย ๆ สอดดันเข้ามาในร่างก่อนจะถอนออกอย่างเชื่องช้า แล้วย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งจะลึกขึ้นเรื่อย ๆร่างเล็กบางไหวโยกตามแรงเคลื่อนไหว ผนังด้านในรับรู้สึกแท่งร้อนที่บุกรุกเข้ามาในกายครั้งแล้วครั้งเล่า บ้างก็เชื่องช้า บ้างก็รวดเร็ว“ท่านพี่”ใบหน้าแดงระเรื่อของเก้าเทียนรุ่ย ดวงตากลมใสที่ยามนี้ฉายแววปรารถนาอย่างชัดเจนทำให้เสวียนลิ่วหลางยิ่งถาโถมแท่งร้อนบุกรุกเข้าไปในพื้นที่หวงห้ามด้วยความปรารถนาที่รุนแรง เสียงสะท้อนของร่างกายที่กระทบกันดังทั่วห้องเช่นเดียวกับเสียงหอบของสองคนที่ดำดิ่งกับความใกล้ชิดเสวียนลิ่วหลางพลิกกายบางให้ลงนอนคว่ำ ใบหน้าเก้าเทียนรุ่ยแนบกับหมอนหนุน แขนแกร่งสอดรัดเอวเล็กขณะกดสะโพกพาแท่งเหล็กร้อนให้ดำดิ่งสอดแทรกไปในช่องทางที่อ่อนนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนเสียงคำรามจะแผดดังขึ้นพร้อมกระแสความร้อนไหลพุ่งเข้าสู่